Ze groeide op in een overlevingsmodus, van jongs af aan werd Madelief Huisman (29) uit huis geplaatst, de jeugdzorg in. Haar moeder en vader verslaafd aan drank en drugs en niemand die Madelief goed kon helpen. Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd en de Inspectie Justitie en Veiligheid zien dat kinderen in de jeugdzorg te weinig goede hulp krijgen. Deze uitslag verbaasde Madelief niets, zij ervoer dit ook. “Ik neem die 18 heftige jaren met mij mee de toekomst in.”
“Ik voelde het wel aan, dat ouders normaal gesproken dit niet hoorden te doen, dat ze altijd high waren, non-stop schreeuwde, en mij negeerde. Ik voelde dat, maar ik kon niet handelen. Als kind ga je gewoon mee in de situatie die er op dat moment is, en daarin overleef je.” Op haar 18e kon ze uit de jeugdzorg. Ze ging naar Vlieland op zichzelf wonen en kon even helemaal uitwaaien. Maar in die overlevingsmodus zit Madelief nog steeds, nu met een hoge bewijsdrang erbij. “Ik wil heel graag iets van mijn leven maken. Ik heb verschillende bedrijven, ik ben altijd bezig en aan het werk. Maar dat is die bewijsdrang, ik wil echt alles uit mijn leven halen want dat heb ik vroeger nooit kunnen doen.”
“Ik vertrouwde eigenlijk niemand”
Madelief heeft in 2023 een documentaire uitgebracht. ‘Ik ben ook iemand’ vertelt haar jeugd in een poëtisch jasje. Samen met Annelies, de regisseur van de documentaire, heeft ze uren op de bank gepraat over wat er in het hoofd van Madelief omgaat, want alles moest op papier en in een documentaire komen. “Dat praten is wel in periodes gegaan. Ik heb een tijd gehad dat ik heel gesloten was. Ik vertrouwde toen niemand; mijn ouders niet, jeugdzorg niet. Ik stopte toen heel veel weg. Ik deed gewoon alsof alles goed was en ik durfde niet om hulp te vragen. Ik heb echt moeten leren om mensen te vertrouwen en met ze te praten. Ik ben ergens wel blij dat veel mensen niet wisten hoe het vroeger was, want ik wilde niet in de slachtofferrol zitten of dat mensen me anders gingen behandelen. Maar aan de andere kant, nu ik ouder ben en gewoon durf te zeggen dat ik het heel moeilijk heb gehad, levert dat mij nu betere hulp die ik nodig heb op. Ik neem die 18 hele heftige jaren mijn hele leven mee, want die hebben mij gevormd.”
“Mijn leven is echt een soapserie”
Bij het maken van de documentaire heeft ze haar gevoel moeten blootleggen en naar plekken moeten gaan waar ze liever niet heen wilde. Ze had tijdens het maken van de documentaire nog contact met haar moeder, maar toen de documentaire gepubliceerd werd, stopte het contact gelijk. “Ik heb een hele lange tijd voor mijn moeder gezorgd, maar ik kreeg niet veel van mijn moeder terug. Er zijn ook veel situaties geweest waar ik de politie moest bellen omdat mijn moeder te agressief werd. Ik zag dat zij niet meer ging veranderen. Ik wilde dat wel heel graag, dat mijn moeder weer een gezonde moeder werd, dat zij een moeder voor mij kon zijn. Maar op een gegeven moment merkte ik: dat gaat niet meer. Zij gaat niet meer veranderen.”
Tijdens de documentaire heeft de moeder van Madelief een brief geschreven, en die ook ingesproken. “Ik heb haar helemaal losgelaten in wat ze wilde vertellen, en wat er in de brief stond. En ik ben ook duidelijk geweest wat er in de docu zou komen. Er is één scène waarin ik zeg dat ik niet van haar hou. Wie zegt dat nou, bijna niemand. Dat was voor mij ook heel moeilijk om te zeggen, maar ik had van tevoren wel tegen haar gezegd dat dit erin zou komen. Maar toen de documentaire online ging is ze helemaal geflipt. Zij heeft mij toen allemaal doodsbedreigingen en mensen op me afgestuurd. Ik heb toen een contactverbod moeten aanvragen en ik heb twee weken ondergedoken gezeten. Dat was voor mij ook wel de druppel. Ik heb veel empathie voor mijn moeder, maar dit laat ik niet toe. Voor mij is zij geen moeder en dat is ze ook niet geweest.” Ze zat ondergedoken bij Kristel, een vriendin van Madelief. “Ik heb Madelief nog nooit zo angstig gezien,” vertelt Kristel.
Madelief haar originele naam is Marijke, vernoemd naar een familielid van haar vader. “Mijn leven is echt een soapserie, ik vergeet soms wat er allemaal gebeurd is. Toen ik 23 of 24 was kwam ik erachter dat mijn vader, niet mijn echte vader was. Ik kende hem niet goed, want hij is vroeg overleden. Mijn moeder en hij zijn een tijdje uit elkaar geweest en toen leerde ze een andere man kennen, en daarvan ben ik. Maar daar ben ik dus veel later achter gekomen.” Ze heeft de voor- en achternaam dus van een man die ze niet kent. “Die familie voelt niet meer als mijn familie, het is nooit mijn familie geweest. Ik heb dus wel broers en zussen, maar dat is allemaal maar 50%.” Ze heeft geen contact meer met haar broers en zussen. Die zijn het andere pad op gegaan, ze zijn allemaal verslaafd geraakt.
Ze zwijgt even en kijkt betwijfelend bij de vraag of ze later zelf kinderen wil. “Ja, dat denk ik wel. Maar ik vind dat een lastige vraag. Ik heb nooit een goede moeder gehad, überhaupt nooit een goede thuissituatie. Maar dus ook nooit een goed voorbeeld, en daardoor ben ik wel extra kritisch op mezelf. ik weet niet of ik een goede moeder ga zijn. Ik kan niet afkijken en heb geen goede dingen meegekregen. Ik denk dat ik wel kinderen wil, maar daar denk ik kritisch over na. Het moet echt goed voelen.”
