Femke staat midden in haar tienerjaren stil en leeft nog met de gevolgen

Zwolle-Je tienerjaren, de tijd in je leven waarin je alles kan doen en maken. Dat is de tijd waarin Femke wordt stilgezet door een burn-out. Op haar 19^de krijgt ze de diagnose en nu 4 jaar later leeft ze nog steeds met de gevolgen.

Ik bel gespannen bij Femke aan, de deur gaat op een kiertje open en wanneer ze ziet dat ik het ben glimlacht ze me vriendelijk tegemoet. Ze begint gelijk een gesprek en vraagt of het oké is dat ze gelijk even afwast. ‘Als er iemand is vind ik het makkelijker om iets nuttigs te doen’ zegt ze. Ze biedt me wat te drinken aan en steekt haar handen in het sop.

Kan je me wat vertellen over je leven voor je burn-out?

Zeker. Ik was 19 jaar oud en ik stond echt midden in het leven. Ik was net afgestudeerd van de HAVO en had een tussenjaar. In mijn tussenjaar deed ik DTS dit is een christelijke organisatie die op buitenlandreizen gaat om daar onder andere over het geloof te vertellen. Ik woonde op heidenbeek dat is een basis van DTS en had het daar enorm naar mijn zin. Ik was altijd heel energiek en enthousiast, had een vriendje en genoot van afspreken met vriendinnen.

Hoe kwam je erachter dat je een burn-out had en hoe verliep die periode?

Het begon al een jaar voordat ik een officiële diagnose had. Ik had al een tijdje last van hartkloppingen, ik vergat heel veel, vond het niet meer leuk om met vriendinnen af te spreken en ik had enorme moodswings. Ik ben daarvoor wel eens naar de huisarts geweest maar die kon niks vinden.

Toen ik echt merkte dat het slecht met me ging was ik met mijn toenmalige vriend bij de MC drive. Hij vroeg wat ik wilde bestellen, maar ik keek naar het bord en ik kon niks meer lezen. Ik zag wel de plaatjes maar het kwam gewoon niet binnen.

Ik heb toen heel lang gedacht dat het aan mij lag en dat ik me niet zo moest aanstellen. Ik had toen een baantje achter de kassa, mijn baas toen de tijd vroeg of ik het wel leuk vond omdat ik nooit lachte. Ik dacht: ‘Kut, ik moet meer lachen, ik moet meer lachen.’ Ik was eigenlijk de hele tijd bezig met het zelf te willen oplossen.

Mijn toenmalige vriend heeft uiteindelijk de knoop doorgehakt en zei: ‘Ik wil dat je NU naar de huisarts gaat.’ Daar kreeg ik mijn diagnose. Ik kreeg een POH(Praktijk Ondersteunende Hulpverlener) en had 1 keer in de 2 week een gesprekje met haar. Zij vertelde mij dat ik maar twee dingen per dag mocht doen. Dit waren dan dingen als eten koken en de vaatwasser inruimen, niet meer.

Hoe was de periode dat je midden in je burn-out zat?

Ik ben weer terug bij mijn ouders komen wonen. Doordat wij allebei enorm verschillende levens lijden botste dit vaak. Ik ben zelf christelijk en mijn ouders niet. Hierdoor hebben verschillende normen en waarden en had ik nooit het gevoel dat ik 100 procent mezelf kon zijn. Dit was erg pittig. Ik ben verder door mijn burn-out al het vertrouwen in mezelf en in mijn lichaam kwijtgeraakt. Ik heb het eerste jaar alleen maar in mijn bed gelegen. Ik was 20 kilo aangekomen, ik kon mezelf niet in de spiegel aankijken zonder te huilen. Ik kon niet lopen, fietsen of een andere vorm van bewegen. Als ik ergens heen ging kon ik niet vertrouwen dat dit goed zou gaan.

Ik ben bijvoorbeeld een keer naar de supermarkt gestuurd om boodschappen te halen. Ik had een lijstje en daar stond ook op dat ik koekjes moest halen, maar die mocht ik zelf uitkiezen. Ik stond voor het koekjes vak en er was zo veel keus. Ik kreeg zo’n paniek dat ik de boodschappen heb laten zitten en weer naar huis ben gegaan.

Hoe ben je uit de burn-out gekomen?

Vooral door het wel gewoon te doen. Totaal niet in 1 keer natuurlijk. Ik heb eerst zeker een jaar niks gedaan; in mijn bed gelegen en heel veel geslapen. Ik ben begonnen met wandelen. Eerst was dit niet meer dan 5 minuten lopen en dit werd steeds meer. Ik moest het vertrouwen in mijn lichaam terugkrijgen.

Ervaar je nu nog steeds gevolgen van je burn-out en hoe ga je hier mee om?

Ja, zeker ik blijf altijd een litteken houden. Ik ben in mijn burn-out erachter gekomen dat ik ook hoog sensitief ben, wat ook een reden van mijn burn-out was. Dit heb ik natuurlijk nog steeds, voor mij zijn prikkels heel heftig. Ook merk ik dat ik symptomen kan krijgen wanneer ik te veel druk op mezelf leg. Ik doe bijvoorbeeld nu mijn 3^de jaar in 2 jaar. Dit betekent dat ik nu alle stof en theorie doe en dat ik me volgend jaar helemaal kan focussen op mijn stage. Verder raak ik snel overspannen als er iets is dat stress geeft. Dit geeft zorg voor de toekomst. Ik ben enorm zelfstandig maar kan niet altijd op mezelf vertrouwen en ben dan afhankelijk van iemand anders, wat ik erg moeilijk vind.

Is er ook iets positiefs dat je hebt meegenomen uit deze periode?

Ik was altijd bezig met andere mensen. Wat willen zei, wat vinden zei en hoe voelen zei zich. Tijdens mijn burn-out werd ik echt even stilgezet. Ik kwam erachter wie ik was en wat ik zelf wou. Ik kwam erachter dat het oké is om nee te zeggen, het oké is om je grenzen aan te geven. Ik hoef niet altijd de verantwoordelijkheid op me te nemen en ik mag echt wel eens voor mezelf kiezen.