Het is dit jaar exact tachtig jaar geleden dat Nederland werd bevrijd door de geallieerden. Rotterdammer Wim Dijkshoorn (87) was zeven toen de Canadezen door de Rotterdamse straten reden: ‘Iedereen was zo blij.”
Hij leefde al toen de eerste Duitse bommen op 14 mei 1940 op Rotterdam vielen. Maar Wim Dijkshoorn was twee toen het gebeurde, en de verhalen over het stadsbombardement uit de Tweede Wereldoorlog kent hij eigenlijk alleen van zijn ouders: “Die vertelden me over de enorme branden, de doden en gewonden.” Ook heeft hij meegemaakt dat joodse mensen die hij kende werden afgevoerd “Zij zijn vermoord en nooit meer teruggekomen.”
U heeft de Tweede Wereldoorlog meegemaakt. Hoe heeft u dat ervaren en hoe bent u daar in uw latere leven mee omgegaan?
“Ja, ik heb de oorlog meegemaakt toen ik kind was. Dat heb ik als heel ongelukkig en hartverscheurend ervaren. Ik moest helaas in die herinneringen berusten want ik kon daar geen verandering in brengen. Met de jaren vergeet je meer maar het zal je altijd bij blijven”
Wat is een herinnering die u voor altijd bij zich zal dragen?
“Mijn ergste herinnering is dat mijn buurjongens en hun vader en moeder (Joodse mensen) door de Duitsers naar een concentratiekamp zijn afgevoerd, en dat zij vermoordt zijn en dus nooit meer zijn teruggekomen.”
“Ook draag ik altijd bij me dat ik als kind van 7 jaar naar Oud-Beijerland ben gestuurd. Er was namelijk een hongersnood, mijn vader zat in Duitsland en was met de razzia’s weggevoerd. Ik ging naar Oud-Beijerland zodat mijn distributiebonnen door mijn moeder gebruikt konden worden. Ik was toen 7 jaar en heb enorme heimwee gehad. Ik ben toen uiteindelijk weer teruggegaan naar Rotterdam via de dominee die ik bezocht, die kende een aantal goede Duitsers en hadden zelf kinderen. Die hadden medelijden met mij en hebben mij meegenomen, ze vervoerden mij achter in een auto die met kolen gestookt werd en zo ben ik teruggebracht naar Rotterdam. Maar ze deden dat wel met gevaar voor eigen leven.”
Rotterdam werd op 6 mei 1945 bevrijd door de Canadezen. Op bekende historische foto’s is te zien dat er duizenden mensen langs de weg stonden om hen te verwelkomen. Stond u ook daartussen en hoe voelde u zich?
“Ik stond inderdaad ook langs de weg om de bevrijders te verwelkomen, ze reden in auto’s en heel veel mensen waren erop geklommen omdat ze zo blij waren. Voor mij was het zo’n onwerkelijk gevoel ik wist niet wat het was om in vrijheid te leven.”
Hoe staat u nog stil bij Bevrijdingsdag?
“Ik sta elk jaar weer stil bij bevrijdingsdag. Na de oorlog heb ik de bevrijding van Nederland gevierd met de vlag uit en door de dag te waarderen en de oorlog een stukje achter me te laten. Ik vind het heel belangrijk om er elk jaar bij stil te staan.”
Hoe belangrijk vindt u het dat er tegenwoordig aandacht wordt besteed aan Bevrijdingsdag bijvoorbeeld door jongeren?
“Nou zeker, omdat een oorlog nooit meer mag worden gevoerd. Ook al is het nu in de wereld ook niet goed moet er altijd aandacht aan worden besteed. Ook door jongeren, die er steeds minder bij stil staan. Vrede in de wereld is een van de mooiste dingen die er kunnen zijn”
Wat is de belangrijkste boodschap die u mee wil geven aan mensen die niet stilstaan bij Bevrijdingsdag?
“Hetzelfde als het antwoord van eerder. Wat er gebeurd, is zo vreselijk; dat mag nooit meer gebeuren. En het is verschrikkelijk dat het nu weer gebeurt in de wereld en zo dichtbij huis, met de oorlog in Oekraïne en in Israël. Ook is het zeer onverstandig, omdat wat toen is gebeurd de mensen nu ook kan overkomen. Het is erg stom als je het zo achteloos voorbij laat gaan.”
Fabian Hilgers 
lottevankoningsveld