DEVENTER – Integratie is een veelbesproken onderwerp in de Tweede Kamer. Zeker na de gebeurtenissen in Amsterdam rondom de voetbalwedstrijd Ajax-Maccabi is de discussie over integratie nog meer opgelaaid. Verschillende politici stellen dat Nederland kampt met een integratieprobleem. Toch lijkt dit niet voor heel Nederland te gelden. In het Rode Dorp, een echte volksbuurt in de voorstad van Deventer lukt de integratie, van met name de Turkse gemeenschap, erg goed.

In Nederland heeft 2,5 procent van de inwoners een Turkse achtergrond. In Deventer is dit aandeel een stuk groter dan het landelijk gemiddelde, namelijk: 6,7 procent. In de voorstad van Deventer, waar ook de buurt het Rode Dorp onder valt, is het percentage inwoners met Turkse wortels 13,1 procent. De grote Turkse populatie is goed te verklaren als we kijken naar de geschiedenis van Deventer.

In de jaren 60 en 70 zijn er vanuit Turkije veel gastarbeiders naar Nederland gekomen. Zij waren erg welkom, omdat Nederland industrieel zo erg gegroeid was dat er een werknemerstekort was. Waar het oorspronkelijke plan was, om de arbeiders weer terug te laten keren naar het land van herkomst, gebeurde dit niet, omdat werkgevers contracten bleven verlengen. In het Rode Dorp was er ook veel industrie. Er zat een drukwerkfabriek en een vleesverwerkingsbedrijf.

De kinderen van deze generatie gastarbeiders, wonen nog steeds in Nederland. In het Rode Dorp zoeken ze elkaar op. In het Enkhuis, het buurthuis van het Rode Dorp, komt er elke vrijdag een Turkse damesgroep bij elkaar. Een activiteit die ervoor zorgt dat de groep kan ontspannen, maar ook een activiteit die ruimte biedt voor het ontmoeten van mensen met andere achtergronden.

Luister naar de onderstaande audioproductie voor een impressie van zo’n middag.

De Turkse gemeenschap groeide door gezinshereniging, en gezinsuitbreiding. De Turkse populatie in Deventer werd zo groot dat de Turkse regering besloot om er een consulaat te vestigen. Het consulaat regelt allerlei overheidszaken, bijvoorbeeld reisdocumenten. Het consulaat is er ook voor provincies Groningen, Friesland, Drenthe, Overijssel, Gelderland en Flevoland. De andere provincies zijn toegewezen aan de ambassade in Den Haag en de consulaten in Amsterdam en Rotterdam. Uiteraard is het consulaat niet het enige pand in Deventer wat voortkomt uit de Turkse gemeenschap. Zo zijn er in Deventer Turkse horecagelegenheden, gebedshuizen, cultuurcentra en onderwijsinstellingen.

Een van die horecagelegenheden is het Lahmacunhuis, gevestigd aan de Boxbergerweg. Deze eetgelegenheid laat zien dat eten een belangrijk onderdeel is van cultuur, maar dat het ook verbindend kan werken.

In de video hieronder krijg je een kijkje in de keuken.

Journalistieke verantwoording

Nieuwsbericht

Voor mijn nieuwsbericht maak ik gebruik van meerdere, schriftelijke bronnen. De cijfers zijn afkomstig van het CBS, een gedegen instantie die onderzoek doet naar de Nederlandse maatschappij en met cijfers en andere data de ontwikkelingen daarin in kaart brengt. Verder heb ik voor de lokale cijfers gebruik gemaakt van de website Allecijfers.nl. Deze website bundelt cijfers van verschillende instanties, zoals het CBS, DUO en het RIVM. Vanuit deze feiten kan ik context bieden aan mijn lezer. Verdere gebruikte bronnen zijn de website van de gemeente Deventer, over informatie over het Turkse consulaat en Deventeropdekaart.nl. De laatstgenoemde website zet historische gebouwen in Deventer letterlijk op de kaart en geeft informatie over bijvoorbeeld oude fabrieken. Met deze bronnen te verwerken in een nieuwsbericht hoop ik de Turkse gemeenschap en haar invloed op Deventer weer te geven.

Audiobericht

Doordat ik vaak in het buurthuis van het Rode Dorp ben geweest, was ik ervan op de hoogte dat zij zo’n ontmoetingsactiviteit organiseerde hier wilde ik graag bij zijn. Hiervoor heb ik gesproken met de bezoekers van de middag en de leiding van het buurthuis om een afspraak gemaakt om audio op te nemen. De bron die je hoort in het audiofragment is Nurşen. Zij kon het best onder woorden brengen wat de Turkse damesmiddag inhield, vandaar dat ik voor haar heb gekozen. Daarbij vind ik het belangrijk om voor een productie over de Turkse gemeenschap ook te spreken mét de Turkse gemeenschap. De tweede bron die aan het woord komt in de productie is Ali Yildirim. Yildirim heeft zich als vrijwilliger meer dan 40 jaar lang ingezet voor inclusief samenleven, daarvoor won hij in 2020 zelfs de diversiteitsprijs Het Verschil. Daarnaast is hij voorzitter van het Centrum Divers Samenleven Deventer. Vanuit deze (ervarings)deskundigheid, kan hij toelichten wat zulke activiteiten betekenen voor inclusie en integratie. Met deze twee bronnen hoop ik te kunnen laten zien wat de middag voor de dames zelf betekent, maar ik wil ook graag weergeven wat de maatschappelijke impact is.

Video

Voor mijn video-item ben ik op aanraden van bewoners van het Rode Dorp langsgegaan bij het Lahmacunhuis. Hier sprak ik met Ramazan, de eigenaar en oprichter het huis. Hij kent het verhaal van het Lahmacunhuis, staat er dagelijks, en kan dus vertellen wat hij sinds de opening voor ontwikkelingen heeft meegemaakt. Ook kan hij vertellen wat het Lahmacunhuis precies voor een zaak is. De tweede bron is een bezoeker van het Lahmacunhuis, hij is een vaste klant, zo hoorde ik later. Hij kan onafhankelijk vertellen over het Lahmacunhuis en wat hij merkt van de interactie tussen klanten onder elkaar en de interactie tussen klanten en het personeel. Ik heb ook voor deze bron gekozen, omdat hij niet van Turkse komaf is. Zo bewijs ik aan de kijker dat er inderdaad verschillende mensen van verschillende achtergronden bij elkaar komen. Met deze bronnen hoop ik een compleet beeld te geven van het Lahmacunhuis en wat zich daar afspeelt.