Door: Luna Raap
‘’Een keer hadden we in de club bedacht om wijn mee te nemen naar de studio en gewoon te kijken wat er uit zou komen,” vertelt de 21 jarige singer-songwriter Lieve Stuurman met een grote lach op haar gezicht terwijl ze op een kussen op haar bed leunt. Lieve is opgegroeid op Ameland en woont inmiddels op kamers voor haar studie aan de popacademie in Leeuwarden. Het is nog geen jaar geleden sinds haar eerste album, onder de naam Lieve, op Spotify uitkwam, toch is ze alweer volop bezig met het schrijven van het volgende. “Ik ben eigenlijk de hele dag door bezig met het bedenken van ideeën voor een nieuw nummer.’’
Voor Lieve is liedjes schrijven bijna de normaalste zaak van de wereld. “Normaal gesproken ben ik in een kwartiertje wel klaar met een nummer,” zegt ze nonchalant, terwijl ze het lepeltje in haar koffie een keer ronddraait. “Vaak heb ik er ook meteen wel een melodie bij in mijn hoofd. Vroeger nam ik het gewoon op en liet het daarbij, nu gaat er toch iets meer werk in.” Wanneer ze een idee heeft, noteert ze het meteen in haar vaste tekstboekje. Ook haar telefoon krijgt het zwaar te verduren. “Tijdens een sessie neem je eerst een stukje op, denk je: ‘Oh nee, dit is beter,’ en neem je nog een stukje op. Aan het eind van de sessie heb je zestig audiobestanden en twintig notities, die je nooit meer opruimt omdat het al middernacht is,” vertelt ze lachend, terwijl ze de lange lijsten op haar telefoon laat zien.
Haar muziek stopt niet als het avond wordt, ook op vakantie gaat haar creatieve proces gewoon door. “Ik heb opnames van mijn album gemaakt terwijl ik midden in de nacht in bed lag, naast mijn moeder. Dan spreek ik iets in, en ineens hoor je op de achtergrond mijn moeder roepen: ‘Lieve, mond dicht, ik wil slapen,’’ vertelt ze terwijl ze zelf weer moet lachen om de gedachte.
Het begin van LIEVE
Lieve was een jaar of veertien toen ze echt begon met schrijven. Het eerste nummer waar ze langere tijd aan werkte, heette ‘Snowflakes’. Ze schreef het midden in de zomer, en het belandde later op haar eerste album. “Het was echt het meest heartbreak-liedje dat ik ooit heb geschreven,” zegt ze terwijl ze lacht om haar eigen woorden. ‘’En ik was nog nooit verliefd geweest, dus dat vind ik achteraf ook echt grappig’’ Haar eerste liedjes schreef ze nog op een oude Nokia, in de concepten van haar Gmail-app. ‘’Het was bijna een dagboek, echt een dump van woorden,’’ vertelt ze met een glimlach terwijl ze de herinnering ophaalt.
Haar muzikale wortels liggen echter al veel eerder. Op zesjarige leeftijd begon ze op Ameland bij juf Agatha met blokfluitles, een bijna verplicht ritueel voor alle eilandbewoners. ‘’Iedereen op Ameland heeft blokfluitles gehad,’’ grinnikt ze. ‘’Het was een soort cultding: sporten of muziek, en wij gingen blokfluiten.’’ Toen ze negen was en de blokfluitboeken uit had, ontdekte ze de gitaar. Een paar jaar later, rond haar dertiende of veertiende, begon ze gitaar en zang te combineren. Ze leerde zichzelf akkoorden aan, en daarmee was het schrijven van haar eigen liedjes begonnen.
Als er gevraagd wordt waar Lieve haar muzikale talenten vandaan heeft weet haar moeder het antwoord. ‘’Van mijn kant natuurlijk!,’’ zegt ze trots terwijl ze aan de keukentafel van Lieve’s studentenkamer zit. ‘’Ik wilde vroeger ook altijd bij een koor, helaas is daar alleen niks van gekomen.’’ Lieve draait zich meteen om ‘’Dat zeggen ze allebei,’’ voegt ze er snel aan toe met een lach. ‘’ze denken allebei dat het van hun kant komt.’’
Experimenteren op creatieve manieren
Lieve werkt sinds het begin van haar opleiding samen met producer Joep Mens. “We mochten toen nog muurschilderingen maken op school, Joep kwam toen kijken en zo raakten we aan de praat,” legt Lieve uit terwijl ze enthousiast door blijft praten. Lieve was druk op zoek naar een producer toen Joep voorstelde om een keer samen de studio in te gaan. “Ik weet nog wel dat ik toen super nerveus was. Het enige wat ik kon denken was: ‘oh shit, producer, studio, help!’”
Sindsdien zijn ze uitgegroeid tot een hecht duo en goede vrienden. “We werden al gauw vrienden toen we zo’n twee jaar geleden begonnen met samenwerken,” vertelt Joep, “maar we weten het altijd professioneel te houden en goed te werk te gaan.’’ Al hebben ze soms ook wel minder serieuze momenten. ‘’Tijdens onze sessies experimenteren we regelmatig, en soms eindigt dat met Lieve die helemaal enthousiast begint te schreeuwen.”
Beide waarderen ze vooral ook de connectie die ze hebben opgebouwd, wat volgens Joep erg belangrijk is in de studio. “Als je een goede connectie hebt, is er ruimte voor eigen inbreng in het nummer waardoor je als twee creatievelingen echt iets heel moois kunt maken.”
Af en toe bedenken Lieve en Joep ook wat gekkere manieren om inspiratie op te doen. “We hadden in de club het geniale idee om wijn mee te nemen naar de studio op school,” vertelt Lieve met een schaapachtige glimlach. Verpakt in ice tea-flesjes gingen ze op pad, vol hoge verwachtingen. “We dachten dat er geweldige content uit zou komen en dat we super zouden spelen, maar uiteindelijk hebben we alleen een filmpje waarop we drie kwartier lang bloedserieus aan het werk zijn,” lacht ze. Toen ze later de apparatuur terugbrachten, deden ze alsof er niets aan de hand was. “‘Werkse nog! Fijne avond hè!’ riepen we tegen het personeel,” herinnert ze zich. “Ik voelde me echt een soort alcoholist. Die avond lag ik al om negen uur in bed.”
De volgende stap
Lieve kijkt vol ambitie naar de toekomst van haar muziek. Op korte termijn wil ze haar tweede album uitbrengen, misschien zelfs een derde, en fulltime met haar band spelen. “Hopelijk support act doen voor een artiest als Davina Michelle, dat lijkt me echt vet,” zegt ze enthousiast. Op de lange termijn droomt ze vooral van creatieve vrijheid. “Dat je gewoon kan maken wat je wil, zonder dat er iets boven je hoofd hangt.” Toch weet Lieve wel zeker dat ze het puur bij Nederland wilt houden. “Internationaal gaan lijkt me echt verschrikkelijk. Ik wil nog wel iets van vrijheid houden.”
Haar podiumervaring groeit inmiddels gestaag, van intieme optredens in een iglo tot kersttourtjes en festivalshows. “Het is zo leuk als mensen je herkennen of je terugvragen,” zegt ze. “Vroeger was het plannen van optredens lastig, vooral vanaf Ameland zonder rijbewijs, maar nu kan ik veel meer gigs aannemen en me volledig op muziek richten.” Haar knusse schrijfhoekje, nagebouwd zoals thuis, geeft precies de ruimte die ze nodig heeft om ideeën tot leven te brengen en zich voorlopig volledig te concentreren op het schrijven van haar tweede album… dit keer waarschijnlijk toch maar weer gewoon met een kop koffie.
