Gerda van Ruler uit Nijkerk weet wat het is om je eenzaam te voelen. Sinds het overlijden van haar partner is haar leven drastisch veranderd. “Eenzaamheid is niet alleen dat je alleen bent, maar vooral het gevoel dat je er niet meer helemaal bij hoort,” zegt ze rustig. De stilte in huis is hoorbaar, vooral op momenten waarop anderen samen zijn. “In het weekend of op feestdagen voel ik het het meest. Dan zijn mensen bij hun familie, met hun partner, terwijl ik dan alleen ben. Dat zijn de momenten waarop het echt binnenkomt.”
Voor Gerda was het overlijden van haar partner het kantelpunt in haar sociale leven. “Toen Henk er nog was, deden we alles samen. We vulden elkaar aan, waren maatjes. Nu is dat weg. Je wereld wordt ineens kleiner. Je moet alles alleen doen, en niemand weet precies hoe dat voelt, behalve jijzelf.”
Ze beschrijft eenzaamheid als iets dat verder gaat dan een lege kamer. “Het is het gemis van verbinding. Iemand die je begrijpt zonder dat je veel hoeft uit te leggen. Het idee dat je niet meer echt bij iemand hoort. Soms voelt het alsof het leven van anderen gewoon doorgaat, terwijl dat van mij een beetje stilstaat.”
De dagen waarop ze zich het meest alleen voelt, zijn herkenbaar. “Dat zijn niet eens per se de grote feestdagen, maar meer die momenten dat je bij het opstaan ineens denkt: er is vandaag niemand om koffie mee te drinken. Niemand die vraagt hoe je hebt geslapen. Je mist die vanzelfsprekende aandacht.”
Op zulke dagen probeert Gerda haar draai te vinden. “Ik vlucht er niet meer voor. Vroeger wilde ik het negeren of wegduwen. Nu laat ik het er zijn. Ik kijk een serie, Netflix is mijn maatje geworden. En soms neem ik een glaasje rosé. Niet om te vergeten, maar gewoon om het iets lichter te maken.”
Hoewel ze haar verdriet niet verbergt, is ze ook realistisch. “Oud worden hoort erbij. Maar dat betekent niet dat je je maar neer moet leggen bij eenzaamheid. Er zijn dingen die je kunt doen.” Gerda probeert actief te blijven. “Een wandeling maken, naar de bibliotheek gaan, meedoen aan activiteiten in het buurthuis. Het zijn kleine dingen, maar ze helpen wel.”
Ze vindt dat er vanuit de gemeente en organisaties meer aandacht mag zijn voor ouderen zoals zij. “Niet iedereen heeft het geld om een dure cursus te doen. Maak dingen laagdrempelig. Een spelletjesavond, een creatieve workshop, of gewoon een koffieochtend. Je hoeft geen groot project te starten, als het maar uitnodigend is.”
De invloed van het verlies van haar partner op haar gevoel van eenzaamheid is volgens haar enorm. “Toen Henk overleed, verloor ik niet alleen mijn man, maar ook mijn dagelijks gezelschap, mijn klankbord. Hij was degene bij wie ik altijd terechtkon. Die leegte vul je niet zomaar op.”
Toch hoopt Gerda dat er meer over het onderwerp gesproken wordt. “Eenzaamheid is geen schande. Het is iets waar veel mensen mee worstelen. Ik denk dat we opener moeten zijn. Gewoon eens vragen aan iemand: hoe gaat het echt met je? Soms zit daar al de oplossing in. Even gezien worden.”
Met haar openheid wil Gerda bijdragen aan dat gesprek. “Ik wil niet zielig gevonden worden, maar wel serieus genomen. Je kunt sterk zijn en je toch eenzaam voelen. Het is goed om dat te erkennen. Want uiteindelijk wil iedereen gewoon ergens bij horen.”
veraschneider