Brenda van Veldhuizen (45) groeide op met haar broer die chronisch ziek en meervoudig gehandicapt was. Hij overleed toen ze 20 jaar oud was. Het overlijden van haar broer bleef haar hele leven terugkomen en het heeft haar op de dag van vandaag gevormd tot wie ze is. Daarom heeft ze in 2017 haar eigen rouwpraktijk opgericht: Praktijk de Eik.
“Opgroeien met mijn broer heeft mij door de jaren heen heel erg gevormd. Hij was chronisch ziek en meervoudig gehandicapt. Toen ik nog heel klein was, had ik niet echt door dat er wat met mijn broer aan de hand was, want voor mij was het gewoon mijn broer. Toen ik eenmaal wat ouder was en bij vriendjes en vriendinnetjes langskwam, toen had ik wel zoiets van ‘Oh, het gaat er hier heel anders aan toe’. Hoe ouder ik werd, hoe zieker hij werd. Wat ik daar toen van heb meegekregen is dat mijn ouders zich daar heel veel zorgen om maakten en veel voor hem moesten zorgen.
Hij was zeven toen hij gedeeltelijk uit huis ging, hij ging doordeweeks naar een gezinsvervangend tehuis en dan kwam hij in de weekenden weer thuis.
Je voelde daardoor dat je eigenlijk alleen in de weekenden deel uitmaakte van een compleet gezin, omdat mijn broer er doordeweeks nooit was.”
“Aan de ene kant was het een onderdeel van mijn leven en voelde dat normaal, aan de andere kant heeft het heel veel indruk op mij gemaakt en heeft het mij ook heel erg gevormd; in de zin dat ik heel snel geleerd heb om te kijken naar wat de ander nodig heeft en wat er dan van mij wordt verwacht.”
“Toen ik veertien was, kreeg mijn broer zijn eerste longontsteking en overleed hij toen ik 20 was. Dus over een periode van zes jaar was hij soms heel erg ziek, en op andere momenten ging het weer ietsjes beter met hem. Dus zes jaar lang hebben we heel veel zorgen gehad. Ik had mij niet gerealiseerd dat mijn rouwproces al was begonnen voordat hij stierf. Achteraf beseffen ik en mijn ouders dat we toen zes jaar lang in de overlevingsstand zaten, waardoor er in eerste instantie een soort opluchting was. Hij was zo ziek, dat het beter voor hem was dat hij overleed. Het leven was lijden geworden, en het was goed dat dat stopte.
Uiteindelijk miste ik hem natuurlijk. Ik had mijn hele leven voor hem gezorgd, dat was je leven, en opeens viel dat weg. Het was zoektocht om erachter te komen hoe ik dan weer gewoon ging leven. Ik was toen net 20 en ging ook beginnen met de opleiding Maatschappelijk Werk.
De pijnlijke gevoelens die ik bij mijn broer voelde, stopte ik weg. De pijn die er was borrelde zich op en ik had geen idee wat ik daarmee moest, waardoor ik ongelukkig was en ook in therapie ging. Uiteindelijk vroeg een therapeut aan mij ‘Voel jij je thuis in een wereld zonder je broer? Volgens mij heb je nauwelijks gerouwd om hem.’ Toen besefte ik dat ik inderdaad nooit echt om mijn broer had gerouwd. Ik ben weggegaan bij die therapeut, omdat ik dacht ‘nu snap ik waardoor het komt, ik ben genoeg geholpen’. Dat was natuurlijk niet zo, waardoor ik de pijn weer wegstopte.”
“Na de opleiding heb ik 15 jaar gewerkt bij de Jeugdzorg. Dat was zwaar werk, want ik had de verantwoordelijkheid over meerdere gezinnen. Wat het ook lastig maakte is dat ik veel beslissingen moest nemen die mensen zelf niet wouden op dat moment.
Gelukkig werkte ik vanuit een team, dus ik had het er veel met mijn collega’s over. Maar ondanks dat was het een hele pittige job om te doen. Ik vraag mij nog steeds af hoe ik dat vijftien jaar heb volgehouden. Ik denk dat ik iedere keer probeerde te kijken naar het goede uit een dag. Ik keek naar gebeurtenissen waarbij ik dacht: ‘Hier maakte ik het verschil, hier heb ik een kind gered’.”
“Ik besefte mij na vijftien jaar dat ik toe was aan iets anders. Ik kwam toen een opleiding tegen over rouw en verlies. In het eerste jaar van de opleiding maakte ik simpelweg de opdrachten die ze me gaven en ik ging niet de diepte in, want ik vond het eng om naar mijn gevoel toe te gaan. Aan het einde van dat jaar moesten we een presentatie geven en die had ik mooi voorbereid. En toen stond ik voor die groep en ik dacht ‘Wie ben ik eigenlijk nou voor de gek aan het houden?’. Al huilend zei ik dat ik heel veel had voorbereid maar dat het nergens op sloeg, want het ging helemaal niet over mijzelf. Op dat punt begon ik de opleiding serieus te doen en ging ik voor het eerst in mijn leven door het rouwproces. Ik heb in die tijd veel gehuild en ik heb veel traumatische ervaringen opnieuw bekeken. Eigenlijk ben ik pas gaan rouwen toen ik 30 was. Ik heb het uiteindelijk verwerkt door echt naar de pijn toe te gaan en door het te ervaren. Dat is eng, waardoor heel veel mensen dat ook niet willen doen. Maar als ik nu aan mijn broer terugdenk, dan mis ik hem, maar ik ben ook blij dat hij in mijn leven is geweest.
Ik heb op meerdere momenten in mijn leven iemand gemist die begreep wat er met mij aan de hand was, waardoor ik niet de juiste hulp kreeg en pas rond mijn 30ste begon te rouwen.”
“Die ervaringen zijn samen dé reden dat ik mijn eigen rouwpraktijk ben begonnen. Ik wil mensen kunnen ondersteunen in het rouwproces door ze te vertellen dat het oké is om naar de pijn toe te gaan en dat ik tijdens dat proces er voor ze ben. De meeste mensen die bij mij komen zeggen ‘Ik weet dat ik het moet doen, maar ik weet niet hoe’ en daarbij probeer ik ze te helpen, om ervoor te zorgen dat ze het niet onderdrukken, zoals ik dat toen heb gedaan.”