Kathleen Kok was 12 jaar toen ze een zeldzame bacterie in haar longen kreeg. Ze werd behandeld in het UMCG in Groningen, en is inmiddels op 15-jarige leeftijd weer helemaal de oude. In dit interview gaan we het hebben over haar tijd in het ziekenhuis, maar ook over haar bijdrage aan de onderzoeken van het UMCG.
‘’Hoe de bacterie in mijn longen is gekomen? Geen idee eigenlijk. Ik was gewoon normaal ziek, grieperig eigenlijk. Hierdoor ging mijn weerstand natuurlijk achteruit. De bacterie heet Stafylokokken, dat weet ik wel. Normaal is deze bacterie niet extreem ernstig, maar omdat het op mijn longen was geslagen, werd het een stuk gevaarlijker en zeldzamer.’’
‘’Het begon hier allemaal op de bank, ik had hoofdpijn, best normaal allemaal. Toen mijn vader terugkwam van werk, zag hij daarentegen wel veel verschil vergeleken met toen hij vertrok naar werk. Ik ademde veel moeilijker, en dat was meteen een signaal voor hem om te gaan bellen naar de huisarts. Eerst wouden de huisartsen helemaal niet dat ik kwam, want ze vonden het niet ernstig genoeg. Pas toen mijn vader aandrong, mocht ik langskomen. Eenmaal daar aangekomen ging de huisarts naar mijn longen luisteren, en wist meteen dat het foute boel was. Ik kreeg een zuurstofmasker op, er werden wat tests afgenomen, en ik moest blijven slapen. In de nacht ging het fout, en toen ben ik meteen naar Groningen gebracht. Wat er gebeurd was als mijn vader niet had doorgedrongen, daar wil ik liever niet over nadenken.’’
‘’Ik lag anderhalve week in kunstmatige coma. Toen hebben de artsen in Groningen veel verschillende tests bij mij afgenomen. Ik had geen inspraak natuurlijk, maar mijn ouders vonden het goed dat de tests werden afgenomen. Door deze tests is er nu een protocol opgesteld. Als iemand met deze klachten komt die ik ook ervaarde, moeten mensen een drietal vragen stellen. Het gaat niet om wat voor vragen je stelt, maar om hoeveel vragen je stelt. Als je na deze drie vragen buiten adem bent, dan weten ze dat er iets ergs aan de hand is. Dus aan de hand van de tests die ze hebben afgenomen bij mij, en omdat het bij mij fout ging, is dit protocol ingesteld.’’
‘’Er kwamen ook onderzoekers uit Amerika langs, maar hier wilden mijn ouders niet aan meewerken. Dit had best een speciale reden, want voor deze onderzoeken moest ik op mijn buik liggen, en dan kon mijn gezin mijn gezicht niet meer zien. Dat wilden mijn ouders natuurlijk niet, en nu ik er zo op terugkijk, had ik dat zelf ook niet gewild.’’
‘’Verder was de samenwerking met de artsen erg fijn. Ze waren allemaal erg behulpzaam en vriendelijk. Maar je hebt er altijd wel één tussen zitten die je niet mag. Na het ziekenhuis ging ik nog naar een revalidatiecentrum, maar dat was niet leuk, en ook totaal niet nodig. Maar de artsen zeiden toch dat ik er heen moest, omdat ik nog aan de medicatie zat.’’
‘’Ik kijk door deze periode nu wel zeker anders naar dingen. Ik probeer van de kleine dingen te genieten. Daarnaast vind ik gewoon dat je het beste er uit moet halen, en niet bij alles na moet denken. Want het leven kan zo voorbij zijn. Maar in het algemeen was deze periode natuurlijk geen topperiode, zowel voor mij als voor mijn gezin.’’
‘’Als ik nog iets moet meegeven aan anderen, zal ik het lekker cliché houden. Leef gewoon je leven, want voor dat je het weet slaat alles om.’’
foto: Frederike Kok
chrisbruinsma 
wesselrinsma