Door: Carmen Huizeling
Basketbal groeit hard in Nederland. Vooral jongeren kiezen steeds vaker voor de sport, blijkt uit cijfers van de Nederlandse Basketbal Bond. Met deze groei neemt ook de druk op verenigingen toe. Veel clubs kampen met een tekort aan trainers en coaches. Jeugdspelers moeten soms maanden wachten voordat ze kunnen beginnen. Het werk wordt vaak door vrijwilligers gedaan, een van deze vrijwilligers is Inge Kikkert. Ze speelt zelf in het U22 wedstrijdteam van HBV Falcons en het meidenteam van Red Giants. Daarnaast geeft ze training en is ze coach van jonge teams. Basketbal is voor haar een passie die ze graag met anderen deelt.
“Wat betekent basketbal voor jou persoonlijk?”
“Basketbal betekent ontzettend veel voor mij, maar het is niet altijd zo’n groot deel van mijn leven geweest. Voordat ik begon, zat ik op een andere sport die ik geweldig vond. Overstappen was een moeilijke keuze, toch heb ik het gedaan. In het begin draaide het vooral om het plezier en niet per se op techniek of niveau. Ongeveer een jaar later kwam ik in een ander team, waar het niveau hoger lag en ik het gevoel kreeg dat ik mij meer moest bewijzen. Vanaf dat moment was ik elke dag op het veld vinden.
“Zijn er momenten waarop je twijfelde om te stoppen?”
Ook al zijn er wel momenten geweest waarin ik dacht ‘ik stop ermee’ heb ik het nooit gedaan. Dit was vooral tijdens het moment dat er veel ruzies binnen het team waren. Basketbal is echt een teamsport en als het team niet goed met elkaar overweg kan beïnvloed dat wel echt de sfeer en prestaties. Toen ben ik gaan nadenken voor wie ik speel, voor mijzelf. Als ik op het veld ben denk ik eigenlijk aan niets anders dan basketbal zelf. Dat is voor mij een enorme plus, je kunt je hoofd even leegmaken.”
“Wat is het mooiste en het moeilijkste dat je als coach hebt meegemaakt?”
“Ik denk dat mijn mooiste moment niet echt één specifiek moment is maar meer kleine dingetjes die de jongens dan tegen mij zeggen. Als ze bijvoorbeeld zeggen dat ze blij zijn met mij als coach, voel ik me echt trots. Dat is echt zo’n bezefmomentje weet je wel, daa doe ik het voor. Ik zie mijn spelers ook echt groeien, niet alleen op het veld, maar ook als persoon. Sommige jongens zijn met 10 jaar ongeveer begonnen, als ik dan terugdenk waren ze echt nog van die kleine jongetjes. Terwijl ze dan nu gewoon een kop groter dan ik zijn. Het moeilijkste is misschien een beetje cliché, maar als ze geblesseerd raken. Ik ben iemand die snel meeleeft met anderen. Daarom vind ik het moeilijk als ik zie dat ze pijn hebben.”
“Voel je je voldoende gewaardeerd als vrijwilliger?”
“Bij HBV Falcons voel ik me wel gewaardeerd ja. Niet elke ouder kan of wil coach worden. Dus wie dat wel doet, wordt extra gewaardeerd. Ik krijg bijvoorbeeld cadeautjes met kerst of Sinterklaas. Die cadeautjes zijn natuurlijk leuk, maar de echte voldoening komt van het zien van de vooruitgang van mijn spelers. Vooral na een spannende wedstrijd voel ik me trots. Ik win liever met twee punten verschil dan met een makkelijke overwinning. Als dan het laatste kwart ingaat en je ziet dat iedereen gedreven is om te winnen, zie je de passie die de jongens hebben voor de sport. Als de techniek en het teamwork dan ervoor zorgen dat ze winnen zie je ook de trots onder de spelers.”
“Hoe zie je jouw toekomst als vrijwilliger?”
“Ik denk erover om volledig over te stappen naar het meidenteam Red Giants, omdat ik het gevoel heb dat ik daar beter pas. Ik weet nog niet zeker of ik daar ook training wil gaan geven, maar als ik tijd over heb lijkt het me wel erg leuk. Misschien wil ik in de toekomst zelfs nog doorgroeien tot coach op hoger niveau.”
joachimminkjan 
larshiddingh 
esmeebuter