Jesse ten Caat, een 18-jarige schilderstudent aan het MBO, heeft een opmerkelijke reis gemaakt van een klein dorpje in Drenthe naar de politieke arena. Hij heeft zich verkiesbaar gesteld voor de Tweede Kamerverkiezingen en staat op nummer negen van de BIJ1-kandidatenlijst. In een openhartig interview vertelt Jesse over zijn weg naar zelfexpressie, zijn politieke ontwaken en zijn keuze om zich verkiesbaar te stellen voor BIJ1.
Mijn naam is Jesse ten Caat, ik ben 18 jaar oud en ik sta op de negende plaats van de Tweede Kamerkandidatenlijst van BIJ1. Momenteel volg ik een schildersopleiding aan het MBO. Ik ben opgegroeid in het kleine Drentse dorpje Hollandscheveld en identificeer mezelf als een queer-jongere. Mijn interesses omvatten horrorfilms, het verspreiden van linkse propaganda, socialisme, mensenrechten, honden, kunst, mannen, gelijkwaardigheid en eten. Mijn grootste inspiraties zijn Frida Kahlo en Whitney Houston. Ik deel mijn standpunten en interesses op mijn TikTok-account met de naam “PolitiekeKechie.”
Mijn weg naar zelfexpressie
Maar laten we beginnen bij het begin. Ik ben opgegroeid en woon nog steeds in een klein dorpje in Drenthe, genaamd Hollandscheveld, te midden van een christelijke omgeving. Ik bezocht een christelijke basisschool en ben christelijk opgevoed. Mijn basisschooljaren waren verre van gelukkig. Ik was anders dan de norm, geen stereotype ‘mannelijk’ persoon, en ik werd niet geaccepteerd voor wie ik was. Bovendien ben ik roodharig, wat het er niet makkelijker op maakte. Als ik nu terugkijk, realiseer ik me dat ik geen echte vrienden had; ze waren allemaal nep tegenover mij. Mijn identiteit als queer persoon was vroeger maar een klein deel van wie ik was. Ik gedroeg me gewoon zoals ik was, misschien wat stereotype vrouwelijk, maar ik was gewoon mezelf. Ik sprak niet openlijk over mijn romantische en seksuele voorkeuren, want ik begreep dat zelf ook nog niet. Toen al kreeg ik te maken met haat en afwijzing van mensen om me heen, inclusief volwassenen die van mij walgden. Mijn identiteit werd niet geaccepteerd.
Naarmate ik ouder werd, begon ik steeds meer openlijk te zijn over mijn identiteit en genderidentiteit, evenals mijn seksualiteit. Dit deel van mezelf begon ik ook te uiten op mijn TikTok-account, waar ik mijn standpunten en meningen deelde. In één video, waarin ik mijn interesses opsomde en een foto van mezelf gebruikte waarop ik een jurk droeg, moest ik de opmerkingen uitschakelen vanwege honderden haatreacties, bedreigingen en zelfs doodsbedreigingen. Ik ben altijd van mening geweest dat als mensen willen haten, ze dat maar moeten doen in mijn comments, ik verwijder wat ik wil. Maar meestal waren het er maximaal 10 of zo, en dan kon ik er wel mee leven. Maar op dat moment waren het er dus honderden en dacht ik: “Ik kan dit gewoon niet meer aan. Dit is niet goed voor mijn mentale gezondheid.” Dus heb ik de opmerkingen uitgeschakeld. Het was niet eens vanwege de inhoud van de video, maar vanwege mijn kleding en de gebruikte achtergrondfoto’s. Net zoals op TikTok veroordeelden mensen in mijn omgeving me vaak niet zozeer vanwege mijn linkse politieke ideeën, maar simpelweg vanwege mijn queer- en homoseksuele identiteit. Dat was al genoeg voor mensen om zulke afschuwelijke dingen te zeggen en te doen. Het is echt verschrikkelijk.
“Ik heb geleerd dat negeren soms de beste optie is, want het gaat niet stoppen, hoe graag je het ook wil”
Sommigen zeiden dat ik moest terugvechten. Ik heb geleerd dat negeren soms de beste optie is, want het gaat niet stoppen, hoe graag je het ook wil. Ik heb mezelf aangeleerd om geen energie te verspillen aan deze mensen. Ze zijn op zoek naar aandacht, en ik geef ze die niet meer. ‘Out of sight, out of mind,’ dat is mijn benadering. Buiten de schoolpoorten was de wereld niet veel vriendelijker. Haat en afwijzing waren eerder regel dan uitzondering. Maar ik weigerde toe te geven aan de duisternis. In plaats daarvan gebruikte ik deze ervaringen als brandstof voor mijn passie en vastberadenheid.
Mijn politieke ontwaken
Ik wilde veranderen, niet alleen voor mezelf, maar voor alle jongeren zoals ik. Dat was het begin van mijn politieke interesse. Ik wilde een politieke partij vinden die opkwam voor de stemmen die vaak ongehoord blijven: jongeren, MBO’ers, plattelandsbewoners en queer-personen. Ik wilde een partij vinden die niet alleen mijn ideeën vertegenwoordigde, maar ook mijn identiteit en mijn verlangen naar verandering. Mijn politieke reis begon bij GroenLinks, maar al snel realiseerde ik me dat deze partij niet helemaal bij me paste. Bij de gemeenteraadsverkiezingen vond ik mijn plek bij de SP, waar de gemiddelde leeftijd rond de 50 lag, maar ze verwelkomden de 16-jarige die ik was met enthousiasme. Het maakte hen niet uit dat ik iets minder begreep van politiek en minder goed uit mijn woorden kwam.
Uiteindelijk verdiepte ik me in de landelijke verkiezingen en ontdekte ik BIJ1. Een gemeenschap die niet alleen mijn ideeën maar ook mijn ideologieën vertegenwoordigde. Ik voelde me thuis bij de standpunten en bij de mensen die daar rondlopen. Die klik was er direct. Op 16-jarige leeftijd ben ik toen actief geworden bij BIJ1 en van daaruit is het gegroeid en ben ik steeds bekender geworden binnen de partij. Omdat ik in Drenthe woon en hier geen BIJ1-fractie is, moest ik altijd naar andere fracties reizen. Dus zei ik tegen al die fracties: “Hé, als je hulp nodig hebt, ik ben er.” Zo ben ik langs geweest bij Amsterdam, Delft, Rotterdam, Utrecht en ga zo maar door. Ik heb mezelf zo echt weten te vestigen binnen de partij en bij de fracties.
Mijn inzet voor jongerenparticipatie
Ik trad toe tot het bestuur van Radicaal, de jongerengroep van BIJ1, en nam deel aan het NJR-leerwerktraject. Zo maakte ik deel uit van de werkgroep ‘Jong in Europa,’ waarbij we informatie verzamelden om de stem van Nederlandse jongeren te vertegenwoordigen bij Nederlandse en Europese politici. Het besef van het belang van jongerenparticipatie kwam pas echt binnen tijdens die periode. We gaven eerst een korte uitleg over wat wij deden en daarna stelden we vragen in de klaslokalen van de middelbare school en het MBO. Zo kwamen wij te weten wat de standpunten en meningen waren van deze jongeren en waarom zij dat vonden en wat zij belangrijk vonden. Het was heel fijn om zo in gesprek te gaan met jongeren.
“Want het is onze toekomst dat nu wordt bepaald door andere mensen. Wanneer komen wij aan het woord? Wanneer wordt er met ons gesproken? Wanneer worden wij serieus genomen?”
Tijdens die tijd bij NJR heb ik echt het belang van jongerenparticipatie leren kennen. Deze jongeren gaven aan hoe ondervertegenwoordigd ze zich voelden, dat er niet naar hen wordt geluisterd en dat ze altijd worden genegeerd. Toen kwam pas echt het besef binnen van ‘we zijn fucked’.
Mijn keuze om me verkiesbaar te stellen
Toen werd bekendgemaakt dat Rutte 4 was gevallen, was mijn eerste gedachte: “Ik wil solliciteren voor die kamerlijst. Als het kan, wil ik solliciteren. Ik wil het proberen.” Ik wilde specifiek de belangen van jongeren, MBO-studenten, plattelandsbewoners en queer-personen vertegenwoordigen. Ik wil laten zien dat die linkse mensen op het platteland ook gewoon hun mening mogen uiten en dat zij niet vergeten zijn, en dat misschien die Amsterdammer niet naar hen kijkt, maar dat ik wel naar hen kijk en dat ik om hen geef. Iedereen moet zich vertegenwoordigd voelen, want daar zijn wij de partij voor. Wij zijn de partij voor vertegenwoordiging van de normale Nederlander, voor iedereen.
De meeste Kamerleden hebben een hbo- of universitair diploma, terwijl het grootste deel van de Nederlanders MBO’ers zijn. We moeten ervoor zorgen dat de Kamer een weerspiegeling is van Nederland. We moeten jongeren in de Kamer hebben om hen te vertegenwoordigen. We moeten plattelandsbewoners in de Kamer hebben zonder dat het per se van de boerenbeweging is. Ik wil die vertegenwoordiging brengen en me richten op intersectionaliteit in mijn standpunten.
Als ik BIJ1 ook zou moeten omschrijven, zou ik BIJ1 omschrijven als de partij van de echte Nederlanders. Wij zijn niet mensen die in pakken lopen, belastingvoordelen uitzoeken of werken voor grote vervuilers zoals Shell. Wij zijn mensen die van de straat komen, activisten van de straat die zich proberen te vestigen in de parlementaire politiek. Want hoewel je veel kunt bereiken door activisme op straat, kun je nog meer bereiken door die combinatie. Tenminste in het systeem dat we vandaag de dag kennen. Dat vind ik geweldig aan BIJ1. Dat wij de partij zijn van de gewone mensen en niet van de rijken. Niet van die elitaire onzin. Elitaire mensen plaatsen zich zo boven de rest van Nederland, ze doen alsof ze zoveel beter zijn. Waarom zou je naar een evenement in een pak gaan als je mensen wilt vertegenwoordigen? Draag dan wat de mensen dragen die je vertegenwoordigt: normale kleding.
BIJ1 gebruikt de slogan: “Breek de ketens.” Dat verwijst onder andere naar Keti Koti, wat nu 150 jaar geleden is, de afschaffing van slavernij. Maar het verwijst ook naar het doorbreken van de ketens van de systemen en ideeën die we vandaag de dag kennen. Er werd ons, degenen die zich verkiesbaar hebben gesteld, gevraagd waar we specifiek mee wilden breken. Ik zei dat ik wilde breken met systematisch racisme en validisme binnen het schoolsysteem. Daarmee bedoelde ik dat ik het hele schoolsysteem grondig wil herzien. Ik wil dat alles opnieuw wordt bekeken, want het accepteert niet alleen systematisch racisme en validisme, maar het tolereert ook pestgedrag. Dat komt ook door het systeem en het idee dat iemand slim is of dom is. Dat is verschrikkelijk en dat moet worden aangepakt.
Bij deze verkiezingen heb ik bewust gekozen voor een lagere plaats op de lijst. Er zijn meerdere redenen hiervoor, waaronder het feit dat ik een wit persoon ben en deze partij voor en door mensen van kleur is. Ik wilde niet de hogere plaatsen innemen. Bovendien zit ik nog op school en wil ik mijn diploma behalen. Ik ben pas 18 en moet ook gewoon mijn eigen leven leiden. Voor mij is dit nu niet het juiste moment. Het is iets voor een paar jaar later.
Een boodschap voor de toekomst
Nu zijn we bij. Al deze ervaringen hebben mij voorbereid op de wereld. De buitenwereld is namelijk hard. Ik zeg niet dat ik dankbaar ben voor alle pijnlijke ervaringen die ik heb moeten meemaken, maar op een bepaalde manier ben ik blij dat het is gebeurd. Als ik zonder schrammetjes door de basisschool was gegaan, had ik het vandaag de dag niet overleefd. Ik had dan misschien nooit de kracht gevonden om te vechten voor mijn plek in deze wereld.
Dat is ook iets wat ik graag wil meegeven. Als je interesse hebt in politiek: ga ervoor, spreek je uit, leef je uit. Jouw stem heeft zoveel meer kracht dan je denkt.