De dag van de mantelzorger komt eraan. Elizabeth Poorthuis (52) is getrouwd en moeder van twee kinderen. Ze komt uit Enschede en is mantelzorger voor haar eigen moeder. “Het is ontzettend zwaar, maar wat je ervoor terugkrijgt is ontzettend mooi.”
8 oktober 2025, 18:20. Geschreven door: Sven Sleurink
“Eigenlijk heb ik altijd een hele goede band met mijn moeder gehad. Dat is ook mede gekomen doordat mijn vader op jonge leeftijd, toen ik 13 jaar was, overleed aan kanker”, vertelt ze met een kop thee in haar hand.
Elizabeth realiseert zich dat ze vanaf toen eigenlijk al een vorm van mantelzorgen had. “Doordat mijn broers en zus tien tot zestien jaar ouder waren, bleef ik met mijn moeder alleen achter. Ik heb haar in die tijd eigenlijk opgevangen.”
“Ik heb toen heel lang mijn eigen verdriet weggestopt, omdat ik vond dat ik er voor mijn moeder moest zijn. Daar ben ik later ook wel weer achter gekomen, dat het verdriet zich niet uitstelt”, vertelt ze met lichte tranen.
Het echte mantelzorgen begon echt pas op latere leeftijd. “Het echte mantelzorgen begon toen haar partner is gevallen en zijn heup had gebroken”, zegt Elizabeth.
Ze omschrijft deze periode ook wel als een erg intensief traject. “Hij moest drie maanden revalideren en dan begint het al dat je moeder steeds iedere dag daar naartoe brengt, omdat zij op het spreekuur wil komen.”
“Maar toen, een jaar later, brak mijn moeder ook de heup. Dus eigenlijk begon hetzelfde traject helemaal opnieuw, maar nu met haar”, vertelt ze. Dit betekende voor Elizabeth dat zij nu op bezoek moet bij haar moeder. “Je gaat er toch elke dag heen, omdat je ook haar niet het gevoel wil geven dat ze er alleen voor staat.”
Eenmaal thuis aangekomen na de revalidatie komen er nog meer taken bij. “Mijn moeder moest natuurlijk nog deels herstellen. Dus ik ging haar was draaien, boodschappen doen, naar afspraken met artsen, de tandarts en nog meer van dat soort zaken.”
Elizabeth vertelt dat vlak nadat haar moeder weer gerevalideerd was, iets dramatisch gebeurde. “Haar levenspartner, waar ze na het overlijden van mijn vader 37 jaar lang mee samen is geweest, overleed”, vertelt ze met rollende tranen over haar wang. “Hij is in het verzorgingstehuis met zijn elektrische rolstoel van de trap gereden, per ongeluk, en was op slag dood.”
“Vanaf dat punt was er echt een grote verandering en begon ook haar dementie een rol te spelen”, zegt Elizabeth. Ze zag dat in het begin nog wel mee, maar na drie maanden vielen er toch steeds meer vitale taken uit. “Ik merkte echt dat zij wel heel wat steekjes liet vallen, en soms echt rare dingen deed.”
Het rare gedrag gebeurde ongeveer een jaar na het overlijden voor het eerst. “Ze belde ons op een dag op en zei: Goh, Heinz heette haar partner, is al een uur weg en hij is nog steeds niet terug”, vertelt Elizabeth. “Ik schrok daar gewoon heel erg van toen ze dat zei.”
“Het was heel lastig om daarmee om te gaan in het begin”, vertelt ze. Op sommige momenten wist Elizabeth gewoon niet met wie ik praatte. “Het was voor mij… Ik dacht echt: is dit mijn moeder? Ik besefte: ze vergeet het en ik moest eigenlijk direct huilen.”
Zo begon het en kwamen er steeds meer gekke dingen. “Ze legde dingen op gekke plekken, alles was constant kwijt. Het boodschappen doen ging niet meer; ze had een rare volgorde in dingen, dus wij merkten dat wij steeds meer moesten ingrijpen”, zegt Elizabeth. Ze vertelt hoe ze er eigenlijk bijna elke dag was en soms wel meerdere keren op dezelfde dag. “Gelukkig deed ik dit samen met mijn zus, want alleen had ik dit niet gekund.”
Toch merkt ze dat mantelzorgen lastig te combineren is met haar eigen sociale leven. “Ik ben er normaal meer voor mijn gezin en mijn man. Ik merk toch dat de rol die ik vervul als mantelzorger niet belangrijker is, maar dat dat wel de prioriteit is, omdat zij mij nu nodig heeft.”
“Iets wat ik ook heel gek vond, is dat de rollen nu omgedraaid zijn”, vertelt Elizabeth. Haar moeder is nu afhankelijk van haar in plaats van andersom. “Dat is echt een hele rare ervaring als je moeder ineens afhankelijk wordt van jou.”
Elizabeth haalt de kracht en motivatie vooral uit het mantelzorgen. “Ondanks alles wat ze heeft meegemaakt en door de hel waarin ze is gegaan, hield ze altijd moed en was ze vrolijk. Ze was nooit chagrijnig. Mijn moeder was altijd heel erg dankbaar”, en dat geeft Elizabeth motivatie en kracht. “Ik hou zo veel van haar. De liefde die je terugkrijgt is het allemaal waard. Zij heeft ook zo veel voor mij gedaan; ze heeft heel veel op mijn kinderen gepast. Ik vind het niet meer dan logisch dat ik haar dat teruggeef. Ik ga voor haar gewoon door het vuur.”
