Abe is 25 jaar, woont samen met zijn vriendin en is in opleiding bij de Defensie. Hij heeft de KMA afgerond en is nu tweede luitenant. Abe: “Het is mijn geluk en mijn leven, dat wil ik niet opgeven voor een ander.”
Het is best een pittige keuze, het werken bij defensie. Heb je bij die keuze gedacht aan het achterlaten van je dierbaren?
‘Ja, ik heb daar wel over nagedacht. Maar ik woonde toen al lang niet meer thuis. Met de huidige situatie snap ik dat je als ouder daar wel moeite mee kunt hebben, dat je kind bij de krijgsmacht werkt. Ik denk er alleen zo over, en dat klinkt misschien hard, maar het is mijn geluk en mijn leven. Ik ga het niet opgeven omdat iemand bang is voor wat ik ga doen. Toen ik een vriendin kreeg, heb ik haar ook wel heel erg duidelijk gemaakt dat ik ambitie had bij defensie. Dat heb ik toen tijdens de eerste date al tegen haar verteld, en dat pakte ze goed op.’
Je bent een tijdje weggeweest, hoe ervoer jij zelf en je vriendin dat je weg was, en niet bereikbaar?
‘Ik denk dat mijn vriendin er wel veel last van had. En dan ben ik nu niet op uitzending geweest naar een oorlogsgebied maar wel op vele trainingen zonder contact met thuis. En dat is dan best onwennig om haar ook helemaal niet te spreken. Toch, je moet als je daar zit echt een knop omdraaien en op een gegeven moment je eigen draai vinden, en je bent met andere mensen die in dezelfde bubbel zitten. Bovendien doen we altijd van alles, en dat heeft zij natuurlijk niet. Zij leidt nu hetzelfde leven als toen ik thuis was, dat verschilt niets. Dus dat is voor haar dan wel wennen dat ze me nu helemaal niet kan appen of bellen.’
Welke rol spelen je collega’s en de Defensiegemeenschap in het omgaan met afstand?
‘Er wordt heel veel op ingespeeld. Zij vinden het thuisfront net zo belangrijk als wij, want als het thuis goed zit kan je ook je koppie bij het werk houden. Het is een hele andere wereld en samen met collega’s maak je hetzelfde mee. Dus we praten er met elkaar ook over. Ik heb verder nog geen hele erge heimwee naar thuis gehad, maar als ik later op uitzending ben dan ga ik dat meemaken. Dan kan het namelijk zijn dat je zes maanden weg bent zonder thuis te zijn, en dat is ook echt wel anders en lastiger.’
Heb je wel al moeilijke momenten gehad toen je weg was?
‘Ja, ik heb wel een moeilijk moment gehad. Dat was een knakmomentje, zo noemen we dat. Dat was op wat wij dachten dan de laatste dag, maar toen werd er gezegd ‘je hebt 1 minuut om je dierbaren te appen dat je niet thuis komt vandaag want we gaan dit weekend op oefening’. Voor mezelf was het nog niet super spannend want je draait echt een knop om en ik accepteer snel hoe het dan is. Maar dat ik dat aan thuis moest vertellen, en in 1 minuut ook. Ik wist niet of ze het berichtje gelezen had voordat ik mijn telefoon weer inleverde. Maar dat was echt wel een moeilijk moment voor thuis.’
Heb je het daar echt moeten leren, de knop omdraaien?
‘Ja daar wordt volledig op ingespeeld, daar bereiden ze je helemaal op voor. En het moet ook, anders blijf je met een sip gezicht rondlopen. En wat je uitstraalt krijg je ook terug. Als je de hele tijd met een sip gezicht erbij loopt, is het niet bevorderlijk voor je eigen gemoedstoestand maar ook niet voor je collega’s. Je moet dat dus opgeefmoment ook wel, de knop omdraaien.’
Nu gaat Defensie meer besteden aan het thuisfront, zodat ze niet helemaal achtergelaten worden. Vind je dat een fijn gevoel?
‘Ja dat is fijn. Als de partner op uitzending is kunnen ze gebruik maken van dezelfde faciliteiten als de militairen. Dan voornamelijk op het gebied van mentaal welzijn, zoals bedrijfshulpverlening. Maar ik moet zeggen, er wordt nu ook al wel veel energie in gestoken, het thuisfront wordt echt niet vergeten. Ze organiseren familiedagen, dat is als de partners weg zijn, alle families bij elkaar komen. Dat versterkt voor hun het gevoel dat ze er niet alleen voor staan. Dat vind ik wel een goede zaak, dat ze dat aanbieden.’
Welke boodschap zou je willen meegeven aan andere militairen (of hun families) die met dezelfde uitdagingen te maken hebben?
‘Dat is een lastige, want iedereen heeft een eigen manier van coping en een eigen manier om met gevoelens om te gaan. De ene is een binnenvetter en de ander is juist meer uitgesproken. Dus het is wel echt persoonsgebonden hoe je ermee om kan gaan, maar het belangrijkste is om erover te praten en dat het juist niet zwak is om je ervoor uit te spreken.’
Vanwege veiligheidsrisico’s is de achternaam privé. Vragen? Mail naar: tes.haaijer@gmail.com
