“Ik dacht dat er seksuele handelingen werden verricht en wilde het alleen filmen om aan de badmeester te laten zien,” legt verdachte Jeffrey V. uit. De voorzitter kijkt hem strak aan. “Als u alleen bewijs wilde verzamelen, waarom heeft u dan zo lang gefilmd?” vraagt hij rustig maar doordringend. Er valt een stilte in de rechtszaal. Jeffrey V. heeft geen antwoord. “Het was echt niet mijn intentie om met seksuele gedachten te filmen,” voegt hij uiteindelijk, zijn stem zacht.
Op 17 november 2024 bevond verdachte Jeffrey V. zich in het zwembad van Center Parcs de Eemhof. Bij de kleedhokjes hoorde hij geluiden en dacht dat er seksuele handelingen werden verricht. Hij pakte zijn telefoon en maakte twee video’s van drie jonge vrouwen die zich omkleedden: één van zes seconden en één van bijna drie minuten. Op beide video’s zijn de vrouwen met ontbloot boven- en onderlichaam te zien. Jeffrey V. stelt dat hij de beelden als bewijs aan de badmeester wilde laten zien, maar wordt vervolgens aangeklaagd voor het stiekem filmen van dit privé moment.
Ook de drie slachtoffers zijn aanwezig in de rechtszaal. Met gespannen gezichten kijken ze naar de man die niet alleen hun vakantie, maar ook hun vertrouwen in anderen heeft beschadigd. “De angst dat de video’s alsnog opduiken en het wantrouwen in anderen zal altijd blijven,” zegt meneer Badr, die de jonge vrouwen bijstaat namens Slachtofferhulp Nederland. “Ik beloof dat de beelden zijn verwijderd. Dit moest ik direct doen onder toezicht van de politie,” zegt Jeffrey V., maar zijn woorden lijken de slachtoffers echter niet gerust te stellen.
Jeffrey V. houdt vol dat hij de video’s niet met een seksuele bedoeling heeft gemaakt, maar blijkt eerder betrokken te zijn geweest bij een soortgelijk incident in De Eemhof. “Had u na de eerste keer niet door dat u dit beter niet opnieuw kon doen?” vraagt de voorzitter. Na een korte stilte antwoordt Jeffrey: “Niet na de eerste keer, nee. Pas nu besef ik dat ik het anders had moeten aanpakken.” Zijn advocaat probeert de schade te beperken. “Er is onvoldoende bewijs om te stellen dat er sprake was van een seksuele bedoeling,” argumenteert hij. “Ik zeg niet dat de angst van de slachtoffers niet echt is, maar het is belangrijk om te onderzoeken of deze angst terecht is.” De officier van Justitie fronst als hij luistert naar de advocaat. “Je hoort mensen gewoon niet stiekem te filmen. Momenten in een kleedkamer zijn privé,” zegt hij resoluut.
‘’Dat u gefilmd heeft, staat vast en is gewoon een feit,’’ zegt de rechter met zekerheid. De woorden van de Officier van Justitie blijven hangen in de zaal: ‘’Al hadden die meiden wel iets gedaan in dat pashokje wat niet gepast is, had je alsnog nooit zomaar mogen filmen.’’ Jeffrey wordt veroordeeld tot 50 uur taakstraf, moet meewerken aan een middelentraject en betaalt elk slachtoffer een vergoeding van 875 euro. De boodschap is duidelijk. Wat Jeffrey V. ook dacht vast te leggen, de grens is duidelijk overschreden.
niekdejong 
chantaldebruijne