“Ik ben altijd al het zwarte schaap van de familie geweest.” Dit is het gevoel dat Lucy Borsboom al haar hele jeugd met zich meedraagt. Op dit moment is ze een journalistiek student aan de Hogeschool van Windesheim. Hiermee bewandelt ze een ander academisch pad dan haar ouders. Zowel haar moeder als haar vader is universitair opgeleid. Dat haar ouders hoogopgeleid zijn, beïnvloedt Lucy al haar hele jeugd. ”Dat ik niet op vwo zat, was echt een big deal bij ons thuis.”    

Hoe zou je je jeugd omschrijven, in termen van opvoeding en academische aansporing?   
“Ik ben de enige havist in onze familie; mijn broertje en zusje doen allebei gymnasium en mijn zusje heeft zelfs een klas overgeslagen. Hierdoor heeft mijn vader het altijd al belangrijk gevonden dat ik ook zulke hoge cijfers haalde. Hij kon echt heel erg boos worden om het feit dat ik slecht was in wiskunde. Als ik thuiskwam met een zes of lager voor een schoolvak, dan wist ik dat ik een lange en strenge preek aan de keukentafel kon verwachten. Je zou dit academisch stimuleren kunnen noemen, maar bij elke preek verdween een stukje zelfvertrouwen.”   

Wat deed de academische druk met jouw schoolprestaties?   
“Tijdens mijn middelbareschooltijd ervaarde ik veel stress om het altijd maar goed te blijven doen. Toen ik in het derde jaar van de havo zat, kwam corona. Hierdoor gingen mijn cijfers steeds harder achteruit. Mijn ouders hebben in hun opvoeding er echt ingestampt dat een jaar overdoen foute boel is. Dit heb ik door de coronaperiode uiteindelijk wel moeten doen. Op dat moment heb ik een knop omgedraaid en tegen mezelf gezegd dat de mening van mijn ouders me helemaal niks meer gaat boeien. Je kan jezelf wel blijven voorliegen, maar het gedrag van mijn ouders deed en doet nog altijd iets met me.   

Heb je ooit druk gevoeld om een bepaalde richting op te gaan vanwege de achtergrond van je ouders?   
“Mijn ouders waren echt geen fan van het feit dat ik journalistiek op een hogeschool wilde gaan volgen. Ik kreeg constant negatieve opmerkingen over me heen. De opleiding zou niet informatief genoeg zijn, omdat je je niet specialiseert in één vakgebied. Mijn moeder vertelde dat ze altijd ‘bang’ was dat ik er later geen baan mee zou vinden.  Ik denk dat ze hiermee haar gedrag en houding wilde verantwoorden. Zodra ik mijn propedeuse op zak heb, ga ik een universitaire opleiding volgen. Ik heb mezelf altijd voorgenomen dat dit mijn eigen keuze is, omdat ik denk dat het universitaire onderwijs beter bij mij past. Nu ik er goed over nadenk, kom ik tot de realisatie dat ik stiekem in de ideologie van mijn ouders ben getrapt. Dat hun opmerkingen en ideaalbeeld mij onbewust beïnvloed hebben, neem ik mijn ouders echt kwalijk.”    

Lucy staart een aantal seconden zwijgend naar haar voeten. Er volgt een diepe zucht. “De academische druk die mijn ouders mij hebben opgelegd, heeft een veel grotere rol gespeeld in mijn leven dan ik tot nu toe dacht. Dit realiseer ik me nu pas en dat is best confronterend.”   

In hoeverre speelt het academische klimaat van je gezin nog een rol in wie je vandaag bent?   
“Het voelt altijd alsof ik een enorme druk op mijn schouders draag. Hierdoor slaap ik vaak slecht en leef ik echt in extreme uitersten. Als ik een project moet maken voor school, dan lever ik het portfolio niet in als ik er niet honderd procent van overtuigd ben dat ik een acht of hoger haal als cijfer. Door de prestatiedruk van mijn ouders heb ik faalangst ontwikkeld. Een zesje is niet hoog genoeg voor mij en als ik terugdenk aan alle preken aan de keukentafel, dan geldt dit ook voor mijn vader.    

Soms wordt de druk mij te veel, dan zoek ik een andere manier om de stress te verdoven. Dat resulteert meestal in het misbruiken van alcohol op feestjes of tijdens het uitgaan. Iets heel persoonlijks wat ik niet graag wil toegeven, maar zodra ik drink is het eindelijk even stil en rustig in mijn hoofd.  De volgende ochtend baal ik altijd als een stekker. Vanaf dat moment blijft er een sterke drang om het nog beter te doen dan eerst. Dit werkt zo averechts en toch blijft het telkens in mijn gedachten rondspoken.    

Als je terugkijkt, zou je iets anders willen in de manier waarop je bent opgegroeid?   
“Er was thuis altijd veel academische druk aanwezig, daar heb ik nog altijd last van. Verder ben ik in een hele beschermde omgeving opgegroeid. Ik heb nooit geldzorgen gekend en andere maatschappelijke problemen ervaren. Door de hoge opleiding van mijn ouders heb ik vanuit huis veel wereldkennis meegekregen. Daar heb ik tot de dag van vandaag enorm profijt van.  Dat is echt een voordeel van opgroeien in een gezin waarvan de ouders universitair opgeleid zijn. Hier ben ik mij altijd bewust van geweest en ondanks alles ook heel erg dankbaar voor.”