Door: Maureen Janssen
Foto: Maureen Janssen
‘’Alles leek goed te zijn, maar toen ik werd geboren en ze me voor het eerst zagen, toen zagen ze natuurlijk wel een gezichtje dat niet hoort te zijn hoe je het inbeeldt.’’ Romee Peterkamp is geboren met een aangeboren afwijking in het gezicht, schisis. ‘’Bij de geboorte is je gezicht nog niet volgroeid. Je hoofd groeit van achter naar voren dicht en bij mij is het op het laatste stukje gestopt. Mijn lip, kaak en gehemelte waren open.’’
De vader van Romee was in het begin vooral verdrietig. De onwetendheid van haar open gezichtje koste tijd om te verwerken. ‘’Hij vertelde aan mij dat hij boodschappen ging doen en toen hij buitenkwam waren zijn emoties verwisseld naar blijdschap, hij is immers toch vader geworden. Mijn moeder accepteerde het gelijk. Ze vertelde me: je hebt prachtige ogen en daar kijk ik naar en hoe jouw neus eruitziet dat maakt mij niet uit.’’
Het waren voor Romee jaren vol met bezoekjes aan de orthodontist, logopedist, KNO-arts en plastisch chirurg. ‘’Van kind naar nu is de grootste groei die je meemaakt en als daar iets in misgaat dan kun je daar nu nog iets aan doen.’’ Op de basisschool had ze geen last van haar schisis. ‘’Er waren wel kinderen die vroegen of ik een bloedneus had, maar dat was gewoon mijn litteken die een beetje rood was. Dat is niet een hele leuke opmerking, maar mijn uiterlijk boeide me toen nog niet zo veel.’’ Naarmate ze ouder werd, speelde uiterlijk steeds meer een rol. Ze zag niemand om haar heen die hetzelfde was als zij. Onzekerheid werd een groot struikelblok in haar dagelijks leven. ‘’Het zit constant in mijn hoofd, bij alles wat ik doe. Als ik in de trein zat was ik blij dat ik mijn mondkapje op kon doen. Zo zagen mensen het onderste deel van mijn gezicht niet. Je gezicht is je visitekaartje. Telkens als je nieuwe mensen ontmoet vraag je je af: wat zullen ze wel niet denken.’’
Het positieve wat Romee kan vertellen, na een proces van achttien jaar, is de ervaring die ze heeft opgedaan. ‘’Het is allemaal niet leuk geweest, maar ik ben wel blij dat ik het heb meegemaakt, zodat ik nu gewoon ben wie ik ben. Ik schaam me er niet voor. Het is uiteindelijk wel iets unieks dat ik heb.’’
Een plastische operatie staat nog op de planning. Een keuze die ze zelf mocht maken, maar waar ze geen seconde over twijfelde. ‘’Liever vandaag dan morgen die operatie. Tuurlijk zullen er altijd dingen zijn waar ik onzeker over ben, maar dit is iets groots geworden in mijn leven. Dit wil ik gewoon afstrepen. Ik wil het zo mooi mogelijk krijgen. Dat is mijn streven.’’