Al jaren zijn de meningen over adoptie verschild. Interlandelijke adoptie is vorig jaar stopgezet wegens de fouten die er zijn gemaakt in dossiers en de adoptieprocessen. Maar hoe is het om geadopteerd te zijn?
De 19-jarige Jill Ming van Dijk uit Emmeloord studeert biologisch medisch analist en is tijdens de eenkindpolitiek in China geadopteerd door haar ouders in Nederland. Jill Ming vertelt hoe het is om geadopteerd te zijn; ” Ook al wordt er soms anders naar je gekeken en kunnen anderen nare dingen zeggen, je hebt hier echt meer kansen.”
We beginnen maar bij het begin; kan je wat vertellen over hoe je bent gevonden?
”Ik ben gevonden bij een markt in Tongling, in de oosterlijke provincie Anhui. Dit was op 27 februari 2006. In mijn papieren staat dat ik heel hard huilde en daardoor ben gevonden. Ik lag in een mandje in wollen kleding met daarnaast nog twee setjes wollen kleding: één aan beide kanten. Dat is een teken van geluk in China; balans. Dus ik denk dat mijn ouders mij geluk wilden wensen. Vervolgens ben ik naar een kindhuis gebracht en later is er een arts bijgekomen die heeft geconstateerd dat ik ongeveer 2 dagen oud was, dus mijn verjaardag is 25 februari.”
Hoe oud was je toen je geadopteerd werd?
”Ik was 3,5. Ik heb die hele tijd in het kindhuis gezeten, ze hadden geen verdere informatie over andere familieleden. Daar hebben ze wel naar gezocht.”
Had je eigenlijk een naam gekregen van je biologische ouders?
”Mijn officiële naam is Ling Ming; Ling komt van Tongling en Ming komt van mijn behandelaar, die ook de naam Ming had. Daardoor heb ik die naam gekregen.”
Heb je herinneringen van het kindhuis?
”Vrijwel niet, ik was namelijk zwaar slechtziend. Wel heb ik filmpjes van mijn tijd in het kindhuis maar dat zijn niet mijn herinneringen.”
Is dat ook vastgesteld in het kindhuis?
”Nee eigenlijk niet. In mijn papieren staat wel dat ik heel observerend was als kind, omdat ik allemaal objecten heel dicht bij mijn gezicht hield. Maar dit kwam dus omdat ik het anders niet kon zien. Ze hadden wel opgeschreven dat dit zo was maar ze hadden het nooit gelinkt aan mijn zicht. Er staan ook wel teksten dat ik tegen deuren aanliep maar ze hebben hier ook niets aan gelinkt. Bovendien hebben ze weinig te spenderen in een kindhuis.”
Hoe hebben je ouders je adoptieverhaal aan je verteld?
”Ze hebben er niet veel over verteld. Ze hebben altijd gezegd dat ik geadopteerd ben maar verder niets. Pas toen ik vragen begon te stellen toen ik 15 was vertelden ze wat meer. Ze wilden ook niet op jonge leeftijd alles vertellen. Ze wilden meegeven ”je bent gewoon ons kind en dat willen we zo houden. En als je interesse hebt dan kun je vragen stellen en als je dat niet hebt is dat ook prima. We blijven gewoon je ouders.” Dat is het gewoon.”
Hoe was het voor jou om meer te horen over je eigen verhaal?
”Ik ben naar een psycholoog gegaan en zij stelde mij eigenlijk vragen over mijn verleden en uiteindelijk is zij de brug geweest tussen mijn ouders en heeft zij het verhaal aan mij verteld, waar ik wel heel blij mee was. Het waren dingen waar ik nooit eerder over na heb gedacht, maar die dingen hebben me uiteindelijk wel gevormd. Maar ik had niet alle antwoorden die ik wilde.”
Je wilde wel meer antwoorden?
”Ik wilde meer antwoorden. Dus in die periode wilde ik heel graag mijn biologische ouders vinden. Maar toen kwam er een Chinees meisje bij mij in de klas en zij vertelde mij heel veel over de omgeving waar ik vandaan kom en hoe erge achterstand er eigenlijk was. Dus ik ben waarschijnlijk geadopteerd omdat ze me niet konden opvoeden in die omstandigheden, niet omdat ik ”niet gewild” was. Dat gaf me wel een fijn gevoel dat het niet zo is zo van ”ik wil je niet”.
Zou je een band willen opbouwen met je biologische familie?
”Nee eigenlijk niet. Ik had het hier eens over met mijn moeder en toen zei ik eigenlijk dat als ik mijn biologische familie zou ontmoeten dat mijn band met mijn ouders sterker zal worden. De band is al sterk maar dan zou het nog sterker worden omdat ik dan al die vragen die ik eerder had los kan laten en gewoon kan focussen op nu.”
Hoe ervaar jij het in het algemeen om geadopteerd te zijn?
”Echt beter. Hier in Nederland heb ik echt veel meer kansen. Ook al wordt er soms anders naar je gekeken en kunnen anderen nare dingen zeggen. Ze kunnen ook alleen iets zeggen over je uiterlijk, want ik ben net zo Nederlands als dat zij zijn. Maar de kansen die je hier krijgt zijn veel groter dan in China. Er zijn echt nog veel achterstandsplekken in China.”
Hoe voel je je erover dat je zoveel dingen niet weet over jezelf?
”Dat is een heel proces geweest om dat te accepteren. Het meeste heb ik er maar bij neergelegd maar ik denk dat als ik mijn familie zou vinden, dat dat echte rust zal geven. Volledige rust.”
”De ene geadopteerde gaat er mee om zo van ”Ik heb het nu beter en ik vind het prima zo” en de ander denkt ”Ik wil echt meer weten.”
Wie ben jij daarin?
”Ik zit er een beetje tussenin. Ik wil wel antwoorden maar ik voel me hier in Nederland thuis.”
Zou je naar China willen gaan om meer antwoorden te krijgen?
”Als ik naar China zou gaan is het meer om mijn geboorteplek te vinden en niet zo zeer voor mijn ouders. Als ik het kan combineren met antwoorden zoeken zou het heel mooi zijn, maar ik wil er vooral heen om het te zien. ”
Loop je doordat je geadopteerd bent soms tegen problemen aan?
”Ik merk vaak dat ik sneller een masker op heb. Kinderen laten zien dat ze heel blij zijn terwijl dat niet zo is. En uiteindelijk kan het dan blijken dat er veel onder het masker zit. Dit kan wel komen doordat je geadopteerd bent, maar het kan ook een opeenstapeling zijn van allerlei dingen.”
Had jij daar veel last van?
”Ja dat masker zorgde ervoor dat ik de basisschool heel goed doorkwam. Er werd ook altijd gezegd dat ik heel vrolijk was. Maar dit was niet altijd zo. Ik kreeg extra hulp op school vanwege mijn dyslexie en ik kwam dan altijd heel vrolijk terug nadat ik uit de klas was gehaald, terwijl dit eigenlijk niet helemaal zo was. Ik had moeite met mezelf openstellen.”
Maar tijdens de middelbare veranderde dit?
”Ja ik begon met vragen stellen aan mezelf. Ik begon mezelf beter te leren kennen. Ik had betere vrienden en dat was een stuk fijner. Maar het ging ook niet altijd goed, ik had veel moeite met Engels en daar had ik het moeilijk mee. Maar nu kon ik me wel openstellen, maar eigenlijk voor het eerst. Toen ging ik ook naar mijn ouders toe en heb ik me voor het eerst opengesteld.”
Heb je in die periode een betere band gekregen met je ouders omdat je je openstelde?
”Nou ik had eerst het gevoel dat het meer uit elkaar ging. Ik voelde me kwetsbaarder en daar was ik eigenlijk zelf mee aan het dealen, ik had niet echt het gevoel dat de band met mijn ouders sterker werd.”
”Ik haat het echt om me emotioneel open te stellen, en onze gesprekken waren best wel emotioneel. Maar daar ben ik nu meer in gegroeid en moest ik zelf aan werken.”
”Nu voel ik wel meer respect en liefde voor mijn ouders, ook omdat ze er waren op die periodes.”
Als je terugkijkt op je leven, wat heeft adoptie jou gebracht?
”Doorzettingsvermogen. Ik weet niet of dit met adoptie heeft te maken maar dat je altijd doorgaat, ook al is het zwaar. Het lot heeft andere ideeën voor je en dan alsnog doorgaan. Hoe moeilijk het ook is.”
Wat zou je willen meegeven aan andere geadopteerden?
”Hoe je ook met je verleden omgaat, het is wel een deel van je. Dus je hoeft het niet weg te stoppen. Je mag het accepteren.”
