Een dochter dat drugsverslaafd is en een verleden van huislijk geweld: ‘Ik was altijd de schuldige’

ZWOLLE – Carla Goossen, 55 jaar, gaat zitten op haar grijze bank. Ze haalt het theezeefje uit haar glas. De inhoud van het glas kleurt oranje van de rooibos. Ze woont in een hoekwoning in Zwolle. Naast haar zit haar man waar ze wat dichter tegenaan kruipt. Haar blik is wat gespannen. Carla heeft een dochter, Astrid, die drugsverslaafd is en die is door haar gedrag in het voorjaar van 2024 zelfs uit huis geplaatst. Dit alles hangt samen met een trauma voor het hele gezin door een verleden van huislijk geweld. ‘Ik heb door middel van therapie dit hoofdstuk een soort van afgesloten en verwerkt. Het is nog zo vers, dus het is erg gevoelig, maar ik kan er wel open over praten. Misschien dat ik hier mensen mee kan helpen die hetzelfde hebben meegemaakt.’

Sinds 2021 zit Astrid al aan de drugs. Ze was destijds veel minder vaak thuis. Carla vertelt dat Astrid een jongen ontmoette waar ze veel mee weg was en dat had geen goede invloed op Astrid. ‘Niet weten waar je kind uithangt is in zo’n situatie niet fijn, maar ik dacht dat het een stukje loslaten was als moeder. Ik hoopte dat mijn kinderen altijd openheid zouden geven over wat ze deden en waar ze waren, maar dat deed ze niet.’

Toen Carla voor het eerst drugs vond op Astrids kamer, geloofde ze nog niet dat het daadwerkelijk drugs was. ‘Ze werkte altijd met paarden en speciaal voer, dus ik dacht dat het daarvoor was bedoeld. Achteraf misschien heel naïef, maar ik kon me niet indenken dat mijn dochter aan de drugs zat. Daarbij heb ik ook nooit in dat wereldje gezeten, dus ik heb geen idee wat dat allemaal is.’  Carla had heel lang haar twijfels over of Astrid echt drugs gebruikte, en pas na anderhalf jaar wist ze het zeker nadat ze iets in de jaszak vond van Astrid. ‘Ik heb het een paar weken verstopt in een plastic zak en heb haar er toen uiteindelijk mee geconfronteerd.’

Die tijd was niet makkelijk voor Carla. Ze legt me uit hoe het gedrag van Astrid steeds erger werd, ook naar haar toe. In haar blik zie je nog steeds de pijn en in haar stem hoor je het verdriet dat ze heeft gehad. ‘Er zou hulp komen voor Astrid, maar dat wilde ze niet. Op een gegeven moment werd ze zo woest en kwam ze echt bovenop me staan.’ Carla haalt een teug adem en illustreert het beeld van toen: “NOU HÈ, HÈ!? JE ZEGT DAT IK ER NIET HEEN MAG!?” Ze kalmeert haar stem en gaat verder: ‘Toen ik vroeg of ze even tot rust wou komen, werd het alleen maar erger. Er gebeurde gewoon iets in haar hoofd en dit gebeurde steeds vaker. Ik was altijd de boosdoener en de schuldige. Ze schold me voor alles uit.’

Niet met alle hulporganisaties heeft Carla een goede ervaring gehad. ‘Het gedrag van Astrid was op den duur zo erg dat hulporganisaties zeiden: “mevrouw, wij kunnen er niet tegenop”. Zelfs de hulp waar je dan eigenlijk je vertrouwen in legt, zeggen het niet meer te weten. Dat is verschrikkelijk.’ Op de achtergrond hoor je zachtjes een nummer op de radio gedraaid worden, maar Carla zit helemaal in haar verhaal. Ze herbeleefd alle gebeurtenissen weer, niks kan haar op dit moment afleiden. Ze vertelt verder over hoe de hulp haar niet goed heeft aangehoord: ‘Toen ik bij een hulporganisatie vertelde van de drugs, was het enige dat ze zeiden: “het is helemaal niet erg als kinderen van die leeftijd een keer drugs gebruiken. Dat willen ze gewoon een keer proberen.” Ik voelde me totaal niet begrepen. Ik stond met m’n rug tegen de muur.’

De drugsverslaving van Astrid is niet het enige waar Carla mee te kampen heeft gehad. Wanneer ik vraag naar de oorzaak van dit gedrag, vertelt Carla dat dat onder andere komt door een trauma en ze verteld me erover: ‘Het huwelijk met mijn man destijds, de vader van mijn kinderen, was niet fijn. Dat was een periode van twaalf jaar van huislijk geweld. Niet alleen naar mij toe, maar ook Astrid heeft zeker flinke klappen gehad. Dat heeft haar, en ons allemaal, echt een trauma bezorgd.’ Carla zucht een keer. Ze blijft open en kalm, maar ze zit ietwat gespannen op de bank. Haar handen zijn sterk gevouwen. Wat ze allemaal verteld, heeft duidelijk veel littekens veroorzaakt. ‘De vorige periode ben ik heel depressief geweest. Ik had hartkloppingen en uiteindelijk kreeg ik suïcidale gedachtes. Dat was zo eng en naar om mee te maken.’ Je ziet de pijn in Carla’s gezicht. Ze kijkt heel serieus, op een manier alsof ze zich afsluit van het verdriet dat ze voelt.

Carla heeft hier veel therapie voor gehad. Niet alleen gezinstherapie, maar ook individuele hulp. Ze heeft na haar huwelijk in een traumacentrum gezeten en nu moest ze weer hulp krijgen door de gebeurtenissen met Astrid. ‘Ik heb zo enorm veel gehad aan traumatherapie. Ik zal nooit volledig begrijpen hoe ze tegen mij heeft gedaan, maar met de hulp die ik heb gehad kan ik het wel een plekje geven. Ook hebben ze me geleerd om te gaan met Astrid. Ik zie nu onderscheid tussen Astrid mijn dochter en Astrid de verslaafde. Dat zijn nu twee verschillende mensen voor mij.’

Perspectief is voor Carla nog erg moeilijk. ‘We zitten er nog middenin. Het blijft onzeker wat er nu allemaal gaat gebeuren. Straks wordt ze 18 en kan ze op straat komen te staan, omdat veel hulporganisaties haar niet meer willen. Ik hoop gewoon heel erg dat ze het licht een keer ziet.’