“Ze denken gelijk: ‘Oh, die mensen kunnen niks, die zijn raar.’ Terwijl ze eigenlijk nog best veel kunnen.”

Coevorden – Aan de ene kant vriendelijk en gezellig, maar aan de andere kant afhankelijk, niet intelligent en als mensen die niet veel kunnen. Zo worden mensen met een verstandelijke beperking gelabeld door Nederlanders. Mascha Mittendorf (19) volgt de opleiding Begeleiding Maatschappelijke Zorg niveau 4. Mascha is een vrolijke meid die net als veel andere studenten dit jaar weer stage moest lopen. Mascha koos ervoor om dit in de gehandicaptenzorg te doen. De reden? Ze wilde meer leren en een uitdaging aangaan. Maar dat is niet het enige wat ze kreeg. De stage gaf haar ook meer inzicht in wie mensen met een verstandelijke beperking écht zijn en wat hen zo mooi maakt, waardoor ze haar eigen vooroordelen achter zich kon laten.

Kun je wat vertellen over je stage?

“Ik heb stage gelopen bij Cosis. Dat is een plek met mensen met een ernstige verstandelijke beperking. Je hebt daar twee groepen: één met ernstig en één met matig beperkte bewoners. In de ene groep heb je minder zorg nodig en in de andere echt heel veel.”

Je hebt zelf voor deze stage gekozen. Waarom?

“Het leek me heel interessant. Daarvoor had ik stage gelopen bij een dagbesteding, die was op een woning. Ik wilde een nieuwe uitdaging en hier kreeg ik meer uitdaging en kon ik veel leren.”

Heb je bewust gekozen voor de gehandicaptenzorg in plaats van bijvoorbeeld de ouderenzorg?

“Ja. Je hebt natuurlijk wel meer dan alleen ouderenzorg en gehandicaptenzorg. Alleen met de ouderenzorg heb ik zelf niet zo veel. Ik heb bijvoorbeeld met school wel eens les gehad op locatie in de ouderenzorg, maar dat sprak me niet echt aan. In de gehandicaptenzorg zijn de mensen gewoon heel vrolijk. Ik word er zelf gewoon heel vrolijk van. Als ik binnenkom, zijn ze altijd vrolijk om me te zien. Dan is het gelijk van: ‘Hé hoe gaat ie?’ en dat soort dingen. Ze zijn gewoon heel dankbaar voor je en dat maakt mij gewoon heel blij. Dus dat is denk ik ook wel waarom ik ervoor heb gekozen.”

Mensen hebben soms een oordeel over de gehandicaptenzorg. Kom jij dat weleens tegen?

“Ja, Mensen om mij heen hebben gelijk wel een oordeel over hen. Ze denken gelijk: ‘Oh, die mensen kunnen niks, die zijn raar.’ Terwijl ze eigenlijk nog best veel kunnen. Het ligt er natuurlijk wel aan wat de beperking is en hoe erg ze daarin zijn, maar ja sommigen kunnen eigenlijk nog best wel veel. Terwijl mensen soms denken dat ze nou net niks kunnen en niet kunnen nadenken. In mijn eigen bubbel – bij familie en vrienden – heb ik dat niet meegemaakt. Daar was wel gewoon begrip voor mijn keuze in stage.”

Je hebt al verteld dat je blij werd van de bewoners en dat ze dankbaar waren. Hoe heb je je stage verder ervaren?

“Ik heb heel veel geleerd. Heel veel qua zorg en hoe je contact maakt met hen. Het is wel met de collega’s zo dat ik merk dat het in de gehandicaptenzorg anders is. Je wordt niet echt betrokken in dingen zoals bijvoorbeeld CIO’s. Een CIO is zeg maar een overleg over een bewoner en daar word ik niet echt in meegenomen. Het was meer: ‘Doe jij maar de zorg.’ De bewoners waren heel blij met je, maar met de collega’s had ik meer het gevoel van als ik één ding niet goed deed of ik ben niveau vier dus ik moet dit al kunnen en dat wel kunnen. Terwijl als ik hulp vraag dan geven ze geen hulp. Dat vind ik wel jammer.”

Zijn er verhalen die je zijn bijgebleven? Iets dat je schokte of wat je niet had verwacht?

“Ja, er was één bewoner die bipolair was en ook een verstandelijke beperking had. Soms werd ze heel boos dat je wou slaan. Dan zei ik: ‘Ik wil niet dat je me slaat,’ en dan zei ze: ‘Uh, nee, ik heb jou niet geslagen.’ En dan is het later van: ‘Oh, sorry, sorry, sorry.’ Zij is me echt bijgebleven. Ook werkte ik met oudere gehandicapten die gingen te overlijden. Eén bewoner ging echt heel erg achteruit en begon raar te doen met haar arm te. En dan had ik er nog één… ja, daar kon ik altijd heel goed mee. Zij had die verhalen. Dat ze bijvoorbeeld pudding ging maken met haar eigen plas en dat ze dat op at. Of dat ze de schuur van haar vader in de fik had gestoken. Nou, ze had verhalen… Maar ik kon altijd goed met haar opschieten.”

We hebben het al eerder gehad over de oordelen van mensen over mensen met een gehandicapte beperking. Heeft het jouw blik op die groep mensen veranderd tijdens je stage?

“Ja, dat wel. Met gehandicapten denken de meeste mensen gelijk aan iemand met Down. Terwijl het eigenlijk helemaal niet zo is. Je hebt zoveel verschillende mensen met verschillende dingen. We hadden bijvoorbeeld een groep met best veel downers, mensen met het syndroom van down, maar ook een groep met andere verstandelijke beperkingen Dat zie je soms aan hun uiterlijk of aan hoe hun lopen. Mijn blik is echt veranderd daarin. Ik dacht eerst dat ze allemaal zo gingen praten van: ‘Uh huh huuu’. Ja, je snapt het misschien wel. Maar in werkelijkheid kunnen ze vaak best veel. Ze kunnen dingen goed onthouden en ze begrijpen meer dan je misschien zou denken. Dat soort dingen had ik, toen ik begon met mijn schoolopleiding, niet verwacht.”

Is er nog iets dat je mensen echt wil meegeven over jouw stage of over mensen met een verstandelijke beperking?

“Ja, dat ze ook gewoon mensen zijn, dat ze ook gewoon dingen willen. Misschien zijn ze wat anders, maar ze zijn er altijd gewoon voor je. En ze zijn gewoon superlief. Mensen moeten niet zo snel oordelen of raar kijken naar iemand met een beperking.”