Door: Juliette Droin 

Komen in een land waar je vandaan komt, maar waar je je niet thuis voelt. Hoe is dat? Omringd door mensen die op je lijken maar toch staan ze ver van je af. De 19-jarige Liv Prieshof maakt afgelopen zomer een reis door haar geboorteland China. Ze is er geboren maar het is niet haar thuis. “Ik stond daar op de stoep waar ik ooit ben gevonden. Dat voelde zó gek. Ik dacht: hier begon het, en nu sta ik hier weer als iemand anders.”

Liv is geboren in Qingyuan, een stad in het zuiden van China. Ze is hier als baby ter vondeling gelegd en heeft haar eerste maanden in een weeshuis doorgebracht. Toen ze 18 maanden oud was is ze geadopteerd door een Twents koppel. Nu woont ze al 18 jaar in Enter samen met haar ouders en broertje, die ook geadopteerd is uit China. “Ik ben eigenlijk gewoon Nederlander geworden op het moment dat ik hier kwam,” vertelt ze met een lacherige toon in haar stem. “Ik weet niet beter. Nederlandse tradities zijn mijn tradities.” Liv groeit op in een warm gezin. “Mijn ouders wilden bewust adopteren,” legt ze uit. “Voor hen was het nooit een tweede keuze, zoals sommige mensen denken. Ze wilden juist graag een kind adopteren.”

China was jarenlang een van de populairste landen voor internationale adopties, met tienduizenden kinderen, maar sinds september 2024 is het internationale adoptieprogramma beëindigd. In Nederland is het aantal internationale adopties de afgelopen decennia sterk afgenomen en zal het de komende jaren volledig worden stopgezet.  De reden is de krimpende bevolking door een dalend geboortecijfer.

Toch merkte Liv dat haar uiterlijk haar anders maakte dan haar omgeving. Op de middelbare school werd ze zich daar echt bewust van. “Iedereen heeft een fase waarin je onzeker bent,” zegt ze. “Bij mij kwam daar iets bij: ik zag er anders uit. En mensen lieten dat soms merken.” Ook kreeg ze te maken met opmerkingen die soms hard binnenkwamen. “Tijdens corona riepen mensen op straat echt dingen naar me. Dat ik ‘het virus had meegenomen’ of zo,” vertelt ze met een kleine frons. “Dan schrik je, want je bent gewoon onderweg naar school. Maar ineens word je herinnerd dat je er anders uitziet voor anderen,”. 

Haar vriendin Bernice, heeft zulke momenten ook meegemaakt. “Als iemand iets naars zegt, wordt ze vaak stil,” vertelt Bernice. “Ze reageert niet snel terug, maar je merkt dat het haar raakt. Dan probeer ik haar gerust te stellen. Ik zeg altijd: trek je er niks van aan, het is pure onzin,” vertelt ze met een warme toon in haar stem.

Hoewel Liv nieuwsgierig is naar haar biologische ouders, voelt ze geen drang om contact te zoeken. “Soms denk ik: zou ik op iemand lijken? Of zou ik iets van hun karakter hebben? Maar ik heb hier een goed leven, en dat is genoeg voor mij,” vertelt ze nadenkend

Afgelopen zomer heeft ze met haar ouders en broertje een rondreis in China gemaakt. Ze bezochten Shanghai, het zuiden en uiteindelijk ook haar geboorteprovincie. Deze reis was erg indrukwekkend. In China voelde Liv zich tegelijk dichtbij en ver weg van zichzelf. “Aan de ene kant dacht ik: wow, iedereen hier lijkt op mij. Maar aan de andere kant kon ik de taal niet, ik voelde me een buitenstaander.”

Liv geeft aan dat de reis een belangrijk moment was in het accepteren van haar afkomst. “Die reis heeft me echt geholpen om mijn afkomst een plek te geven,” zegt ze. “Ik denk dat ik daar voor het eerst mezelf helemaal heb gezien. Niet alleen als Nederlandse, maar ook als Chinees. En dat voelde goed.” Ze glimlacht even. “Ik ben uiteindelijk gewoon heel blij dat we dit hebben gedaan.”

Terwijl Liv in China was, volgde haar vriend Leon Assink haar reis vanuit Nederland. “Ze zag er van tevoren best tegenop,” vertelt hij. “Ze zei zelfs dat ze eigenlijk niet wilde gaan. Maar toen ze er eenmaal was, vond ze het prachtig.”                                                                      Leon probeerde Liv zo goed mogelijk te steunen terwijl ze in China was, ook al voelde dat van een afstand soms machteloos. “Ik kon haar niet echt helpen,” vertelt hij. “Je wilt er voor haar zijn, maar je zit aan de andere kant van de wereld. Ik kon alleen luisteren en haar geruststellen.” Tijdens videogesprekken hoorde hij hoe de reis haar raakte. “Ze vertelde dat het raar was om daar te zijn, in het land waar ze vandaan komt maar dat ze nooit echt heeft gekend,” zegt Leon. “Ze vond het mooi, maar ook verwarrend. Ze zei: ‘Ik besef nu dat ik hier ook had kunnen opgroeien, maar dat is niet zo gegaan.’”

Voor Bernice was het duidelijk dat de reis veel betekende. “Ze straalt meer sinds ze terug is,” zegt ze met een liefdevol toon in haar stem, waarbij haar glimlach te horen is. “Ze lijkt meer op haar gemak, alsof ze zichzelf beter begrijpt, daar word ik ook heel blij van.” Bernice is een steun als het gaat om de reis. Ze biedt een luisterend oor, positief of negatief Bernice luister naar haar. “Ik heb geen idee hoe ze zich voelt, maar ik wil er voor haar zijn.”

Terug in Nederland kijkt Liv met een glimlach terug op de reis. “Het was best een heftige reis,” zegt ze. “Maar ook echt heel mooi. Ik heb er veel van geleerd. Ik zie mezelf nu gewoon meer als iemand die allebei is; Nederlands én Chinees. En dat is goed zo.” Het zien van de plaatsen waar haar leven ooit begon, de geuren van de markt en het geluid van de taal om haar heen, hielpen haar om de afstand tot haar roots kleiner te maken. Liv’s reis laat zien dat adoptie niet stopt bij het krijgen van een nieuw gezin het is een levenslange zoektocht naar wie je bent en waar je thuishoort. Met een grote glimlach vertelt Liv, “Mijn afkomst is geen last meer, het is iets waar ik trots op ben. Het maakt me uniek.”