Foto: Derieke Meerholz
Door: Maureen Janssen
Ziekte kan jou overkomen, maar ook je naasten. Vaak hoor je de verhalen vanuit het perspectief van degene die het overkomt, maar wat voor impact heeft het op het leven van de mensen om hen heen? Hun leven gaat ook door, maar er is toch een extra ‘zorg’ bij. Wat zijn de gevolgen tijdens en na zo’n heftige tijd? Ik sprak de 21-jarige Derieke Meerholz, over de impact van het leven met een chronisch zieke vader.
Derieke was rond de vier jaar toen haar vader problemen kreeg met zijn longen. Het begon met dagelijkse vermoeidheid en kortademigheid wat met de tijd erger werd. Zo erg dat hij uiteindelijk werd gediagnostiseerd met de ziekte COPD. Een ziekte waarbij je longen zijn beschadigd. Derieke voelde als oudste van de drie kinderen een grote verantwoordelijkheid. ‘’Je wilt hem helpen, maar je bent machteloos.’’
Haar vader stond vanaf 2016 bovenaan de wachtlijst voor een longtransplantatie, hij kon ieder moment van de dag gebeld worden. Dan was er ook nog de vraag: zijn die longen geschikt voor hem? Ondanks dat Derieke door iedereen goed werd gesteund, was er altijd een bepaalde onzekerheid. Ze was bang voor de gevaren, voor haar vader. Ze was bang dat het zo voorbij kan zijn en onzeker over alles rondom de longtransplantatie.
‘’Foutje in DNA, hij had echt pech.’’
Steun van familieleden had ze zeker. Er waren ooms en tantes die de moeite namen om haar en samen met haar zusje en broertje weg te brengen met de auto. De gedachte dat als ze haar hart wilde luchten of als ze problemen had, ze dan altijd naar familie toe kon gaan. Die gedachte vond ze erg fijn.
Toen ze op de havo zat en de tijd aanbrak voor een longtransplantatie nam de stress voor school soms wel is toe en had ze minder tijd voor haar schoolwerk. Toch heeft haar openheid tegenover de docenten en mentoren erg geholpen. ‘’Ik kan wel liegen, maar dat heeft geen zin.’’ Iedereen wist van de situatie af en dacht voor haar in oplossingen. De denkwijze van haar week soms af van haar klasgenoten. Begrepen voelde ze zich niet altijd in bepaalde situaties. Toch voelde ze zich altijd wel erg gesteund. ‘’School was altijd een hele fijne plek om naartoe te gaan’’, vertelde ze me. Als docent biologie heeft ze door haar goede ervaringen op school daarom ook als doel: de band met leerlingen staat op nummer één, lesgeven komt later wel.
Er waren vele tijden van onzekerheid, maar daardoor is Derieke erg bewust geworden van de tijd. De tijd die zomaar voorbij kan zijn. Je leven die in één klap een hele grote draai kan krijgen, of misschien wel voorbij kan zijn. Ze is dankbaar voor haar vader en alle mensen om haar heen en geniet dan ook van die tijd met hun allemaal.