Puck Menkhorst (19) kwam door een angststoornis thuis te zitten. In 2023 stopte zij na vier maanden met de opleiding Social Work. Een creatieve opleiding waar Puck werd uitgedaagd om buiten haar comfortzone te gaan. “Ik had een sociale angststoornis, dat werkt eigenlijk niet samen met Social Work.” 

Waarom ben je gestopt met de opleiding? Wat voor gevoel gaf je dit?  

“In eerste instantie zeg ik altijd dat ik de opleiding niet leuk vond, maar dat is niet helemaal waar. De opleiding kwam iets te dichtbij. Ik heb namelijk ongeveer drie jaar geleden een angststoornis gehad. Ik had een sociale angststoornis, dat werkt eigenlijk niet samen met Social Work. Ik wilde alles wat ongemakkelijk kon worden vermijden. Op een gegeven moment werd het zelfs zo erg dat ik niet meer met mijn vrienden wilde afspreken. Overal kom je sociale situaties tegen, ik ging er zover over nadenken wat er allemaal mis kon gaan; wat mensen van mij dachten en wat ik allemaal verkeerd kon zeggen. De sociale interacties werden mij te veel. Op de opleiding Social Work, moet je je heel erg openstellen en contact maken met mensen. Die drempel was voor mij nog iets te hoog, ik zag daar heel erg tegenop. Het triggerde bij mij wat, ik vond het nog te spannend waardoor ik een beetje in het diepe kwam, daarom ben ik gestopt. Hierdoor voelde ik me wel opgelucht. Het ging namelijk tijdens de opleiding alleen maar slechter met mij. Mijn ouders zagen ook dat het teveel voor me was. Zij vonden het oké dat ik ging stoppen. Dat ik er even een halfjaartje tussenuit ging was de bedoeling. Ik had me ook wel opnieuw aangemeld voor opleidingen, maar ik wist in mijn hoofd al dat ik het niet ging doen. Mijn ouders waren toen wel bang dat ik niet meer ging studeren, ik ben heel duidelijk geweest; ‘ik ben er nog niet klaar voor, maar ik ga het wel weer doen.” 

Heb je enig idee waar jouw angststoornis zich heeft ontwikkeld?  

“Ja, in de corona heeft natuurlijk iedereen thuisgezeten, daar is het bij mij ook misgegaan. Dat is wel echt mijn slechtste periode geweest, alle problemen die ik later heb gehad kwamen daar vandaan. Ik heb het heel lang ontkent. Ik was altijd heel uitbundig, je zou niet van mij verwachten dat ik een angststoornis had. Om mijn vrienden, familie en ouders te vertellen dat ik een angststoornis had, was voor mij eigenlijk geen optie.  Ik heb heel lang verborgen proberen te houden en excuses proberen te vinden voor waarom ik dingen niet deed. Maar op een gegeven moment hadden mensen wel door dat het niet goed ging, dat is er later in therapie ook uitgekomen.”  

Hoe ben je de opleiding in gegaan?  

“Ik ben er niet met volle overtuiging aan begonnen. Iedereen in mijn omgeving zei dat het wat voor mij was, veel wisten niet dat ik een angststoornis had. Tuurlijk vond ik het eng, maar ik had niet verwacht dat het mij in zoverre nog ging raken. Als je van de Havo komt, dan ben je jong en moet je wat kiezen, dat heb ik ook gedaan. Mijn ouders hadden het liefst wel dat ik gelijk ging studeren, omdat je vaak ziet dat als mensen het niet gelijk doen, ze helemaal niet meer gaan studeren.” 

Welke keuze had je gemaakt als je minder het gevoel van ‘moeten’ had gevoeld?  

“Dan had ik gelijk een tussenjaar genomen. Nadat ik ben gestopt, heb ik anderhalf jaar een tussenjaar gehad, daarna heb ik school weer opgepakt. Dus als mensen van buitenaf mij gaan opdringen, dan werkt dat alleen maar averechts.” 

Ben je wel eens bang dat je weer last krijgt van je angststoornis?  

“Tuurlijk ben ik wel eens bang dat het terugkomt. Maar ik denk ook wel dat het werk wat ik deed mij enorm heeft geholpen. Ik werkte in de Thuiszorg, dan kom je bij verschillende mensen thuis en moet je ook contact leggen. Op de een of andere manier lukte dat mij wel. Ik heb het toen gewoon gedaan, dat heeft mij geholpen. Hoe langer je er tegenop kijkt, hoe enger het wordt en hoe meer je in je hoofd gaat zitten. Je kan het niet altijd gelijk doen, soms is de drempel te hoog. Maar als je een moment hebt waarin je denkt; Nu zou ik het misschien wel kunnen proberen. Dan moet je het gewoon doen. Ik heb toen die tijd wel in therapie gezeten, maar je moet toch zelf steeds weer die stap zetten. Je komt uiteindelijk altijd tot dezelfde conclusie: je moet het doen en dat heeft mij geholpen.” 

Wat voor opleiding doe je nu? En hoe bevalt dat?  

“Ik doe nu weer Social Work, op een andere school. Ik ben nu anderhalf jaar verder en de angststoornis is wel verholpen. Ik heb het altijd op mijn studie afgeschoven, dat die niet leuk genoeg was, maar dat is niet waar. Ik vind het wel leuk, en nu is de drempel een stukje lager. Twee jaar geleden was ik er gewoon nog niet klaar voor. Omdat je een beetje druk voelt, ga je het toch doen, ga je toch over je eigen grens heen en dat heeft mij niet geholpen. Ik heb eraan gewerkt en zelf de studie weer opgepakt. Ik voel dat ik er weer klaar voor ben. Ik ben nu wat zekerder van mezelf. Dan sta je er heel anders in en beleef je het ook anders. Ik weet van mezelf dat ik het af wil maken en af moet maken. Ik heb mijn verhaal wel op school aangegeven. Dus als het even niet zo lekker gaat, kan ik daar aan de bel trekken. En de docenten hebben zelf natuurlijk in het werkveld gezeten, dus die hebben met iedereen en alles te maken gehad. Het is een veilige omgeving.”