In 2030 stopt Nederland met internationale adopties. Maar hoe zit het met de geadopteerde zelf? Hoe is het om geadopteerd te zijn? Als klein meisje is Lin te vondeling gelegd. Ze is door de politie in haar geboorteland China gevonden en zij hebben haar naar het ziekenhuis gebracht. Daarna is ze ondergebracht in een weeshuis. Hierdoor weten zowel haar ouders als Lin zelf niet wie haar biologische ouders zijn.

Lin werd door haar ouders geadopteerd toen ze 1,5 jaar was. ‘’Ik weet nog precies het moment toen we haar kregen. Je gaat meteen lief knuffelen, maar zij kent ons niet en wij kennen haar niet. Ze was 1,5 jaar, maar ze was echt heel klein, bijna nog babyformaat. Ze was heel rustig aan het rondkijken en achteraf was ze wel een beetje gespannen. We hadden wat speeltjes en daar ging ze gelijk mee spelen. Ondertussen maakte ze een beetje grapjes door iets te laten vallen en dan heel hard te schateren. Ze liet het eigenlijk allemaal gewoon gebeuren.’’

‘’We namen haar mee naar de hotelkamer. Toen lagen we even met z’n drieën op bed en Lin viel meteen bij haar vader Marco in slaap. Zo bijzonder, want we kenden elkaar net een uurtje en Lin gaf zich er gelijk helemaal aan over. Ze had dus blijkbaar ook gelijk het gevoel dat dat kon. Dat was heel mooi. Onze zenuwen maakten gelijk plaats voor onvoorwaardelijke liefde.”

Haar broertje Bo is net als Lin geadopteerd uit China. Ze zijn biologisch gezien geen broer en zus, maar dat maakt hun band niet minder hecht: ‘’Bo en ik hebben een hele sterke band. We praten beiden niet zo snel en makkelijk over onze gevoelens, maar omdat we beide dezelfde achtergrond hebben, snappen we elkaar soms zonder ook maar iets te hoeven zeggen. Ik denk dat ik het lastig had gevonden als Bo biologisch van mijn ouders was geweest. Dan had ik me denk ik toch anders gevoeld. Bo en ik lijken op elkaar en hebben ongeveer hetzelfde meegemaakt.’’

Voor de coronaperiode had de familie een reis naar China gepland. ‘’We zouden het land China bezoeken, maar ook de plekken waar de kinderen zijn opgegroeid, zoals de weeshuizen.”   De familie kon de reis niet maken door corona, maar wilde de reis een paar jaar later alsnog maken, maar beiden hadden nog geen behoefte om terug te gaan. Lin wou China graag zien, maar Bo niet. ‘’Ik vond het jammer, omdat het een mooie reis zou zijn geweest, maar ik had ook nog geen behoefte om terug te gaan naar de plekken waar ik mijn eerste jaren heb doorgebracht,” vertelt Lin.

In het dagelijks leven staat Lin niet zo stil bij haar adoptie. Het enige moment waarop ze zich vaak anders voelt, is wanneer ze met haar vriendinnen uitgaat. ‘’Als ik met mijn vriendinnen uitga, krijg ik weleens te maken met vervelende opmerkingen. Mensen die mij voor kutchinees uitmaken, tuurlijk is dit niet leuk om te horen en kwets het je ergens nog steeds, maar op een gegeven moment doet het je niet zoveel meer. Het zegt meer over hen dan over mij. Soms zeg ik er wat van, maar vaak heeft dit helemaal geen zin. Wat ik ook vreselijk vind, is als mensen mij ongevraagd vragen stellen over mijn adoptie. Als ik hier wat over had willen vertellen, dan had ik dat wel gedaan. Ik snap dat mensen nieuwsgierig zijn, maar is dit dan werkelijk uit interesse in mijn verhaal? Dat vraag ik mij dan weleens af.’’

‘’Ik ben geen open boek, die zomaar aan iedereen mijn adoptieverhaal vertelt.’’ Zelfs met vrienden en familie heeft Lin het niet snel over haar adoptie. ‘’Ik blijf niet zo graag in dingen hangen. Het is zoals het is en we gaan weer verder naar het volgende. Het is niet dat het mij helemaal niks doet of dat ik er niks mee te maken wil hebben, want het zal altijd een deel van mij blijven.”

‘’Toen Lin 4 jaar oud was en in haar bedje lag, moest ze één keer zo hard huilen. Toen ik vroeg wat er aan de hand was, zei ze: ‘Ik mis mijn moeder zo’. Ik troostte haar totdat ze zachtjes in slaap viel. Als ik het had opgeschreven, had ik gezegd: wat zielig voor mij, maar op dat moment voelde dat helemaal niet zo. Het is heel logisch dat Lin zich zo voelde. Het enige wat ik tegen haar kon zeggen was: ik zal er altijd voor je zijn als je verdrietig bent.’’

Op dit moment heeft Lin niet de behoefte om de zoektocht naar haar biologische ouders te starten. ‘’Ik weet dat als ik de behoefte zou hebben om meer te weten te komen over mijn biologische ouders, mijn ouders hier altijd voor open zullen staan.’’

‘’Als Lin op zoek wil naar haar biologische ouders, dan zou ik haar daar met alle liefde mee helpen. Want als haar biologische ouders haar niet hadden afgestaan, was ze hier nooit geweest. Dat maakt het allemaal zo dubbel. Het is en blijft altijd een stukje van haar, dus als ze daar wel de behoefte aan krijgt, dan zullen wij haar daarin steunen. Haar familie en ook die van Bo zouden een hele mooie toevoeging zijn op wat wij al hebben.’’

Met een snik in haar stem en een traan die van haar wang afdruppelt, vertelt Marcelle wat haar kinderen voor haar betekenen: “Lin en Bo zijn gewoon alles voor mij, zij hebben mij moeder gemaakt en dat is het mooiste wat er is. Zij horen gewoon bij ons; meteen vanaf het eerste moment zat het gewoon goed. Ik heb geen moment twijfel gehad of het wel goed zou komen. Zij hebben ons leven compleet gemaakt.’’

Ook Lin lijkt zichtbaar tevreden; met een grote glimlach op haar gezicht vertelt ze over haar leven:   ‘’Ik heb het goed hier. Ik heb de beste ouders, lieve vriendinnen, een geweldig broertje en een goede toekomst.’’