Topsporters worden steeds jonger, en daardoor neemt het risico op zware blessures op jonge leeftijd aanzienlijk toe. Een van de sporters wiens handbalcarrière hierdoor onder druk is komen te staan, is Isah Legebeke uit Boskamp (18). Isah speelt al sinds haar zestiende op het hoogste niveau van Nederland, maar haar carrière wordt voortdurend geteisterd door blessures. Op veertienjarige leeftijd scheurde ze voor het eerst haar kruisband, en sindsdien is haar dat nog twee keer overkomen. De laatste keer was op 20 juli 2025, vlak voordat ze na de zomer de overstap zou maken van Kwiek Dames 1 in Raalte naar het Deense Herning Ikast. In dit interview vertelt Isah hoe zij haar toekomst in het handbal ziet en hoe ze omgaat met de constante tegenslagen in haar carrière.

Terwijl Isah haar krukken wegzet, vertelt ze over die wedstrijd die leidde tot haar blessure. “We speelden de allerlaatste wedstrijd van het EK tegen Zwitserland. Ik heb bijna de hele wedstrijd gespeeld. Het was erg spannend: we stonden steeds één of twee punten voor en dan weer gelijk. Ik weet nog goed dat ik uitstapte toen we in de dekking stonden. Op het moment dat ik wilde doorstappen, bleef mijn voet staan en klapte mijn knie naar binnen. Ik voelde meteen die pijn en wist gelijk: dit is weer mijn kruisband.”

Op zo’n moment gaat er van alles door je heen, zegt Isah. “De eerste gedachte die in me opkwam was: ik ga stoppen. Ik heb ongeveer drie minuten op de grond gelegen, totdat de ambulance kwam en ik mee moest naar het ziekenhuis. Toen ik hoorde dat het waarschijnlijk weer mijn kruisband was, wist ik meteen dat me opnieuw twaalf maanden revalidatie te wachten stonden.”

Ook is deze blessure niet alleen een fysieke klap. “Mentaal is dit ook gewoon heel zwaar,” vertelt Isah neergeslagen terwijl ze naar haar kop thee kijkt. “Ik werk de laatste drie jaar al toe naar de transfer naar Herning Ikast, en het gaat steeds mis. En niet omdat ik het niet kan, maar puur omdat ik steeds pech heb. Dat is zo vreselijk frustrerend.”

Om hiermee om te gaan, praat Isah met verschillende mensen. “Mijn ouders zijn heel erg belangrijk voor mij. Ik praat over alles met hen.” Volgens Sandra, de moeder van Isah, was er veel verdriet en boosheid bij Isah. “Ze was heel erg verdrietig. Dat verdriet kon Isah wel kwijt, maar die boosheid was wat lastiger. Dat deed ze eerder altijd door te sporten, en nu moest ze wat anders verzinnen. Dan ging ze maar samen met haar vader in de tuin dingen kapotgooien, even alle woede en frustraties eruit,” vertelt Sandra, terwijl ze Isah lachend een knipoog geeft. Ook praat Isah veel met een sportpsycholoog. “Die kan mij op een bepaalde manier geruststellen en ik kan bij haar gewoon mijn verhaal kwijt.”

In samenwerking met haar fysiotherapeut worden nu ook de plannen voor de revalidatie van Isah gemaakt. “Die aanpak is anders dan de eerste twee keer dat ik geblesseerd raakte. Er zit nu veel minder druk op. Toen ik voor de tweede keer mijn kruisband afscheurde, wilde ik zo snel mogelijk weer handballen. Ik moest en zou het EK halen. Dat heb ik ook gehaald, en dat heb ik geweten,” zegt Isah lachend. Doordat ze te snel weer wilde, ging het meteen weer mis. “Dat deed mentaal heel veel met mij. Ik kreeg nog minder motivatie en was heel erg verdrietig. Daarom pakken we het nu allemaal wat rustiger aan, zodat ik volledig kan revalideren en niets overhaast doe.”

Op de vraag hoe het nu zit met haar motivatie om terug te keren op het hoogste niveau, antwoordt Isah spottend en lacherig over zichzelf: “Die motivatie is laag, heel erg laag. Ik ben nu ook later geopereerd. Ik moet voor de tweede keer de transfer naar Denemarken afzeggen. Daar ben je dan ook wel klaar mee. Ik focus me nu op de revalidatie en dan zie ik het wel. Ik wil gewoon eerst weer lekker in Nederland handballen.”

Haar doelen in haar handbalcarrière zijn inmiddels veranderd. “Eerst wilde ik naar Denemarken en alles met Oranje meedoen. Dat is nu wel anders. Ik had me ingeschreven bij een school in Denemarken, ik zou daar een appartement hebben en alles was geregeld. Maar dat is op korte termijn van de baan geschoven. Mijn doel nu is om eerst weer een tijd op het hoogste niveau in Nederland te spelen. Door deze blessure is terugkomen op topniveau erg moeilijk en blijft het altijd een risico. Ik heb voor mezelf bedacht dat ik er alles uit wil halen om te kijken waar het naartoe kan gaan, zodat ik in ieder geval weer kan handballen. Vanuit daar zie ik wel verder. Ik weet als geen ander dat je plannen in de topsport altijd kunnen veranderen.”

Deze blessures hebben Isah ook als persoon veranderd. “Ik ben er nu door deze blessures achter gekomen dat er meer is dan handbal,” vertelt Isah met een glimlach. “Omdat dit in één keer klaar kan zijn, moet ik een goede opleiding volgen en altijd iets achter de hand hebben. Ik ben nu dus vooral aan het kijken wat ik naast handbal leuk vind en hoe ik dat vorm kan geven in mijn leven. Doordat ik dit heb moeten meemaken en mijn dromen steeds moest uitstellen en bijstellen, heb ik het gevoel dat ik mentaal een grote stap heb gezet in de persoon die ik nu ben.”

Ook Britt Koerhuis, een nicht en tevens goede vriendin van Isah, ziet dat ze mentaal sterker is geworden. “Isah waardeert de stappen die ze nu maakt in haar revalidatie en je ziet echt haar veerkracht en discipline,” vertelt Britt trots. “Ik weet niet hoe ik dit zou doen als mij dit voor de derde keer zou overkomen, ik zou denk ik maar op schaken gaan,” vertelt Britt cynisch.

Isah wil jonge sporters die hetzelfde meemaken als zij ook nog een advies meegeven. “Blijf dromen en pas heel goed op je eigen lichaam. Daarmee wil ik zeggen: doe alleen dingen die goed voelen. Jij bent de regisseur van je eigen lichaam en carrière.”