Waar is Matera?

“Gaat deze trein wel naar Matera!” roept een Amerikaanse vrouw paniekerig.  Ze kijkt ongerust om zich heen. Ze is niet de enige. De trein zit bomvol toeristen. Ze hebben stuk voor stuk hetzelfde doel: een blik werpen op de beige stad.

De trein voert een route vanuit Bari naar het Italiaanse binnenland. Oneindig veel olijfbomen schieten voorbij terwijl de trein vaart maakt richting een heuvelachtige streek. Af en toe word het landschap onderbroken door Truli, authentieke stenen huisjes in de vorm van een iglo. 

Deze regio staat bekent als de armste regio van Italië, maar Matera, de beige stad, is geen symbool van armoede. Het is een symbool van wederopbouw. Jarenlang was Matera verlaten en vervallen. In nog geen 10 jaar tijd heeft Matera zichzelf heruitgevonden en is de historische stad veranderd in een toeristische trekpleister.

Maar zitten de inwoners van de oudste stad van Europa wel te wachten op al die toeristen? In Matera wonen Cosimo en Amelia. Beiden zijn ze afhankelijk van de toeristen. 

Amelia is een jonge vrouw, ze werkt al een paar jaar bij het Sextantio hotel, één van de oudste en duurste hotels van Matera. Amelia legt uit dat het toerisme goed samengaat met het behouden van de authenticiteit. “Wij hebben 21 grotten gerenoveerd en ze weer tot hun authentieke staat gebracht.” De gerenoveerde grotwoningen waar Amelia mij door heen leidt worden tegenwoordig gebruikt om toeristen in te herbergen. “Mensen kunnen hier in een traditionele woning verblijven en ervaren hoe het was om hier te leven. “

De veertig jaar oude Cosimo is geboren in Matera en woont daar nog steeds. Hij leidt toeristen rond en ontvangt hen in zijn ecologische bed and breakfast. Cosimo heeft Matera in de afgelopen jaren flink zien veranderen. De meeste winkels en restaurants die je hier ziet, zijn minder dan 10 jaar oud. “De verandering is heel snel gegaan, maar je moet ook alert zijn, want je kunt op deze manier ook heel snel je authenticiteit verliezen.” Cosimo geeft aan hier ook een beetje bang voor te zijn. 

Het glooiende landschap, de olijfgaarden en de pittoreske dorpen laten we achter. Een grote rotsachtige stad doemt op. De toeristen stappen uit op het station. Ze storten zich uit over de stad. Matera is nog groot genoeg om de mensenmassa te verspreiden. Ik laat me mee voeren door de steeds dunner wordende de stroom mensen.

Vanaf het station gaan de straten naar beneden. De binnenstad is tegen een heuvel gemaakt. Ik loop naar beneden  door de kronkelende straatjes terwijl is steeds diepte de binnenstad in ga. Bij elke splitsing verdwijnen er weer wat toeristen. Tot ik als enige overblijf. Een massa aan beige grotwoningen omringen mij terwijl ik een blik werp op het ravijn. 

De rust, schoonheid en de historie maken een diepe indruk op mij. Zou een toerist hier over 10 jaar nog steeds die zelfde indruk kunnen krijgen of zou zo iemand omringt worden door andere toeristen die graag een selfie willen nemen? Ik begrijp Cosimo wel. Die authenticiteit wil je niet verliezen.