In de drukke straten van Madrid vind je allemaal verschillende mensen met unieke verhalen. Verhalen van liefde, van verdriet en van vluchten. Een van deze ongehoorde verhalen hoort bij Rommel Bue Homan, een Filipijnse chef-kok die naar Madrid toe kwam om een betere toekomst te vinden.
Carriére
Chef-kok worden was niet altijd hoe Rommel zijn toekomst voor zich zag. Lang was hij ingenieur bij de Filipijnse marine en werkte hij op een van die schepen. Hij kon dit werk doen na een tweejarige opleiding tot marine ingenieur en een paar stages op zich te nemen. Zo kreeg hij een positie die hoog genoeg was om naar het buitenland toe te varen. ‘’Om de maand zouden we naar Europa en het Midden-Oosten varen,’’ zegt Rommel.
Onzekerheid
Ondanks zijn vele reizen met het schip, was hij niet heel gelukkig. ‘’Op gegeven moment was ik moe van het werken op het schip. Iedere keer dat ik opnieuw een contract ondertekende van 11 maanden, moest ik daartussen weer 5 of 6 maanden wachten op een nieuw contract.’’ Er was niet veel zekerheid betrokken bij het leven op zee. Dat is een les die Rommel al vroeg leerde. Tussen de contracten door deed hij soms opdrachten als architect, zijn droombaan.
Levensgevaar
Ook was zijn werk als marine ingenieur niet de meest veilige baan. ‘’De golven waren soms net zo hoog als een gebouw met vijftien verdiepingen. Natuurlijk was ik soms bang voor mijn leven.’’ Naast de natuurlijk e problemen die Rommel en zijn collega’s tegen kwamen tijdens een van hun vele reizen met het schip, kwamen de ze ook vaak kwaadwillende mensen tegen . ‘’Als je nu naar Afrika of Madagaskar zou varen, dan zou je geheid piraten tegen komen . Er zijn er daar heel veel.’’ Het werken op het schip werd hem uiteindelijk te veel. ‘’Het beste wat ik voor mezelf heb gedaan is naar Madrid toe komen en hier een baan te zoeken.’’
Jeugd
Rommel is geboren in 1974 in het Manilla General Hospital in de Filipijnen en groeide op in een niet al te rijk gezin. Zijn vader was chauffeur en zijn moeder huisvrouw. Samen huurden ze een huisje waar ze hun gezin konden stichten. In de Filipijnen leerde Rommel zijn vrouw kennen. Ze waren echter niet heel lang getrouwd, want na minder dan twee jaar scheidden hij en zijn vrouw van elkaar. Hierna besloot hij naar Europa te gaan. ‘’Ik besloot dat ik naar een van de Europese landen zou gaan, daar zou ik een betere toekomst voor mezelf kunnen bouwen.’’
Een nieuw begin
Op 15 september 2002 is het dan zo ver, Rommel is in Madrid, klaar voor een nieuw avontuur, weg van het schip en weg van de zee. Gelukkig was hij niet helemaal aan zichzelf overgelaten, want in Madrid had hij een aantal familieleden wonen die hem graag op weg hielpen. ‘’Het was fijn dat ik mensen had om op terug te vallen totdat ik mijzelf had gevonden. In die tijd kon ik ook rustig uitvogelen hoe de cultuur hier in elkaar zat en waar ik het liefst zou willen werken. Natuurlijk moest ik ook kijken of ik hier in Spanje kon blijven, of dat ik naar een ander land zou moeten gaan.’’ In het jaar dat hij afhankelijk was van zijn familieleden, had Rommel alle tijd om zijn eigen fundatie te bouwen voor een goede toekomst in een nieuw land. Na drie maanden was het zo ver en Rommel begon te werken in het restaurant van een vriend van zijn oom. ‘’Het is niet makkelijk om aan de bak te gaan in een nieuw land en je daarop aan te passen. Iets waar we allemaal wat van zouden kunnen leren is dat als je aan de slag wil in een nieuw land, dat je je dan aan moet passen. Het is niet zo dat de mensen zich voor jou gaan aanpassen. Zo werkt dat niet. Als je wat wil leren, dan moet je flexibel zijn en je aan je omgeving aanpassen.’’
Geluk in prestaties
Op de vraag of hij gelukkig is met wat hij bereikt heeft, geeft hij een snel antwoord. ‘’Ik denk dat ik hier heel gelukkig ben. Ingenieur zijn was niet mijn ding, omdat ik eigenlijk een architect wou worden, maar daar hadden wij te weinig geld voor. Als ik architect zou willen worden had ik vier jaar moeten studeren en daarna nog een cursus moeten doen. Mijn vader had echt niet genoeg geld om zo’n studiekeuze te ondersteunen.’’ Rommel begon als klein kind al vroeg met koken. ‘’Mijn moeder hielp mij met haar brede kennis van koken. Toen ik niet op het schip werkte, openden mijn moeder en ik een mini-restaurantje openen in ons dorpje. Ondanks dat Rommel gelukkig is met waar hij nu in zijn carrière staat, zou hij nog altijd graag architect worden. ‘’Ik heb ook hier in Spanje al een aantal kleine opdrachtjes gedaan,” z egt hij trots.
Advies
Tegen het einde van het gesprek geeft Rommel nog wat waardevol advies: ‘’Als je naar een ander land komt om te werken, moet je echt overal voor open staan. Je moet hard werken en je geluk opofferen. Stel een doel op voor jezelf. Het is geen verhaal dat van de een op de andere dag een gelukkig einde heeft, maar als je hier zo lang bent als ik, kun je waardevolle ervaringen op doen .’’