Door: Desiré de Wit
Als kind wist *Lucas (20) dat er iets niet klopte. Hij wist altijd al dat hij niet een meisje was, maar kwam er pas veel later achter dat er ook een optie was om jongen te zijn. Nu hij door het leven gaat als jonge man is hij veel gelukkiger, maar ook bezorgd over de afnemende acceptatie en tolerantie richting de lhbti+ en transgenders.
Op de basisschool had Lucas het idee dat iedereen niet echt een meisje of vrouw wilde zijn, maar dat ze zich wel zo voordeden omdat het de norm was. Op de middelbare school is dat idee afgebrokkeld en kwam hij erachter dat de meisjes om hem heen blij waren met hun gender. “Toen iedereen in de puberteit zat en het leuk vond om bh’s te kopen ging ik erin mee omdat ik dacht dat het zo hoorde. Ik merkte gelijk dat ik daar ongelukkig van werd en dat het mij veel energie kostte. Het was een soort rol waar ik in kroop.” Na een hele tijd acteren en focussen op school om het gevoel te onderdrukken is Lucas uiteindelijk in een burn-out terecht gekomen en kon hij dat wat hij altijd al wist niet meer ontkennen. “Ik kon het nog niet zo goed aan mezelf toegeven dus heb ik aan de buitenwereld verteld dat ik non-binair was, omdat dat de meeste comfortabele tussenstap was op het moment. Natuurlijk wist ik dat ik niet non-binair was, ik kon de waarheid in woorden alleen nog niet uitspreken.” Uiteindelijk werd hij ook niet gelukkig van non-binair blijven en is hij op zijn vijftiende als transgender uitgekomen.
In eerste instantie zorgde de transitie voor veel frictie in zijn familie. “Mijn ouders zijn allebei accepterend, maar het toepassen ging soms moeizaam. Ze vonden het prima dat ik ben wie ik ben en dat ik mezelf daarover uitte, maar ze vonden het lastig dat het ook veranderde voor hen.” Tijd heeft laten zien dat het geen fase bleek te zijn en dat Lucas er niet uit zou groeien. Nu kan hij rekenen op de volledige steun van zijn ouders. “Ik heb heel veel geluk met mijn familie. Ze doen er alles voor om te zorgen dat ik de zorg krijg die ik nodig heb en dat ik mij goed voel.”
Tijdens zijn transitie heeft hij ook veel steun en acceptatie gekregen vanuit zijn vrienden. “Mijn vrienden zijn erg open van geest en toen ik mijn voornaamwoorden of naam veranderde hebben ze mij ook geen enkele keer anders benoemd dan dat ik graag wilde.” Volgens zijn partner en een goede vriendin is Lucas sinds de transitie zich alleen maar beter gaan voelen. Ze benoemen beide dat hij gelukkiger is in vergelijking met vroeger en dat zijn open en zorgzame persoonlijkheid meer naar voren komt nu hij goed in zijn vel zit.
Uit onderzoek van EenVandaag blijkt dat er steeds minder tolerantie en acceptatie is voor mensen uit de lhbti+ gemeenschap en transgenders. Zij zouden te veel aandacht krijgen in de samenleving. Deze ontwikkelingen vindt Lucas erg zorgelijk, niet alleen voor hemzelf, maar ook voor anderen. “Nu je ziet dat rechts steeds meer opkomt in de politiek en de samenleving merk ik dat het een gespannen onderwerp is. Dat geldt niet alleen voor de lhbti+ gemeenschap of transgenders, maar ook voor vrouwen.” Zeker in juni, tijdens de Pride-maand wanneer er extra veel aandacht is voor de gemeenschap voelt Lucas zich kwetsbaar en is hij erg op zijn hoede. “Dan lees ik dat er regenboogbankjes uit de grond zijn getrokken, dat er hier en daar weer iets is beklad of dat er weer geweld is gebruikt tegen mensen uit de lhbti+.” Toch vindt hij dat mensen vooral moeten blijven doorgaan met het uitten van wie ze zijn. “Ik vind dat mensen die zich willen laten horen dat vooral moeten doen, maar ik ben er zelf nog niet helemaal klaar voor om mezelf luid en duidelijk te laten horen.”
Lucas vertelt niet zomaar aan mensen dat hij trans is. Bij vrienden en familie is hij er erg open over, maar hij vindt niet dat het een noodzaak is om aan iedereen te vertellen. “Ik heb heel lang geen privacy over mijn eigen verhaal gehad. In die ongemakkelijke tussenfase van transitioneren is het heel duidelijk dat je ergens tussenin zit. Dan vroegen mensen vaak wat voor gender ik was en schreeuwden ze opmerkingen naar mij toe. Nu heb ik eindelijk het privilege dat ik daar geen last meer van heb en heb ik ook de controle terug over wie ik wat wil vertellen.”
Binnenkort ondergaat Lucas een mastectomie, het verwijderen van de borsten. “Ik verheug me er heel erg op, maar ik vind het ook nogal spannend. Het is een heftige ingreep en mijn eerste operatie ooit. Daarnaast hoop ik ook dat het resultaat niet gaat tegenvallen. Niet in de manier dat ik er spijt van ga hebben, maar meer dat ik wil dat het er esthetisch goed uitziet.” Hij ziet de operatie als het einde van deze periode in zijn transitie, maar klaar is hij zeker niet. “Ik moet ooit nadenken over of ik kinderen wil en hoe ik dat zou willen doen. Misschien wil ik ook wel mijn baarmoeder en eierstokken laten verwijderen, maar dat weet ik allemaal nog niet zo goed. Het is voor nu nog niet aan de orde en dus zal dit mijn tijdelijke eindstation zijn.”
Lucas hoopt dat iedereen die iets soortgelijks meemaakt een goed vangnet heeft als vrienden en familie omdat dat bijdrage kan hebben aan het gevoel dat alles goed komt. Daarnaast hoopt hij dat mensen ook lief zullen zijn voor henzelf. “Het is roeien met de riemen die je hebt.”
*Wegens privacy is de naam van de geïnterviewde veranderd en worden de naasten van de bron ook niet bij naam genoemd.
