Voor haar is dauwtrappen veel meer dan een vroege ochtendwandeling; het is een manier om het moment bewust te beleven. “Het zien en ervaren van de natuur om ons heen, dat is waar het om draait,” vertelt Patricia van Lieshout, boswachter en tourgids bij de Schroolse Duinen. Elke maand leidt ze al vóór zonsopgang een wandeling door de bossen. “Het is elke keer weer een feestje. Voor mij betekent dauwtrappen vooral het gevoel van zijn, in het hier en nu. Gewoon genieten van wat de natuur brengt.”
Dat doet ze niet alleen op Hemelvaartsdag, maar het dauwtrappen op die dag is wel een traditie geworden. “Dit jaar hadden we zeventien deelnemers, maar andere jaren zijn dat er weleens honderden geweest, verdeeld over meerdere groepen. Het is een beetje afhankelijk van hoeveel gidsen en vrijwilligers we hebben. Soms neemt iedere gids een deel van de route voor zijn rekening.”
Zo’n ochtend begint vroeg, vaak rond een uur of vier. “We lopen dan ongeveer achttien kilometer, een deel in stilte om tot innerlijke rust te komen. Daarna zoeken we een mooie plek op om de zonsopkomst te bekijken. En ja, dat is magisch. Na de zonsopkomst gaan we ontbijten, en uiteindelijk lopen we terug naar het startpunt. Een complete beleving.”
De traditie van dauwtrappen is door de jaren heen wel veranderd, vooral onder jongeren. Maar dat vindt ze niet erg. “Tradities veranderen nu eenmaal. Het ene blijft, het andere komt erbij. Dat betekent niet dat iets verloren gaat, het verschuift gewoon. Nieuwe generaties geven er hun eigen draai aan. En juist daardoor ontstaat er nostalgie: de herinnering aan hoe het vroeger ging.”
Waar dauwtrappen wordt gedaan, hangt vaak samen met lokale initiatieven: “In Spaarndam, waar ik vandaan kom, werd het altijd georganiseerd door de schaatsvereniging. Tegenwoordig doen ze daar een fietstocht door de polders. Hier in Schoorl gaan we door de duinen. Het is heel plaatsgebonden en hangt af van wie het oppakt. Ik organiseer het vooral om anderen die magische momenten te laten ervaren.”
Het klassieke beeld van dauwtrappen op blote voeten is zeldzamer geworden. “Soms nodigen we mensen uit om het te proberen, maar het gebeurt weinig. Eén keer had ik een deelnemer die het wel deed, maar die liep sowieso vaak op blote voeten. Het brengt je letterlijk dichter bij de natuur.”
Voor wie volgend jaar wil meedoen, heeft ze een paar praktische tips. “We vertrekken ruim voor zonsopkomst, dus het kan best fris zijn. Kleed je warm aan, bijvoorbeeld met een thermobroek of een regenbroek tegen de wind. Zeker omdat je ook stilzit tijdens de zonsopkomst, dan is het belangrijk dat je warm en droog blijft.”
Haar mooiste herinnering aan dauwtrappen is nog vers. “Afgelopen Hemelvaartsdag zag het er somber uit qua weer. Ik dacht: dit wordt niks. Maar toen ik om half vier van huis vertrok zag ik al een streep kleur in de lucht. We klommen een duin op, met uitzicht over de polder, en de lucht werd roze, paars, oranje: echt adembenemend. Bij het Vogelmeer zat iedereen even stil te genieten van dat kleurenspel. En toen we daarna naar het restaurant liepen voor het ontbijt, werd het al snel grijs en begon het te regenen. Ik dacht: je zou nu pas opstaan en het mooiste moment van de dag gewoon missen. Dat voelde echt als een cadeautje.”
Voor haar is dauwtrappen telkens weer een kleine openbaring. “Elke ontmoeting met de zonsopkomst is bijzonder. Het is er gewoon, en het is aan jou om ervoor wakker te worden.”
larshiddingh