Door Isa Ammi, 9 november 2023
Palestina en Israël delen een geschiedenis die eeuwen terug in de tijd gaat. De inval van Hamas op Israël, ook wel bekend als operatie al-aqsa-storm, laat slechts een klein deel zien van deze hevige onderlinge strijd. In de media wordt dit Israëlisch-Palestijns conflict aangekaart als een oorlog en daar is veel ophef over. Volgens een groep pro-Palestijnen en historici is deze situatie veel complexer en gaat deze strijd dieper dan een oorlog.
Om deze onderlinge strijd te kunnen begrijpen moet je teruggaan in de tijd naar de oorsprong van dit conflict. Over het begin van het conflict is ook onenigheid. Zo zeggen sommige deskundigen dat de strijd was ontstaan in 1917 met de Balfour verklaring, daarnaast zeggen weer anderen deskundigen dat de oorzaak van het conflict terug te vinden is in de zesdaagse oorlog in 1967. Er zijn ook geleerden die geloven dat de oorlog was begonnen in 14 mei 1948 met de onafhankelijkheidsverklaring van Israël. Ook zijn er historici die geloven dat de oorzaak van de oorlog tussen Palestina en Israël in 1900 plaats vond met de opkomst van de idealistische denkwijze van het zionisme.
Het zionisme is een Joodse-politieke en cultureel-ideologische beweging die de stichting van een eigen, onafhankelijke joodse staat in Palestina nastreeft. Het begrip zionisme is vernoemd naar de berg Zion in Jeruzalem. De term kwam in 1890 voor het eerst op om het joodse verlangen en streven naar een eigen nationale staat in Palestina aan te duiden.
De Joden hadden verschillende motieven om zich te vestigen in Palestina. Destijds heerste er veel antisemitisme in het westen en hadden de Joden geen eigen land. Ook was er onder het zionisme een sterk verlangen naar het vormen van een eigen staat. Daarnaast is Jeruzalem voor de joden een plek met spirituele en culturele waarde. In 1896 publiceerde zionist Theodor Herzl het boekje “Der Judenstaat”. In zijn boek tekende hij een nieuwe joodse staat ‘Israël’ gevestigd rond Jeruzalem. In het boek sprak Herzl over Palestina als ‘een land zonder volk voor een volk zonder land’. Hij erkende de Palestijnen niet als volk en was ook van mening dat de Joden het recht hadden op Palestina.
In 1948 voerde een commando van de irgoen (de terreurorganisatie van de revisionistische zionisten) een massamoord uit op 125 bewoners van het dorpje deir yassin in Palestina. Deze actie zorgde ervoor dat Arabieren in paniek op de vlucht sloegen. Hierbij zijn Arabieren gevlucht uit verschillende steden zoals Heifa en Jaffa vanwege de zionistische inname. Volgens een Israëlische lezing zijn veel Arabieren niet gevlucht vanwege Joodse terreurdaden, maar gaven zij gehoor aan een oproep van Arabische leiders. Nieuwe historici verwijzen deze versie naar het rijk der fabelen en hanteren bewust de term etnische zuivering.
Verschillende legereenheden uit Arabische landen zoals Egypte, Libanon, Irak, Transjordanië en Syrië en een speciaal Arabisch bevrijdingsleger vielen Israël binnen om de Palestijnse Arabieren te helpen die zelf niet over een strijdmacht beschikte. Deze bevrijdingsmissie was gefaald en zette zich heel het jaat 1948 voort. Israël wist onder meer de Negev-woestijn te veroveren, heel Galilea en West-Jeruzalem.
Maar dan is de vraag natuurlijk hoe is het mogelijk dat de Joden zich konden vestigen in Palestina? Dat kwam door de Balfour verklaring, waarin stond dat de Britse overheid steun zou geven aan de Joden om een thuisbasis te vestigen in Palestina mits zij de mensenrechten van de Palestijnen zouden respecteren. De verklaring werd gedaan naar aanleiding van een brief geschreven door Chaim Weizmann, de leider van de zionistische beweging, die een beroep had gedaan op de Britse regering om steun. In dit hele proces waren de Palestijnen niet betrokken en zorgde later in de geschiedenis dus ook voor een enorm bloedbad.
Intussen hebben zowel Israël als Hamas zich schuldig gemaakt aan oorlogsmisdaden. Doordat beide partijen grootse schade hebben aangericht en er veel burgerdoden zijn gevallen. Het is ook moeilijk om te zeggen of er sprake is van genocide of niet, ook al hoewel het aantal doden in Palestina 6,7 keer zo groot zijn dan in Israël (1.400 tegenover 9.488 doden). Volgens het verdrag van de Verenigde Naties (VN) wordt er pas van genocide gesproken als er sprake is van moord gericht op een bepaalde etnische, religieuze of raciale groep, als er vernietigende handelingen worden gesteld, als genocidale daden systematisch en op grote schaal worden uitgevoerd en als er sprake is van een duidelijke intentie om te vernietigen.
Het rode kruis zegt op dit moment druk bezig te zijn met het verlenen van humanitair hulp, maar het rode kruis geeft aan dat door de intensivering van de aanvallen en de grenzen die strikt worden bewaakt door Israël het wel steeds moeilijker wordt om die hulp te verlenen. Ondanks die grote dreiging is het rode kruis niet van plan om stil te zitten “Het klopt dat er nu een stijging is van de dreigingen en gevaren in Palestina, maar we zijn op dit moment druk bezig met het voeren van gesprekken met Israël en we blijven ook doorgaan met het verlenen van hulp waar het kan.” De internationale humanitaire organisatie wilde niet zeggen of er sprake is van genocide of een oorlog “Het rode kruis heeft als doel het verlenen van humanitaire hulp op plekken waar rampen en conflicten zijn, daarbij dienen wij neutraal te zijn ”
Fotograaf: Akin Akdag, Pexels
Volgens hoogleraar internationaal publiekrecht Marcel Brus kan er moeilijk gezegd worden of er sprake is van genocide “Er is sprake van genocide als er met opzet een bepaalde bevolking of een bepaald volk wordt vernietigd, om te kijken of er sprake is van genocide zal er een groot onderzoek gestart moeten worden naar de intenties van Israël met hun aanvallen.” Israël zegt alleen aanvallen gericht op Hamas uit te voeren en niet op onschuldige burgers. Zo gaf Israël ook aan bij een aanval op het Baptist ziekenhuis op 17 oktober in Gaza dat Hamas verantwoordelijk was voor het bloedbad. Marcel Brus heeft ook aangegeven dat het VN verder geen rol speelt bij het straffen “Als er oorlogsmisdaden worden gepleegd wordt het individu gestraft die zich daaraan schuldig heeft gemaakt, daar is het land dan zelf verantwoordelijk voor om daarop te straffen en niet de VN ” volgens Marcel ligt het aan Israël om die straffen te geven. Tot nu toe is dat nog niet gedaan.
Veel internationale rechtbanken en strafhoven houden de situatie “nauwlettend” in de gaten, echter neemt niemand de woorden genocide nog in de mond omdat we nu in het hoogte punt zitten van militaire conflict, zegt Cristophe Busch directeur van Hannah Arend instituut. “Als de politieke situatie wijzigt kunnen bepaalde personen wel ter verantwoording worden geroepen”. Voorlopig is er officieel nog geen sprake van genocide, maar er is nog niks uitgesloten.
fotograaf uitgelichte afbeelding: Timo, pexels