Melanie heeft 3,5 jaar long covid: ‘’Het is bijna een soort rouw’’

GRONINGEN – Eerst was ze docent op een basisschool en nu is een uur lesgeven in de week eigenlijk al te veel. Melanie (54) is een optimistische vrouw, die al bijna vier jaar long covid heeft en zich richt op de kleine dingen in het leven. Haar dagelijks leven is totaal veranderd.

In een huis aan het water in Groningen woont Melanie, samen met haar gezin. De woonkamer staat vol met planten en kleuren en de aangrenzende keuken geeft uitzicht op het dakterras. Op het eerste gezicht is er niks te zien aan Melanie, ze heeft sloffen aan en ze zit rustig aan de keukentafel. Hoewel het wel voor haar heel anders voelt. ‘’Er is waarschijnlijk niks aan mij te zien. Maar een één-op-één gesprek kost door de gezichtsmimiek al heel veel energie, waardoor ik afspraken heel erg moet plannen.’’, zegt Melanie.

De ontwikkeling

De eerste twee weken voelde het als een goede griep. Volgens Melanie kwam er toen het moment dat ze weer wilde starten, maar haar lichaam werkte niet mee. Ze heeft de eerste tweeënhalf jaar geprobeerd terug te komen naar haar werk, maar door telkens weer zieker te worden werkte dat demotiverend. Er blijft volgens haar altijd de angst dat het terugkomt. Haar vriend Ernst vertelt hierbij dat ze het lastig vindt haar eigen grens te vinden, wat kan leiden tot terugvallen.

Jouw vriendin Desiree bewondert jouw positieve houding, hoe lukt het jou om positief te blijven?

‘’Ik ben wel positief van aard, er zijn veel idealen en dingen die ik leuk vind om te doen. Maar soms lukt het ook niet hoor, de eerste twee en een half jaar liep ik echt tegen depressiviteit aan. Toen dacht ik ook echt van, als je alleen maar op bed kan en moet liggen, dan hoeft het leven voor mij niet meer. Maar omdat ik kinderen heb dacht ik toen: daar blijf ik voor. Toch ben ik wel heel optimistisch. Er zit zoveel leven in mij, ‘s ochtends wil ik er gewoon weer zijn.’’, zegt Melanie met een kalme stem. Ze praat heel open en duidelijk.

Aanpassing

Het RIVM geeft aan dat ruim 3% van de 26-plussers na corona nog klachten ervaren in de vorm van long covid. Van deze groep geeft bijna een kwart aan dat ze beperkingen voelen in het dagelijkse leven. Omdat er nog niet veel bekend is over deze vorm van corona, werken allerlei organisaties samen in het netwerk GOR om 5 jaar lang meer informatie te achterhalen.

Ook voor Melanie was het zoeken naar de juiste, passende zorg. Haar vriend Ernst geeft aan dat ook het sociale leven van Melanie helaas is verminderd. Afspreken met familie en vrienden lukt niet goed, wat leidt tot een gevoel van isolement. Volgens hem heeft het hele gezin daarmee te maken om zich daarop aan te passen en in te stellen. Dat is erg moeilijk. Melanie zegt ook zelf dat het accepteren van een ander leven heel lastig is. Het is bijna een soort rouw.

Ze kon via psychologische gesprekken de hulp krijgen die ze nodig had. Het geloof in haarzelf terugkrijgen en haar eigenwaarde weer herstellen nadat ze zichzelf niet meer herkent als arbeidsongeschikte.

Hoe ziet jouw dagelijks leven er zo ongeveer uit?

‘’Ik moet zelf heel goed inplannen als ik iets wil doen. Als ik iets juist wel ga doen dan moet ik daar twee, drie dagen van bijkomen dus dan zet ik drie kruizen in de agenda. Het is heel grappig want mensen denken altijd dat ik tijd zat heb, maar dan heb ik allemaal kruisjes staan wanneer ik niet mag afspreken. Ik probeer ook heel veel buiten te zijn, daar gaat het veel beter dan binnen. Ik kan gelukkig nu weer redelijk goed lezen dus dan lees en leer ik ook heel veel over planten. Dat was altijd al mijn hobby maar nu noem ik het maar een soort van werk. Dat is een nieuw doel in mijn leven. Want dat oude, dat zit er niet meer in.’’

Acceptatie

Desiree omschrijft Melanie als een energiek ondernemend persoon waardoor ze eruit haalt wat binnen haar mogelijkheden ligt. Nadat ze nog probeerde aan het werk te gaan kwam er een periode van besef en acceptatie van het nieuwe normaal. Melanie heeft het idee dat ze het steeds meer kan accepteren, hoewel dat nooit helemaal lukt. ‘’Het liefst ben je helemaal gezond en dat ben ik gewoon niet.’’, vertelt ze.

Wel heeft Melanie nu nieuwe dingen gevonden waar veel passie in zit. Zoals ze zelf zegt: ’’Ik ben wel dezelfde persoon maar ik heb niet meer hetzelfde leven.’’

Wat helpt je hiermee om te gaan?

Met wat gelach tussendoor vertelt ze: ‘’Ik heb gezegd dat ik een jaar er helemaal niet mee bezig ga. Ik doe alsof ik niet ziek ben en leef gewoon mijn leventje, wat weinig is, maar waar ik wel de kleine dingen uit kan halen. Als ik buiten een krokusje zie, kan ik daar blij van worden. Het klinkt misschien stom, maar ook in de winter door een bepaalde lichtval. Het is heel fijn om te wandelen en uit de natuur dingen te halen om daarmee te koken.’’

Melanie ’s advies voor anderen is het accepteren van het nieuwe leven. Bedenken, dit is mijn dag, en wat wil ik hieruit halen. Ontspanning is daarbij het allerbelangrijkste. Het leven is nog steeds waardevol, ook al is het kleiner.