Door: Rosa van Moerkerken
De 18-jarige Levi Nijmeijer heeft altijd al geweten dat hij zich niet comfortabel voelt bij zijn identiteit en zijn lichaam. In 2020 komt hij op TikTok steeds anderen tegen met hetzelfde gevoel van genderdysforie en begint hij na te denken over zijn identiteit. Uiteindelijk komt hij achter dat hij transgender is: ‘’Eindelijk iets waarvan ik denk, daar pas ik bij.’’ Vorige week was het Coming Out Day, een dag waarop we identiteit omarmen en beseffen dat homo- en transfobie sterker wordt door te zwijgen.
Ontdekking
‘’Ik voelde me niet zoals ik me hoor te voelen’’, zegt Levi als hij het heeft over zijn jeugd. Maar dat heeft niet alleen te maken met gender en identiteit; vooral juist het ‘’sociale aspect’’, beschrijft hij. Het was voor Levi dan ook geen verrassing toen hij in klas 4 werd gediagnosticeerd met autisme. Maar dit onzekere gevoel zorgde ook voor veel verwarring: ‘’Is het dit? Is het dat? Is het zo?’’, zegt Levi terwijl hij op zijn vingers telt. Na een tijd van veel vragen en verschillende labels komt Levi er eindelijk uit: hij identificeert zich als transman.
Coming-out
Levi is na de ontdekking van zijn identiteit al snel uit de kast gekomen, zijn vrienden vertelt hij het meteen en die staan volledig achter hem. Maar naar zijn ouders is Levi pas later uit de kast gekomen, waar hij veel moeite mee had; ‘’In het begin om het dan tegen mijn vrienden te zeggen, was het niet echt moeilijk.’’ Maar zodra hij meer zekerheid heeft over zijn identiteit moet hij het wel vertellen aan zijn ouders en heeft hij de realisatie; ‘’Kak, hier moet ik familie over gaan vertellen, dan was het ineens lastiger.’’
Levi brengt het nieuws aan zijn familie door een brief te schrijven, om directe confrontatie te voorkomen: ‘’Daar hou ik niet van’’, zegt hij met een scheve lach op zijn gezicht. Hij vertelt dat hij al een tijdje bezig was om een brief te schrijven naar zijn ouders. Toen hij ging logeren bij een vriendin was het een perfect moment om de brief achter te laten: ‘’Ik hem bij mijn ouders op bed neergelegd voor ik naar die vriendin werd gebracht om daar te logeren.’’ Toen Levi vervolgens weer naar huis zou gaan was hij vergeten dat zijn vader hem kwam ophalen: ‘’Dus dan zit ik daar in die auto en ik denk oh kak, we komen thuis. Dat gaan we behandelen. Kut.’’
Na een doodstille autorit, is de sfeer thuis ook niet ideaal: ‘’Mijn moeder wist niet waar het vandaan kwam. Ze probeerde het heel erg te begrijpen, maar dat lukte niet.’’ Zijn vader ging er wat rustiger mee om, beschrijft Levi. Maar zijn moeder bleef vragen stellen: ‘’Zo van.. ‘’Weet je het zeker? Ik was vroeger ook jongensachtig en voelde ik me niet helemaal meisje, is dat het niet?’’ Levi vind dit soort vragen maar vervelend en wil graag dat zijn moeder zich zou inlezen over hoe het is om transgender te zijn.
Geen verandering
Inmiddels is het 3 jaar geleden dat Levi is uitgekomen naar zijn ouders, en er is ‘’geen verandering’’, beschrijft Levi. Af en toe praten Levi en zijn ouders over het kiezen van een genderpoli (zorg voor transgender personen) om het transitietraject te starten, maar verder wordt er over het onderwerp gezwegen. Ondanks dat de jaren zijn verstreken en het feit dat Levi sterk in zijn schoenen staat rondom zijn identiteit, is zijn moeder nog niet overtuigd. Haar eerste reactie na de brief van Levi was vooral: ‘’verdriet en ongeloof’’, zegt ze. Ze vond het sneu voor Levi dat hij dit zo lang heeft opgekropt en er alleen voor stond. Maar ook geeft ze aan het nog niet helemaal te geloven en Levi zijn identiteit niet volledig te accepteren.
Voor Levi is het vooral vervelend dat zijn ouders niet veel verandering tonen, maar toch tolereert hij dat zijn ouders hem nog steeds bij zijn geboortenaam noemen. Hij wil wel graag naar een genderpoli; ‘’Dan kan ik praten met mijn ouders en dan heb ik meer steun om hen te overtuigen.’’
Positief
Ondanks een negatieve omgeving lukt het Levi om positief en sterk te blijven. Hij is twee jaar geleden overgestapt naar het Aurum College in Lelystad, waar hij nu in vwo 5 zit. Daar is hij omringd door vrienden die hem accepteren, van wie sommigen hetzelfde meemaken als hij. Het lukt Levi nu ook om wat meer nuchter te zijn rondom zijn identiteit; ‘’Oké. Ik heb dit ontdekt, nu niet meer belangrijk.’’, zegt hij met een lach op zijn gezicht.
Sinds Levi uit de kast is gekomen, heeft zijn beste vriendin Linde altijd voor hem klaargestaan. Linde beschrijft dat ze Levi’s identiteit op het begin wel wat lastig vond om te begrijpen, maar na 5 jaar weet ze niet anders. Ze geeft aan dat ze veel in gesprek gaat over de identiteit van Levi om op die manier te leren wat nou de goede en de minder goede dingen zijn om te zeggen. Ook probeert ze Levi vooral te steunen door veel vragen te stellen: ‘’Ik vraag gewoon vaak; ‘’Wat kan ik voor jou doen?’’
Genormaliseerd
Wat Levi hoopt dat mensen beter begrijpen is dat (gender)dysforie helemaal niet zo zeldzaam is, en dat het ook voorkomt bij cisgender personen: ‘’Zoveel mensen willen botox, een haartransplant of een BBL, dat is ook dysforie.’’ Dit soort medische ingrepen zijn volledig genormaliseerd door onze samenleving, maar medische ingrepen wegens genderdysforie zijn ineens een taboe. Dus hoopt Levi dat ingrepen voor transpersonen meer genormaliseerd worden.
