“Als jongvolwassen vrouw voel ik me denk ik veiliger in politie-uniform dan in normale burgerkleding. Dit is de realiteit waar we nu in leven en dat moet echt zo snel mogelijk veranderen.” De 21-jarige Femke Kleberg zit zelfverzekerd met een kaarsrechte houding op de stoel. Ze neemt nog even snel een slok van haar stomende thee. Femke heeft al sinds jongs af aan de droom om politieagent te worden. Deze grote droom wordt in februari werkelijkheid; dan start Femke als de allernieuwste lichting bij de politieacademie in regio Oost.  “Ik wil de kloof tussen de politie en burgers dichten. Dat is de eerste stap in hopelijk een grote verandering.”  Een opvallende carrièrekeuze, in een tijd waarin het vertrouwen in de politie onder druk staat. 

De blauwe droom van Femke komt niet van een vreemde. “Toen ik vijf jaar oud was, ben ik voor het eerst met mijn ouders mee geweest naar het politiebureau. Mijn hele jeugd hoorde ik allerlei verhalen over de avonturen die mijn ouders meemaakten tijdens hun diensten bij de politie. De spannende verhalen hebben mij zo geënthousiasmeerd,” Femke straalt van top tot teen, “Ik kan niet wachten om eindelijk in hun voetsporen te mogen treden.”     

Over de jaren heen zijn de werkzaamheden van de politie enorm veranderd. Verschillende groepen in onze samenleving wantrouwen dagelijks het politieapparaat. Femke herkent de oorzaak van het probleem: “Er zijn heel veel rotte appels werkzaam bij de politie. Deze rotte appels hebben de afgelopen jaren verschillende keren misbruik gemaakt van hun kostbare macht. Denk bijvoorbeeld aan het George Floyd-incident of onnodig geweld tegen allochtonen jongeren. Mijn doel is om het vertrouwen in de politie te herstellen. De politie moet niet het een beloven en vervolgens het tegenovergestelde doen.”     

Door het toenemende wantrouwen in de politie krijgen agenten steeds vaker te maken met fysiek en verbaal geweld tijdens werk. “Op de basisschool ben ik voor een lange tijd gepest. Hierdoor heb ik over de jaren heen een dikke huid ontwikkeld. Alsnog weet ik zeker dat haatdragende en persoonlijke opmerkingen hard zullen binnenkomen.” Femke praat steeds zachter. Haar stem komt langzaam op het punt dat het lijkt alsof ze eengeheim wil vertellen. “Als vrouw ben je altijd kwetsbaarder en tegenwoordig krijgen we spijtig genoeg met een heel ander soort afschuwelijk geweld te maken. Ik heb de afgelopen maanden veel te vaak nieuws gelezen over geweld tegen vrouwen. 

Desondanks hebben vrouwen volgens Femke veel kwaliteiten, wat onmisbaar is binnen de politie. “Vrouwen worden vaak gezien als het zachtere geslacht. Slachtoffers vinden het meestal makkelijker om hun kwetsbare verhaal aan een vrouwelijke agent te vertellen. Slachtoffers van bijvoorbeeld huiselijk geweld schamen zich enorm en zijn tegelijkertijd ook heel bang. Zo’n heftige gebeurtenis vertellen vrouwelijke slachtoffers liever aan een medevrouw.” Dit heeft volgens Femke ook een extreme keerzijde: “We worden niet alleen gezien als het zachtere, maar ook als het ‘zwakkere’ geslacht. Criminelen denken dat ze je fysiek makkelijker te pakken kunnen krijgen. Dit ga ik emotioneel gezien wel zwaar vinden. Dat weet ik van mezelf.” Femke valt stil van haar eigen opmerking.  Ze knikt een paar keer vol onmacht.     

“Een aantal mensen in mijn omgeving vroegen: ‘Hoe wil je je als vrouw binnen het politiekorps gaan bewijzen?’” Femke kijkt verontwaardigd en tegelijkertijd teleurgesteld terwijl ze dit zegt. “Dat mensen nog steeds denken dat je je als vrouw moet bewijzen, geeft aan dat er nog genoeg winst te behalen valt op het gebied van gelijkheid op de werkvloer. Ik ben me ervan bewust dat dit een heel groot en ambitieus doel is. Daarom wil ikna het afronden van de politieacademie, het probleem eerst kleinschalig binnen mijn toekomstige regio aanpakken.”    

De partner van Femke geeft aan dat ze zo druk bezig is met haar doelen en dromen, dat ze regelmatig vergeet om voor zichzelf te zorgen. “Ik vind het lastig om soms even niets te doen, daar ben ik heel slecht in,” zegt Femke met een speelse ondertoon. “Als ik een bepaalde visie heb, dan vergeet ik de dingen die ik op dat moment ‘onnodig’ vind.”    

In het verleden heeft Femke veel last gehad van eetproblematiek. Haar eetpatroon is tot op de dag van vandaag nog niet wat het moet zijn. “Het klinkt voor de meeste mensen misschien heel raar, maar ik vergeet vaak om te eten. Ik hoop dat ik hier tijdens mijn diensten bij de politie meer grip op krijg.  Met een beetje geluk heb ik na een dag actief werken zoveel trek dat ik eten niet meer weg kan denken.”      

Ondanks al de kritiek vanuit de samenleving weet Femke hoe belangrijk het is om een behulpzame politieagent te zijn. “Een tijdje geleden ben ik samen met mijn vriend ’s avonds aangevallen,” er valt een kleine stilte. Femke haalt één keer diep adem. “Gelukkig was de politie er heel snel om ons hulp te verlenen. Ik weet nog dat ik zo van slag was en dat ik niet wist wat ik met mezelf en de situatie aan moest. Er was één hele lieve en zorgzame agent die me rustig wist te krijgen. Dat heeft mij die avond, maar ook met het verwerkingsproces, ontzettend geholpen. Een goede agent kan écht het verschil maken en daarom zeg ik met volle trots dat ik in februari ga beginnen aan de politieacademie.”