Foto: Yasmijn Westenberg
Door: Yasmijn Westenberg
Kijk eens om je heen tijdens je treinritje naar je eindbestemming. Gegarandeerd dat je een handje vol hebt aan mensen die bijna worden opgezogen door hun iPhone of Android phone. Observeer nu voor de grap nog eens verder, 1, 2, 3, 4, 5, weer een hand verder. Het verbaast me eigenlijk ook niet in deze digitale tijd. Op januari 2021 telde Nederland een populatie van 17,15 miljoen mensen. Daarvan is 93% in bezit van een mobiele telefoon.
We zijn er bijna dwangmatig mee bezig, onze mobiele telefoon. Maar slaan we niet een beetje door? We worden doodgegooid met verwijten als: “we zitten te veel op onze mobiel!”, “we leven niet meer in het nu” en er zijn zelfs tieners die verklaren echt niet zonder mobiel te kunnen leven.
De verschuiving in het begin van de 20ste eeuw van analoog naar digitaal, heeft een enorme impact gehad op onze manier van leven nu. Onze dagbesteding is compleet veranderd. Alles is te vinden en te doen online: kopen, lezen, kletsen, leren, maar buiten dat maakt het alles ook gemakkelijker. Zo gemakkelijk dat het een valkuil kan vormen. Kijk bijvoorbeeld is naar alle digitale informatie die we vergaren, hoe vaak pak jij de papieren krant erbij of lees je liever gauw wat koppen op nu.nl. Ik heb er zelf ook een handje van, dus verwijten doen ik niet.
Naast effectiviteit van het digitaliseren van informatiebronnen, maak ik me zorgen om de manier hoe we onze mobiele telefoons gebruiken. Het veroorzaakt een afstand tussen mensen. We zijn niet meer echt samen, één voor allen, allen voor één (en onze mobiele telefoon). Kijkend in mijn eigen omgeving merk ik dat studie werk tegenwoordig ook veelal online gaat. We worden dus eigenlijk gedwongen om onze mobiel te gebruiken. Je boeken, schrift en pen meenemen is niet echt heel cool meer. We volgen onze online lessen via onze laptop en zelfs onze mobiel. Wat weer zorgt voor snelle afleiding van onze telefoons.
Professor Anne Mangen aan de UIS, Noorwergen onderzocht de effectiviteit van het lezen analoog en digitaal. Ze zegt als volgt:
“We zagen dat degenen die het stuk analoog lazen meer correcte antwoorden gaven op vragen die te maken hadden met tijd — verliep iets chronologisch, wanneer gebeurde er iets in de tekst, hoe lang hield deze gebeurtenis aan?”
Mocht je zelf wat dieper op in willen lezen kan kijkje nemen op researchgate.
De digitalisering is een aanvulling, maar het zou niet vervangend moeten zijn. Wat ooit was bedoeld als aanvulling op ons leven is uitgegroeid tot iets wat ons tegenwerkt. Er is ontzettend veel awareness rondom mobiel gebruik, maar een alternatieve manier van gebruik is er nog niet echt, althans die willen we misschien zelf ook helemaal niet zoeken. Want wij mensen zijn gewoontedieren hoe groot de gevolgen misschien ook kunnen zijn.
Kunnen we niet juist inperken op het digitaal gebruik, door mobiel-vrije zones te ontwikkelen. Door dat je even volledig weg wordt gehaald bij je mobiel, vermindert dit stress, zorgt voor meer concentratie en voorkomt fysieke klachten (Ja, die zijn er echt, denk aan nek, arm of hand). Boven dat vooral ons geluk. Door al dat swipen, liken en lezen missen we de onverwachte mooie dingen van het leven.
De negatieve aspecten van het overmatig mobiel gebruik weegt zoveel zwaarder dan de positieve. Maar alleen negativiteit aanpakken heeft naar mijn idee ook geen zin. Er ontstaat negativiteit doordat de positiviteit niet meer positief genoeg is. Zo denk ik dat de sociale media die er hedendaags bestaat, moet worden geoptimaliseerd. Er moet meer aandacht komen voor gevoel, emotie en diepgang. Het is een manier om te communiceren en niet alleen om eenzijdig met content te gooien. De onderscheiding is naar mijn idee niet zichtbaar.
Laten we hier over nadenken. Zodat we de digitalisering niet alleen zien als een gemakkelijkere manier, maar echt als toevoeging. Want dit alles maakt het zoveel makkelijker om nog dieper te worden gezogen in de kastjes die smartphones heten.
En vergeet vooral de wazige omgeving rondom je mobiel niet, want dat is pas echt leven, toch?