Foto: Kenai Heitink
Door: Kees ten Berge
Goor – Kenai Heitink (17), Nederlandse prof waterpoloër wiens toekomstige carrière er tot voorheen rooskleurig uitzag. Het was een splitsecond en het verhaal werd compleet anders. Iedereen weet dat een zware blessure op profniveau je carrière de das om kan doen, maar hoe is dat op zo’n jonge leeftijd?
‘’Mijn oudere broer speelde al een tijdje waterpolo. Gelijk dacht ik: Dat wil ik ook. En ik ben keihard gaan trainen. Misschien wel de reden dat ik nu op Eredivisie niveau, en bij jong-oranje speel. Natuurlijk heb ik wel eens een blessure gehad. Dat waren dan kleine dingen die niet zo veel voorstelden. Ik kon er altijd nog om spelen. Nooit eerder heb ik echt een zware blessure gehad. Dat veranderde snel toen ik m’n labrum afscheurde.’’
Wat ging er mis?
‘’Tijdens de krachttraining schoot m’n schouder naar achteren waardoor m’n schouderkop alles kapottrok. In eerste instantie had ik er niet zo’n last van, tot de volgende dag. Ik kon er niks meer mee. Gelijk heb ik de artsen van het Nederlands team gebeld. Iets waar ik achteraf misschien wel spijt van heb. Zij wisten niet precies wat het was. Lekker als je arts bent. Ik heb 4 maanden rondgelopen met die schouder, voordat ik uiteindelijk een MRI kon maken en het hoge woord eruit kwam. Om het kort door de bocht te zeggen: M’n hele schouder lag in de kreukels. 9 maanden aan de kant.’’
‘’Er gaan gelijk allerlei dingen door je hoofd. Het eerste wat ik dacht: Die k®t artsen. Als zij gelijk duidelijk hadden wat er aan de hand was zou ik nu niet de zomer aan grote toernooien missen. Servië, Montenegro en Malta kan ik nu op m’n buik schrijven. Het meest kloten daarvan is dat dat juist de toernooien zijn waar je je op deze leeftijd moet ontwikkelen. Natuurlijk weet ik van mijzelf ook wel dat ik terug ga komen, ook al wordt het een lange weg. Maar dat is zeker niet wat mij nu het meest bezig houdt.’’
Wat het zwaarst aan 9 maanden aan de kant zitten?
‘’Mentaal is het ’t zwaarst. Ik denk dat ik voor bijna elke topsporter spreek die in hetzelfde schuitje zit. Ik woon nu in Eindhoven voor de waterpolo en ga hier dus ook naar school. Daarom kan ik niet zo makkelijk weer terug naar Goor. Als dat zou kunnen wordt het al een stuk dragelijker. Nu zie ik iedereen om mij heen bezig met waterpolo. Ik word er gek van. Dat is ook een van de redenen waarom het nu niet echt goed gaat op school. Je gaat er absoluut niet lekker van in je vel zitten.’’
De fysio’s zijn zeer positief over het herstel van Kenai zijn schouder. Het herstel gaat sneller dan verwacht. Hij kan zijn schouder al weer deels bewegen en het revalidatieproces verloopt soepel. Als alles zo doorgaat is hij over 6 maanden weer aan het waterpoloën.