VELP – Het festivalseizoen is weer begonnen en veel mensen gaan weer op pad. Zo ook de 40-jarige Maaike Jacobs uit Velp. Maaike heeft de oogziekte aniridie. Haar iris ontbreekt waardoor ze ongeveer 5% zicht heeft. Samen met haar geleidehond bezoekt ze regelmatig festivals, maar voor iemand met een visuele beperking is dat niet altijd makkelijk. De weg niet kunnen vinden, barmannen die je negeren of niets kunnen meekrijgen van een optreden. Dit zijn obstakels waar Maaike mee te maken krijgt. Door zich in te zetten voor het Arnhems Platform Chronisch Zieken en Gehandicapten hoopt ze een verschil te maken.
Festivalfanaat
“Ik ga vooral naar lokale festivals in de buurt. Ik ben ook weleens op Pinkpop geweest. Hoogte80 in Arnhem blijft toch wel mijn favoriet. Zij doen veel aan de toegankelijkheid, bijvoorbeeld door tegels neer te leggen op grasvelden. Zo weet mijn hond een looprichting aan te houden. Voor mij is dat daarom een fijn festival. Ik controleer altijd de toegankelijkheid voordat ik besluit erheen te gaan. Het betekent veel voor mij om een festival te kunnen bezoeken. De sfeer, de gezelligheid en bovenal het dingen ondernemen met vrienden. Als ik dan een festival moet overslaan omdat de toegankelijkheid niet optimaal is, vind ik dat altijd jammer.”
Obstakels
“Ik kom op festivals dezelfde problemen tegen als bij andere evenementen. Bijvoorbeeld de digitale toegankelijkheid. Het is fijn om van tevoren te weten hoe een terrein er precies uitziet en wat ik kan verwachten. Als die informatie online ontbreekt, voel ik me minder voorbereid. Daarnaast vind ik het gebrek aan audiodescriptie vervelend. Dan kan ik de voorstellingen niet goed volgen. Speciale oortjes die omschrijven wat er op het podium gebeurt, zijn een oplossing. Als derde zijn vaak de looppaden en routes slecht aangegeven. Dan heb ik echt iemand nodig die me erdoorheen leidt. Dat vind ik vervelend, want ik ga met mijn vrienden om plezier te hebben en niet om mij overal doorheen te moeten begeleiden. Soms voel ik me wel hulpeloos. Dat is bijvoorbeeld als ik bij een bar sta en ik geen contact krijg met een barman. Ik snap dat die daar niet dagelijks mee in aanraking komt, maar aan de andere kant heb ik een stok bij me en is het duidelijk dat ik een beperking heb. Houd daar dan ook rekening mee. Het voelt niet fijn als ik niet zelfstandig een drankje kan halen.”
Vrijwilligerswerk
“Ik werk als vrijwilliger bij Het Arnhems Platform Chronisch Zieken en Gehandicapten (APCG). De belangenorganisatie zet zich in voor de toegankelijkheid in Arnhem. Wij worden bijvoorbeeld door festivals gevraagd om te komen kijken hoe de toegankelijkheid nog beter kan en dan gaan we in overleg. Ik denk dat het heel belangrijk is dat vooral mensen die zelf een beperking hebben ook meedenken met beslissingen over toegankelijkheid. Mensen zonder een beperking willen het vaak wel goed doen, maar ze hebben gewoon geen idee. Pas als je zelf ervaart hoe het is, sta je stil bij bepaalde obstakels. Vaak zijn het kleine dingetjes zoals dat ik als slechtziende veel beter een toilet kan vinden als het wordt aangegeven met het officiële teken.”
Trots
“Wij als organisatie krijgen van andere mensen met een beperking vaak te horen dat ze blij waren met de toegankelijkheid in Arnhem. Bijvoorbeeld ouders van kinderen met autisme die besluiten om elk jaar weer naar Arnhem te komen. Die kinderen vonden de sinterklaasintocht in Arnhem fijn vanwege de prikkelarme zone. Dat maakt me wel trots. Het is fijn om dit voor een ander, maar ook voor mezelf te kunnen doen. Gemeente Arnhem is koploper in toegankelijkheid en legt de lat hoog. Ik denk dat andere gemeenten daar nog van kunnen leren. Voor festivals is mijn tip vooral om gewoon eens te kijken wat je kunt doen. Het hoeven maar kleine aanpassingen te zijn die een groot verschil maken.”
Foto: Maaike Jacobs
lindekistemaker