Jelle en zijn doorzettingsvermogen: ‘Uitbehandeld? Die term gaf me de kriebels’

Meike Willemsen, 24-03-2025

Voormalig BMX’er Jelle van Gorkom is niet iemand die snel opgeeft. Na een ernstig ongeluk dat zijn leven compleet veranderde, bleef hij standvastig doorzetten, zelfs toen de kansen tegen hem leken. Hij vertelt openhartig over de uitdagingen die hij heeft overwonnen en benadrukt de kracht van doorzetten.

In het knusse huis van Jelle (34) straalt het licht naar binnen, en de geur van vers gezette koffie vult de keuken. In zijn woonkamer in het Gelderse Duiven snuffelt zijn kleine puppy enthousiast rond, terwijl Jelle, met een glimlach op zijn gezicht, het drinken op tafel zet. Op het eerste oog valt er niets bijzonders op aan Jelle, toch verraadt zijn loopje de nasleep van zijn verleden. Het is een herinnering aan het ongeluk dat zijn leven op zijn kop zette. Als winnaar van olympisch zilver in 2016, kwam er zeven jaar geleden een abrupt eind aan zijn carrière als topsporter.

De val

Van Gorkom was waarschijnlijk al honderden, zo niet duizenden keren vanaf de steile startheuvel van de BMX-baan op Papendal gereden. Tijdens een training op 9 januari 2018 gaat het echter gruwelijk mis. De veiligheidsketting onderaan de startheuvel, bedoeld om onbevoegden van de baan te houden, hangt er nog. Iets waar Jelle en zijn ploeggenoot Niek Kimmann zich niet bewust van zijn. “Ik stond klaar om te gaan en wilde graag beginnen, dus ik fietste toen als eerste de baan af.” Jelle knalt met grote snelheid met zijn stuur tegen de ketting, en valt vervolgens hard voorover op de rechterkant van zijn hoofd. “Het moment dat ik de grond raakte, was ik eigenlijk gelijk knock-out. Ik weet daar niks meer van.” Zijn lichaam blijft roerloos liggen op het koude asfalt, terwijl teamgenoten en trainers in paniek naar hem toe rennen. De ambulance arriveert snel, maar de impact is enorm.

Met een scheurtje in zijn schedel, een breuk in zijn gezicht, gebroken ribben en inwendige beschadigingen wordt Jelle met spoed naar het ziekenhuis gebracht, waar hij vervolgens twee weken in coma ligt. De realisatie van het ongeluk kwam echter pas veel later. “In het begin kon ik helemaal niet praten; ik was wel wakker, maar niet aanspreekbaar. Op een gegeven moment besefte ik dat ik in het ziekenhuis lag, maar ik wist niet waarom.” Zijn vader en coach bleven het uitleggen, maar hij kon het niet bevatten. “Ik herinner me nog goed dat mijn vader het in de ochtend weer aan me vertelde. Later die middag, aan mijn ziekenhuisbed, herhaalde mijn coach het nog eens. Pas toen drong het echt tot me door: dit is niet goed.”

‘Uitbehandeld’, maar niet klaar

Na zijn ziekenhuisperiode begon een intensief revalidatietraject, gevuld met momenten van pure frustratie. “Ik heb eerst drieënhalve maand klinisch gerevalideerd”, vertelt Jelle. “Dat betekende dat ik 24/7 in een revalidatiecentrum verbleef. Pas later mocht ik in de weekenden naar huis.” Na deze fase volgde er een poliklinisch traject, waarbij hij meerdere keren per week naar het revalidatiecentrum ging. Toen kreeg Van Gorkom voor het eerst te horen dat hij ‘uitbehandeld’ was. Hij vouwt zijn handen in elkaar, de irritatie nog voelbaar in zijn stem. “Die term gaf me de kriebels”, vertelt hij. “Hoe kan iemand anders bepalen dat je klaar bent. Ik voelde dat er nog zoveel te halen viel, en als je zelf nog vecht om vooruitgang te boeken, ben je niet uitbehandeld.”

Mentaal was het proces minstens net zo zwaar. “Het is allemaal niet vlekkeloos gegaan natuurlijk, maar het besef dat ik nooit meer als topsporter zou kunnen presteren, kwam al snel.” Jelle zag zijn lichaam veranderen: van een topsportgewicht van 92 kilo, woog hij ineens nog maar 80 kilo. Zijn spiermassa verdween en hij besefte dat een comeback onmogelijk was. Een abrupt einde aan zijn topsportcarrière. “Dat was pijnlijk, maar ik besloot me te focussen op wat wél mogelijk was”, zegt hij met vastberadenheid. “Ik wilde de beste versie van mezelf worden.”

Onbegrensde mentaliteit

Zijn vriendin Birgit Baijer, wie zelf ook hersenletsel heeft opgelopen, omschrijft Jelle als iemand die altijd naar mogelijkheden kijkt in plaats van beperkingen. “Hij gaat zijn tijd niet verspillen aan iets waarvan hij weet dat het zinloos is. Hij zet zich volledig in waar zijn kansen liggen en blijft altijd doelgericht”, vertelt ze. Ook zijn zus Sanne van Gorkom vertelt dat hij een enorm doorzettingsvermogen heeft en hij zijn revalidatieproces net zo benaderde als vroeger: alles moest wijken voor zijn nieuwe doel.

Dat doorzettingsvermogen dat hem als topsporter al kenmerkte, werd nu zijn drijfveer tijdens zijn herstel. “In het begin kon ik net 500 meter lopen, ik was nog maar 27. Dan wil je toch wel meer dan dat?”  Zijn ogen lichten op bij de herinnering. “Na vier maanden revalidatie heb ik die 500 meter verdrievoudigd naar 1500 meter aan één stuk wandelen”, zegt hij met volle trots. “Dat gaf me het vertrouwen dat er altijd vooruitgang mogelijk is, als je er hard genoeg voor werkt.”

Met deze mentaliteit zette Jelle door. Hij zocht naar alternatieve behandelingen en volgde revalidatietrajecten in het buitenland. “In Nederland is de basiszorg goed, maar er mist een vervolg voor mensen die nog door willen, die meer willen.” Van Gorkom wilde niet afwachten, dus besloot het zelf op te zetten. Met zijn kennis en ervaringsdeskundigheid ontstond zo zijn sportcentrum op Papendal.

Er is altijd meer mogelijk

Jelle gelooft dat herstel nooit stopt. “Ik ben nu 34 en nog steeds op zoek naar manieren om mezelf fysiek en mentaal te verbeteren. Ik probeer mijn eigen hart en gevoel na te jagen.” Ondanks zijn gedeeltelijke verlamming aan de linkerkant van zijn lichaam, blijft hij streven naar vooruitgang. “Het beperkt me in sommige dingen, maar ik zoek altijd naar wat wél kan.”

Zo heeft hij ook in zijn privéleven nieuwe doelen. “Ik heb altijd gezegd dat ik voor mijn dertigste vader wilde worden. Dat is niet gelukt, maar die ambitie is er nog steeds. Ik wil mijn kinderen een mooie jeugd geven, net zoals ik die zelf heb gehad.” Zijn sportcentrum blijft hij verder ontwikkelen. “Het hoeft niet per se groter, maar ik wil wel meer mensen bereiken. Er zijn zoveel mensen met letsel die vastlopen in hun revalidatieproces. Die wil ik helpen.” Hij spreekt met grote ambities voor de toekomst. Zijn blik is vastberaden. “Ik heb mijn eigen waarheid gemaakt en geprobeerd om dat altijd na te streven. Dat heeft me gebracht waar ik nu ben. Wees eigenwijs.”