Hettie van Aalderen: “We zijn allemaal mensen en daarin vinden we onze gelijkheid”

Zwolle – Hettie van Aalderen (55) is voorzitter van het Zwols vrouwenplatform en gemeenteraadslid voor de Partij van de Arbeid in Zwolle. Vanuit deze functies strijdt ze voor rechtvaardigheid, gelijkheid en vrouwenemancipatie. “We moeten als vrouwen stoppen met het papegaaien van mannen.”

Aan de muur van de zitkamer hangt de skyline van Zwolle, in de vensterbank staan beeldjes van de Sassenpoort en de Onze-Lieve-Vrouwetoren, beter bekend als de peperbus. Aan haar sleutelbos hangt het logo van PEC Zwolle en de kaart van de voormalige Zwolse spoorwegwijk Assendorp hangt ingelijst aan de wand. “Ik ben dol op Zwolle en het is ook echt mijn plek geworden. Ik vind het een hele fijne stad.”

Opgroeien in Gramsbergen

Toch is Van Aalderen geen geboren Zwollenaar. Ze komt uit Gramsbergen, een klein stadje in de gemeente Hardenberg. Daar groeide ze op in een groot gezin samen met haar drie oudere zussen en oudere broer. “Ik ben maatschappelijk betrokken opgevoed en ook met de gedachte dat je naar je naasten moet omkijken.”

“Echt activistisch was ze nog niet”, vertelt de zus van Hettie aan de telefoon, “maar ze stond als jongste kind wel het meest open voor vernieuwing.” Van Aalderen herkent zich hier wel in.  “Op mijn veertiende ben ik wel eens stiekem naar de kapper gegaan en heb ik mijn haar laten afknippen en laten blonderen. Toen ik thuiskwam waren mijn ouders daar niet al te blij mee.” Ze heeft als jongere wel op de barricade gestaan, toen ging het nog niet over vrouwenemancipatie, maar werd er gedemonstreerd tegen kruisraketten.

Haar broer en zussen waren allemaal werkzaam in de zorg. “Ik had daar helemaal niks mee, ik noemde ze weleens gekscherend kontenwassers”, vertelt Hettie lachend. Toch veranderde haar blik op de zorg toen ze zelf op 16-jarige leeftijd in het ziekenhuis belandde. “Ik vond het toch wel een interessante wereld. Daar werd een zaadje geplant.” Dat leidde er uiteindelijk toe dat ze verpleegkunde ging studeren aan de Hogeschool Windesheim. Ze ging op kamers en werd verliefd op de stad Zwolle. Na 25 jaar in de zorg en in het zorgmanagement te hebben gewerkt maakte ze de overstap naar de politiek.

Naar de Gemeenteraad

“In 2017 werd Lodewijk Asscher flink afgeserveerd na het eindigen van het kabinet (Rutte II red.). Asscher nam zijn verantwoordelijkheid, maar de VVD bleef lekker zitten. Dat vond ik echt niet oké als je het hebt over rechtvaardigheid”, vertelt Van Aalderen met verheven stem. Het lijkt haar nog steeds hoog te zitten. Al vrij snel besloot ze te solliciteren voor de gemeenteraad. In 2018 stond ze op een lagere plek op de lijst en werd ze niet verkozen. Ze is toen het bestuur van de lokale fractie in gegaan. In 2022 was ze met een zesde plek op lijst wel kanshebber voor een zetel. De PvdA haalde vier zetels. Toch is Van Aalderen door het wegvallen van twee raadsleden nu ruim een jaar lid van de gemeenteraad. Het eerste wat ze haar opviel was de stroperigheid van de besluitvorming: “Ik dacht jeetje het gaat supertraag, maar ik vind het echt heel interessant, leuk, nieuw en leerzaam.”

“Ik vind het leuk om als raadslid een beetje te ‘prikken’, zo van hé kan dat niet anders? Kun je daar niet anders naar kijken? Om dan toch iets te bewegen.” Het meest trots is ze op de motie ervaringsdeskundigen, die ze vanuit de oppositie, door de raad heeft gekregen. “Het voorstel gaat erover dat er bij eigenlijk alles ervaringsdeskundigen ingezet moeten worden, omdat zij weten wat wel en niet werkt”, vertelt Hettie bevlogen. De motie is afgelopen zomer aangenomen en op dit moment wordt er gewerkt aan een plan van aanpak. “Als je daar dingen in wil veranderen, ben je echt wel een poos onderweg om dat voor elkaar te krijgen.”

Vrouwenemancipatie

Dingen veranderen, dat probeert Van Aalderen ook als voorzitter van het Zwols Vrouwenplatform. Het Zwols vrouwenplatform zet zich op verschillende manieren in om vrouwen te stimuleren hun verantwoordelijkheid te nemen in de maatschappij. Hiervoor worden bijvoorbeeld thema-avonden georganiseerd of lezingen gehouden.

Via een kennis van de Rooie Vrouwen, de feministische organisatie binnen de PvdA, is ze actief geworden in het bestuur van het platform, met als doel om de organisatie te verjongen. “Er was ook verjonging nodig, want alle vrouwen waren al 70 plus.” Inmiddels is de organisatie een stuk jonger geworden en is Van Aalderen zelfs de oudste in het bestuur. Haar grootste drijfveer is het streven naar gelijke behandeling voor iedereen. “We zijn allemaal mensen en daarin vinden we onze gelijkheid. Ik ben zelf vrouw en als ik de traditionele rolverdeling zie raak ik bijna geagiteerd. Nou ja, daar word ik vurig van. Ik vind daar echt wel van dat het niet kan. Je bent gewoon gelijk”, vertelt Van Aalderen fel.

Manasse Hop, de zoon van Van Aalderen, vertelde dat zijn moeder altijd druk was en meer werkte dan zijn vader. “Als ik een afspraak bij de dokter of tandarts had, dan was mijn vader altijd degene die meeging.” Hettie moet hierom lachen. “Ja dat klopt wel. Ik was ook de vrouw op het schoolplein waarvan iedereen dacht: ‘welk kind hoort daarbij? We kennen haar niet.’ ”

De grootste uitdaging op het gebied van vrouwenemancipatie is volgens Van Aalderen dat de wereld is ingericht voor de veertigjarige witte man. Dat zag ze als ze terugkijkt ook al tijdens haar studie en werk als verpleegkundige, waarin alle studieboeken waren geschreven door en voor mannen. “We moeten als vrouwen stoppen met het papegaaien van mannen. We zijn op veel gebieden anders en daar vanuit die gedachte moeten we dingen veranderen.”