Als gelovige politieagent te werk gaan: ‘Mijn geloof straalt uit in wie ik ben als persoon’

DRONTEN – Als klein jongetje wist Sebastiaan de Vries (45) het al, hij wordt politieagent. Inmiddels werkt hij al 25 jaar bij de politie. Zijn jongensdroom is uitgekomen, maar wat hij als klein jongetje dacht mee te maken bleek in de praktijk toch anders. Zijn christelijke geloof heeft hem erg geholpen door leuke en minder leuke periodes te komen. Samen met zijn vrouw en twee kinderen woont hij in Dronten. Inmiddels werkt hij alweer paar jaar op het politiebureau in Dronten.

Via een tussendoorgang openen de deuren van het politiebureau in Dronten. Sebastiaan komt vrolijk aanlopen. De rest van de agenten kijkt nieuwsgierig naar de ingang. Via de trappen lopen wij naar zijn kantoor. Met trots vertelt hij over zijn werkplek. De muren zijn wit en vloer straalt kilheid uit. Toch voelt de ruimte warm aan. Overal hangen foto’s die Sebastiaan kleuren als mens. Op zijn bureau staan foto’s van zijn kinderen en aan de wand hangen verschillende politiepakken. De ruimte laat doorschemeren hoe druk Sebastiaan het heeft. Naast zijn bureau hangt een grote planning met allemaal taken. Toch komt Sebastiaan rustig over als hij wat slokken van zijn koffie neemt. Lachend vertelt hij dat een leven zonder koffie niet bestaat als politieagent.

Loopbaan

Als jonge puber kwam Sebastiaan al bij de politie. Na een korte opleiding in de sport begon hij te werken bij zijn vader in het bedrijf. In zijn puberteit had Sebastiaan de droom om politieagent te worden naast zich neergelegd. Hij dacht dat dat toch niet ging lukken. “Het aannamebeleid bij de politie gaat vaak in een golfbeweging. Als er bijvoorbeeld een tekort aan vrouwen is, gaan ze meer vrouwen selecteren. Als je op dat moment niet aan de eisen voldeed, kon je zomaar niet aangenomen worden.” Maar na twee jaar te hebben gewerkt deed hij nog één laatste kans om toegelaten te worden. En dit gebeurde. Hij ging intern in Lochem naar school. Via een stage in Harderwijk werd hij daar uiteindelijk aangenomen. Op dit moment was Sebastiaan pas 20 jaar. “Ik was echt nog een broekie, die op een heftige werkplek terecht kwam”.

Heftige periode

Na een lange periode van slecht nieuwsgesprekken is Sebastiaan het plezier in zijn werk kwijt. “Als je maandenlang alleen maar met de dood te maken krijgt, kost dit je veel energie. Op een gegeven moment had ik om de twee weken wel een slecht nieuws gesprek. En werd mijn werk meer lijken prikken.” Sebastiaan zucht diep terwijl hij terugdenkt aan die periode. “Ik was er gelukkig op tijd bij, maar wij hebben veel collega’s die uiteindelijk met PTSS thuiskomen te zitten.” Via een interne sollicitatie kon Sebastiaan meer werk op kantoor doen. Hierdoor kwam hij uit de donkere periode. Door veel te bidden en zijn zorgen bij God te leggen, hielp het geloof hem erg in deze periode.

Geloof

Sebastiaan is opgegroeid in een christelijk gezin. Vrolijk laat Sebastiaan een foto van zijn opa zien. Op de foto zit Sebastiaan bij hem op schoot, in een politiepak met een kruisje om zijn nek. Tegenwoordig mogen politieagenten hun geloof niet meer uitstralen als zij in uniform lopen. Sebastiaan heeft niet veel moeite met deze regel. “Mijn geloof straalt uit in wie ik ben als persoon.” In veel situaties vindt hij het juist fijn dat het politiepak neutraal moet zijn. “Veel conflicten komen voort uit geloofsovertuigingen. Ik moet op zo’n moment de orde handhaven, als mijn neutrale uniform in zo’n situatie kan helpen, dan is dat alleen maar goed.”

Toch heeft Sebastiaan in het begin van zijn carrière veel aanpassingen moeten doen. “Ik mocht vroeger nooit op zondag iets doen, dat was een rustdag. Ik ben door mijn werk wel anders in het geloof gaan staan. Vroeger hield ik mij echt aan alle ‘regeltjes’, tegenwoordig ben ik hier losser in.” Sebastiaan draagt zijn geloof uit, in de manier waarop hij met mensen omgaat en over hen praat.

Zwerver

Sebastiaan schuift wat heen en weer op zijn stoel. Nadenkend vertelt hij over een zwever die hij een aantal jaar geleden heeft ontmoet. “Dat was de enige keer dat ik buiten mijn boekje ben gegaan.” Sebastiaan werkte in die periode nog in Harderwijk. Daar kwam hij vaak in aanraking met een zwerver die alcoholverslaafd was. Vaak had de man tientallen blikken bier om hem heen liggen. Negen jaar lang is Sebastiaan met deze man bezig geweest. “Dan moest ik hem weer oppakken en verplaatsen, dit herhaalde zich wekelijks.” Op een dag had Sebastiaan weer een melding, toen hij aankwam bij de plek was de man aan het huilen. “Toen deed ik iets wat ik normaal nooit doe, ik ben gaan evangeliseren. Ik vroeg aan de zwerver of hij wel eens gebeden had.” Sebastiaan en de zwerver kregen een gesprek over bidden en hoe je je problemen bij God kan leggen. De man is na dit gesprek uit beeld verdwenen. Totdat Sebastiaan hem twee jaar later weer tegenkwam. De man had in een afkickkliniek gezeten en had weer contact met zijn kinderen. “Ik heb niet gevraagd of hij christen was geworden, dat maakt mij op dat moment niet uit. Ik denk graag dat ons gesprek hem het laatste duwtje heeft gegeven.”

Verwerking

Thuis praat Sebastiaan niet vaak over zijn werk. “Ik mag niet alles delen vanuit mijn beroepsgeheim. Maar mijn vrouw is ook erg visueel ingesteld. Als ik haar vertel over een ongeluk kan zij daar nog weken mee rondlopen, terwijl ik dit na één dag al verwerkt heb.” Het verwerkingsproces gaat bij Sebastiaan erg snel, hier heeft hij verschillende manieren voor. “Ik begin al met visualiseren als ik naar plaats delict rijdt. Als ik een melding krijg van een persoon die al een week niet gezien is, ga ik er al vanuit dat ik deze persoon naar aantref. Hierdoor bereid ik mijn lichaam en geest voor op het ergste. Dit helpt uiteindelijk bij het verwerken.” Daarnaast zijn er vanuit het politiebureau geestelijke werkers die de agenten kunnen helpen bij de verwerking. Sebastiaan heeft dit de afgelopen jaren erg zien veranderen. “Vroeger praatte niemand over nare dingen, dit hoorde namelijk bij het politievak. Tegenwoordig is dit heel anders en is alles bespreekbaar. Zelfs gesprekken over het geloof.”