Er is in elk huishouden een apparaat dat meer invloed heeft op het humeur dan het nieuws, het weer of de medemens: Het koffiezetapparaat. Niet dat ene hippe moderne apparaat waarmee je met een druk op de knop een latte hebt. Juist dat oude trouwe pruttelende apparaat dat nog net niet uit elkaar rammelt tijdens het zetten van een kop koffie.
Elke ochtend laat ik mij weer verblijden door dat brommende geluid. Het is geen gemor, geen gebrom, geen gezoem – het is een soort existentiële zucht die zegt: “We doen het samen. Ik koffie, jij functioneren.
En gek genoeg werkt het.
Het koffiezetapparaat is het enige huishoudelijke voorwerp dat niet vraagt om waardering, en het ook niet verdient. De wasmachine maakt een ‘grote show’, de vaatwasser wil applaus voor elk rondje, en de droger meent dat hij het slotlied van een musical mag uitvoeren wanneer hij klaar is. Het koffiezetapparaat daarentegen zucht alleen even, spuugt wat stoom, en levert vervolgens levensvocht in een beker.
Misschien is dat wel waarom we zoveel van koffie houden. Niet omdat koffie op zichzelf zo bijzonder is, maar omdat het ritueel ons geruststelt. Een moment van stilstaande tijd waarin een apparaat harder werkt dan wijzelf.
En zo begint mijn dag: niet met een spreuk, niet met meditatie, maar met een apparaat dat klinkt alsof het al twee jaar op sterven ligt. De beste motivatie voor je dag is een reminder dat zelfs iets dat bijna uit elkaar valt nog steeds een kopje energie kan maken. Het apparaat geeft nooit op en zal je juist vertellen als het iets mist om zijn proces af te maken.
Misschien moeten we wat meer zijn als ons koffiezetapparaat: rustig brommen, een beetje pruttelen, en tóch iets goeds afleveren.
so naar het zwarte goud