Elsa Rudge is 53 jaar oud en komt uit Amerika en woont nu in Rijnsburg. In 2025 deed ze mee aan het programma Big Brother, maar daarvoor had ze een hele andere missie namelijk soldaat in het Amerikaanse leger. Hoe waren deze avonturen en wat heeft ze ervan geleerd “Ik kon mijzelf niet zijn, ik kon niet uit de kast komen in het leger.”
15 oktober 2025, 13:20. Geschreven door: Sven Sleurink
Je hebt in het Amerikaanse leger gezeten, waar ben je op missie allemaal naar toe geweest?
“Ik heb één jaar in Afghanistan gevochten en daarnaast ook nog drie keer naar Irak. Waaronder twee keer 1 jaar en één maal 15 maanden.”
Hoe was het om in het leger te zitten?
“Ja, het was een bijzondere tijd, want ik heb een heleboel mensen leren kennen, maar ook mezelf heb ik in die tijd beter leren kennen. Ik ben lang weggeweest van huis, dus ik moest mijn familie en vrienden natuurlijk ook lang missen. Daarvoor in de plaats heb ik natuurlijk wel een nieuwe militaire familie gekregen, wat natuurlijk erg bijzonder is. Iets wat ik het meest heftig heb gevonden en wat ik ook lastig vind om het er over te hebben, is dat ik natuurlijk ook veel vrienden heb verloren in het leger. Dat was erg verdrietig en heeft me dan ook een beetje, ja, een andere kijk op de wereld gegeven.”
Je zei dat je jezelf beter hebt leren kennen. Op wat voor manier?
“Ik ben eigenlijk meer de familie gaan waarderen. De mensen die ik liefheb, ben ik meer gaan waarderen, omdat je dan zo ver van ze weg bent. En je kan ze niet elk moment spreken, dus dan leer je eigenlijk hoe je meer op jezelf aangewezen kan zijn.”
Hoe ging je dan om met de opdrachten en emotie, stress en gevaar in het leger?
“Ja, gewoon doen. De missie moet gewoon doorgaan. Bijvoorbeeld, ik heb een maatje verloren. We hadden toen een memorial voor hem en wat je dan ziet is dat al die grote bazen breken. Dan zit je daar en je hoort ondertussen allemaal schoten. En dan voel je echt van: je breekt dan eigenlijk ook op dat moment. Dan, een paar minuten nadat het is afgelopen, krijg je de woorden van: oh, morgen gaan we op missie. Dan is het gewoon van: het leven gaat gewoon door, hè. Maar dan weet je van: je bent er nog, je bent in leven, anderen zijn je voorgegaan, je moet er gewoon voor zorgen dat je zoveel mogelijk geniet, want anders word je gewoon geleefd. Dat is ook een deel van dat ik mezelf beter heb leren kennen.”
Waar heb je het meest mee gezeten toen je in het leger zat?
“Ik kon mijzelf niet zijn, ik kon niet uit de kast komen in het leger. Er was een policy genaamd ‘Don’t Ask, Don’t Tell’, wat betekende dat je niet gay mocht zijn en het ook niet mocht laten merken. Als mijn vrouw leren dan op de basis op bezoek kwam, moest ik bijvoorbeeld aangeven dat het mijn schoonzus was. Dat was wel echt heel lastig, dat ik mijzelf niet kon zijn en daar. Gelukkig is dit niet meer, maar daar ha dik toen wel moeite mee.”
Je bent natuurlijk in Irak en Afghanistan geweest. Welke van de twee was dan het meest heftig die je hebt meegemaakt en waarom?
“Irak, zeker. We gingen naar de oorlog en de meeste van ons hadden nog nooit een oorlog meegemaakt. Het was eigenlijk gewoon van: schiet alles dood wat je ziet en beweegt, om het zo te zeggen. Zo begon het. Tijdens de oorlog hadden we een wet en dan moet je je aan bepaalde regels houden. Je mag bijvoorbeeld niet op scholen, kinderen, ambulances of ziekenhuizen schieten. Maar wat gebeurde er dan? Op een gegeven moment waren we in een konvooi en toen kwam er een ambulance aangereden met sirenes. Dus wij hebben ze door laten gaan. Normaal mag je niet door de konvooi heen. Dan gaat de deur open en vanuit daar wordt er dan op ons geschoten. Ja, dus dan speel je vals en dan moet je dan weer terugschieten.”
Hoe kwam je erbij om het leger in te gaan?
“Ik werkte in een restaurant en toen werd ik onterecht ontslagen. Een vriendin van mij die zei toen tegen mij van: weet je wat, zullen we samen in het leger gaan? Dat kan jij, dan kunnen we samen battle buddies zijn. Dus ik zei: oké, cool. Voor mij was het ook zo: in Amerika, als je een baan hebt, dan is het van: ze nemen je aan, maar ze kunnen je ook gewoon ontslaan. Ik dacht toen: als ik in het leger ga, dan heb ik stabiliteit. Je wordt dan niet zomaar ontslagen; je hebt gewoon een maandelijks salaris, je doet wat je moet doen. Dus vandaar schreef ik me in en dat heb ik wel toen gedaan.”
In 2025 kwam er voor jou een hele andere soort missie, namelijk bewoner van het tv-programma Big Brother. Hoe was dat?
“Het was een ervaring op zich, alleen was het dit keer niet gevaarlijk. Maar, misschien wel strategisch, want je bent eigenlijk op jezelf aangewezen en je weet ook dat het een hele grote mindfuck is. Echt een grote droom die uitkwam.”
Wat was dan psychologisch het moeilijkst in het huis?
“Het moeilijkste was toen mijn maatje Linda, heette ze, het programma moest verlaten. Daarna kwamen er twee nieuwe kandidaten binnen en ik had met beiden een klik. Verder in het spel vond ik uit dat ze beide een dubbelrol hadden. Dit betekende dat zij niet waren wie ze daadwerkelijk waren. Ze deden zich voor onder een andere naam, leeftijd enzovoort. Dat is voor mij heel zwaar. Voor mij was dat dan een totale shock, want je vertrouwt die twee, precies die twee waren het. Ik dacht toen: was die klik een echte klik? Of was het gewoon een klik van: ze zagen we, oké, die luistert naar ons, die gaan we voeden met alle informatie.”
Wat was dan het allermooiste wat je hebt meegemaakt in het huis?
“Ja, ik heb zoveel mooie momenten meegemaakt. De band die je met sommige van de bewoners kreeg, was wel echt heel bijzonder. Wat ik ook niet meer snel vergeet, is dat een andere bewoner met mijn tandenborstel zijn tanden ging poetsen. Dat was een ontzettend grappig moment. Maar ook gewoon het samen koken, dansen en spellen spelen was heel erg leuk. Ik heb echt heel veel mooie momenten meegemaakt.”
