Ishara raakte door jeugdtrauma’s en opeenstapeling van problemen zo diep in een depressie dat ze op haar zestiende een suïcidepoging deed. Nu, na therapie en haar studie Toegepaste Psychologie, vertelt ze open over wat haar is overkomen omdat ze hoopt dat openheid anderen kan helpen. “Ik wilde niet per se dood, ik wilde gewoon rust,” zegt ze. 

Teun Heijmans 

Waarom vind je het belangrijk om je ervaringen te delen?

‘’Vorig jaar heb ik al in de ggz stagegelopen. Daar zag ik dat afstand houden als zorgverlener en niet over je eigen ervaringen praten, voor mij niet werkt. Juist het erover hebben en mensen laten zien dat er hoop is en dat je er weer bovenop kunt komen, vind ik heel waardevol. Daarom vind ik het belangrijk om mijn ervaringen te delen met cliënten en met de buitenwereld.’’

Heb je het altijd al makkelijk gevonden om deze ervaringen te delen?

‘’Dat is gedurende de tijd meer gekomen. Toen ik zestien was, durfde ik het er écht nog niet over te hebben. Uiteindelijk heeft mijn opleidingen, Toegepaste Psychologie, en mijn therapie geholpen om het erover te hebben.’’

Hoe zag jouw periode van suïcidaal zijn eruit?

‘’Ik was een jaar of vijftien toen ik depressief werd door meerdere traumatische ervaringen en een jeugd die niet gemakkelijk was. Er was veel liefde, maar ook problematiek in de familie waar ik tegenaan vocht. Op mijn zestiende ben ik zo zwaar depressief geworden dat ik een suïcidepoging heb gedaan. Op dat moment zag ik alleen maar zwart. Het enige wat ik op dat moment wilde, was rust. Ik wilde niet per se dood, maar ik wilde ‘gewoon’ rust.’’

Wat voor problematiek was er op dat moment aanwezig? 

‘’Ik heb een broer met autisme en een moeder met borderline. Omgaan met autisme lukte me goed, maar de borderline van mijn moeder begreep ik niet. Ook na mijn therapie blijft dat lastig. Toen ik nog een tiener was, ontstonden er veel ruzies met mijn moeder. Ik kon niet omgaan met haar stemmingswisselingen, zoals woede, blijdschap en verdriet. Daarnaast heb ik een traumatische ervaring met een ex gehad, waarbij er ongewenst seksueel contact en fysiek geweld plaatsvonden. Daar schaamde ik me erg over en ik vond het moeilijk om daarover te praten. In die periode ging ik van de mavo naar de havo en had ik weinig vrienden. Deze opstapeling zorgde ervoor dat ik zwaar depressief werd en een suïcidepoging heb ondernomen.’’

Je zegt een suïcidepoging te hebben gedaan, hoe heb je dit gedaan?

‘’Ik was twee en een half uur vermist, niemand kon mij vinden. Ik werd door iedereen gebeld en heb toen mijn telefoon maar op stil gezet. In de laatste tien minuten heb ik veel appjes gestuurd om te laten weten dat ik van ze hou. Ik hoopte dat zij ook rust zouden vinden, want dat wilde ik zelf ook. Op dat moment stond ik bij het treinspoor, helemaal alleen, tot mijn broer en de politie me op het laatste moment vonden.’’

Hoe voelde je toen je werd gevonden bij het treinspoor? 

‘’Ik vond het eerst heel jammer. Ik ben door de politie thuisgebracht en ik was echt woest op dat moment. Er kon niet tegen mij gepraat worden, omdat ik zo boos was. Op dat moment voelde het alsof ik alleen maar drukte ging ervaren en het mij niet zou helpen. Eenmaal thuis stonden er ook meerdere politieagenten en zorgverleners in mijn huis, er stonden wel twintig mensen in de woning. Mijn ouders en broer waren overstuur.

Voelde je je op dat moment gezien of gehoord? 

‘’Aan de ene kant voelde ik me eindelijk gehoord. Jarenlang had ik om therapie of hulp gevraagd, maar dat kwam nooit. Daarom was ik blij dat er nu wél hulp werd geboden. Toch vond ik het ook moeilijk, want ik had het idee dat alles verliep op hun tempo in plaats van het mijne. Voor mij staat dat symbool voor de manier waarop de Nederlandse overheid hulp aanbiedt.’’

Hoe zag het traject van de aangeboden hulp eruit?

‘’Het crisisteam kwam erbij en bood intensieve hulp. Elke dag kreeg ik een belletje: of ik gegeten had en hoe ik geslapen had. Ik begon meteen met therapie, vulde vragenlijsten in en kwam wekelijks langs. Uiteindelijk ben ik gestart met EMDR.’’

Hebben jullie daar samen een middenweg in kunnen vinden? 

‘’Nee, helaas niet. Alle hulp die mij werd aangeboden, kwam in sneltreinvaart op me af. Ik snapte dat, maar ervaarde dat tegelijk als extra druk en stress. Op dat moment was ik nog suïcidaal en dacht ik na over hoe ik rust kon krijgen en of ik een poging zou doen. Uiteindelijk is dat niet gebeurd; ik heb geen poging meer gedaan.’’

Hoe ziet je leven er nu uit en wat zijn je toekomstplannen? 

“Ik zit in mijn laatste jaar van de opleiding Toegepaste Psychologie en woon op kamers in Nijmegen. Ik heb hier veel mooie vriendschappen opgebouwd en ben heel gelukkig. Tuurlijk zitten er af en toe nog mindere dagen tussen, maar ik ben trots op hoe ik Enschede heb achtergelaten om hier mijn eigen leven op te bouwen. De komende jaren heb ik nog veel plannen. Na het afronden van mijn opleiding Toegepaste Psychologie wil ik de master Psychologie, Gezondheidspsychologie en Klinische Psychologie volgen. Uiteindelijk wil ik zelf EMDR-behandelingen kunnen geven. De ultieme doelstelling is toch mijn eigen praktijk openen. Daar ben ik nog jaren mee bezig, haha.”

Wat wil je meegeven aan lotgenoten die suïcidaal zijn? 

‘’Als je graag rust wil ervaren en geen pijn meer wil hebben, wil ik je echt adviseren te geloven dat er hulp is. Er zijn zoveel voorbeelden van mensen bij wie het is gelukt om er bovenop te komen. Je hebt de wilskracht en er is nog zoveel moois om te beleven. Het is een heftige periode waar je doorheen zult gaan, maar uiteindelijk lukt het je. Je kunt het; met wilskracht kom je er wel!’’

Foto: Pexels