Koerdische journalist Ömer Keskin (29) hoopt carrière voort te zetten na vlucht uit Turkije

Bron foto: iStock

De Koerdische journalist Ömer Keskin groeide op in Diyarbakır, waar hij zijn passie voor journalistiek ontdekte. Vanwege politieke redenen moest hij drie jaar geleden naar Nederland vluchten. Hier studeert hij Nederlands en hij hoopt snel hier aan het werk te kunnen.

Waar uit Turks-Koerdistan komt u vandaan?

‘’Ik kom uit Diyarbakır. In het Koerdisch heet die stad Amed. Dat is een miljoenenstad in het oosten van Turkije en een van de grootste steden in Groot-Koerdistan.’’

Hoe was het om op te groeien in Diyarbakır?

‘’Eerst woonde ik in een klein dorpje in de buurt van Diyarbakır. Toen ik tien jaar oud was ben ik met mijn gezin naar Diyarbakır verhuisd. Ik woon heel graag in een stad, maar het was daar in het begin wel moeilijk. In het dorp waar ik vandaan kwam sprak iedereen Koerdisch, maar in Diyarbakır werd alleen maar Turks gesproken. Pas na twee jaar leerde ik Turks praten, dus het was voor mij wel moeilijk om daar vrienden te maken. De kinderen die er nu wonen leren helemaal geen Koerdisch meer, omdat je daar later in je carrière niks aan hebt.’’

Hoe was het contact met de klasgenoten?

‘’Dat was lastig. Ik zal een voorbeeld geven: Toen ik journalistiek ging studeren kwam er op de eerste dag een meisje naast me zitten. Ze vroeg: ‘Waar kom je vandaan?’ Ik vertelde haar dat ik uit Koerdistan kom. Daarna heeft ze nooit meer iets tegen me gezegd. De Turkse klasgenoten praten niet met ons Koerden. Ik vind het niet logisch, want als journalist moet je juist open-minded zijn.’’

Je hebt dus journalistiek gestudeerd in Turkije. Hoe was dat?

‘’Het is heel anders dan hier. Daar krijg je bijna alleen maar theoretische lessen. Op de journalistieke opleiding in Zwolle heb je hele tv-studio’s waar studenten dus in de praktijk kunnen werken. Dat zou nooit kunnen in Turkije, omdat er te weinig geld voor is. We krijgen maar één maand stage. Maar je kan ook al eerder beginnen als journalist, wat ik heb gedaan.’’

Wat heb je in Turkije dan allemaal gedaan op journalistiek gebied?

‘’Ik heb samen met iemand anders een boek geschreven over de LHBTI-gemeenschap in Turks-Koerdistan. Er zitten dus vooral veel mensen uit Turkije in het boek, maar er komen ook wel wat mensen met andere nationaliteiten in voor, zoals Nederlanders. We hebben bij deze mensen ook een kort verhaal geschreven. Een voorbeeld van iemand uit het boek is een lesbische vrouw. Haar familie bracht haar naar de huisarts en die zei dat ze kon genezen door mannelijke porno te kijken. Dat is natuurlijk totaal onlogisch. Een ander voorbeeld is een moeder van boven de 50. Zij valt op vrouwen, maar haar man mag dat niet weten. Die zou haar dan kunnen doden. Homoseksualiteit is dus nog een erg groot taboe in Turkije.’’

Hoe kwam je op het idee om dat boek te schrijven?

‘’Een meisje dat ik in 2015 leerde kennen vertelde mij het idee voor dit boek. Kort daarna was er een bomaanslag in de Turkse stad Suruç die ik zelf gelukkig heb overleefd, maar 33 anderen niet, waaronder dat meisje. Om haar te eren wilden een vriend van mij en ik haar droom waar maken. Gelukkig is het gelukt, mede dankzij geld van een Europese vereniging. Uiteindelijk hadden we een oplage van wel tweeduizend boeken.’’

Je legde net uit dat homoseksualiteit een groot taboe is in Turkije. Is het dan niet erg gevaarlijk dat die mensen die bij de LHBTI-gemeenschap horen in het boek verschijnen?

‘’We hebben er wel voor gezorgd dat de mensen met een schuilnaam in het boek terechtkomen, dus van alle twintig mensen die langskomen wordt de identiteit niet bekend gemaakt.’’

Helaas heb je je journalistieke werk niet voort kunnen zetten, want je moest vluchten uit Turkije. Kun je daar wat meer over vertellen?

‘’Ik kan niet alles vertellen, maar ik heb heel veel video’s gedeeld op sociale media die tegen het regime van Erdoğan zijn. Als ik nu terug zou gaan, zou ik naar de gevangenis moeten.’’

Dan snap ik dat je hier naartoe komt. Was het moeilijk om naar Nederland te komen?

‘’De reis hier naartoe was heel moeilijk. Mijn vriendin en ik moesten ongeveer drie jaar geleden eerst heel veel geld betalen aan gevaarlijke mensen die ons naar Nederland hebben gebracht. We hebben op zoveel verschillende manieren gereisd, bijvoorbeeld met de trein en met een vrachtauto. Toen we eenmaal hier waren, zijn we urenlang ondervraagd door de overheid over waarom we zouden moeten worden toegelaten. Dat was zwaar, maar gelukkig kunnen we blijven.’’

Dus je mag nu blijven, waar woon je nu?

‘’De overheid heeft mij een huis in Epe gegeven. Ik ben daar wel heel blij mee, ook vanwege het contact met mijn buren. De natuur is ook heel mooi als je kijkt naar de weilanden. Maar het is een klein dorp en ik woon toch veel liever in een stad. Daar gebeurt natuurlijk veel meer. Hier is bijna niks voor jongeren. Ik moet wel zeggen dat dit altijd beter is dan mijn situatie hiervoor. Eerst woonde ik in een asielzoekerscentrum als een soort dier. Ik had geen werk, geen onderwijs, ik had helemaal niks. Ik kreeg alleen maar een slaapplek en €70 per week om boodschappen te doen.’’

Hoezo besloot je naar Nederland te vluchten en niet naar een ander land?

‘’Eerlijk gezegd wilde ik naar Engeland gaan, maar ik ben hier terechtgekomen. Nederland is ook een mooi land en ik ben blij met deze kans.’’

Bij de vorige landelijke verkiezingen is de PVV de grootste politieke partij geworden in Nederland. Die partij is kritisch op vluchtelingen. Hoe kijk jij daar tegenaan?

‘’Ik ben het natuurlijk met lang niet al hun ideeën eens, maar ik ben het wel met de PVV eens als je kijkt naar hoe snel asielzoekers een woning krijgen vergelijken met Nederlanders. Asielzoekers krijgen heel snel een woning, maar Nederlands moeten twintig jaar wachten. Dat is niet logisch.’’

Dat je nu in Nederland woont is goed nieuws, maar je hebt wel je journalistieke werk in Turkije moeten achterlaten. Wil je hier in Nederland nog iets met journalistiek doen? ‘’Heel graag. Ik doe nu sinds zes maanden de N2T-opleiding waarbij ik Nederlands leer. Dat gaat al best goed, ik ben beter dan de rest van mijn klas! Als ik straks vloeiend Nederlands spreek, hoop ik hier journalistiek te studeren en een verslaggever te worden in het Midden-Oosten.’’