Eens was er een plek van jeugdige opstandigheid, waar woorden uitbarstten als vonken uit smeulend vuur, waar gedachten vorm kregen, waar jonge harten sneller klopten en oude zielen een hernieuwde adem vonden. Die plek was de voorstelling “Wij vinden dat het tijd wordt voor iets liefs.” Een podium dat bruiste van creativiteit, een kreet die door de theatergangen galmde, een oproep aan de wereld, geweven met de stof van frustraties en gehoord in de echo’s van hoop. Het was geen gewone voorstelling; het was een orkaan van emoties, een vulkaan van gedachten, een zee van verlangens. Dit theatrale meesterwerk bracht niet alleen woorden en bewegingen samen, maar ook de schreeuwende harten van een nieuwe generatie.
“Waar maak jij je kwaad over? Wat vind jij belangrijk? Wat frustreert je?”
Dit waren de brandende vragen die als smeekbeden werden geschreeuwd naar het volwassen publiek, een uitnodiging tot een dialoog die te lang was uitgebleven. “Wij vinden dat het tijd wordt voor iets liefs” is geen gewone voorstelling; het is een oproep, een cri de coeur van de jongeren aan de wereld. Het verhaal begint met een vurige uitnodiging aan volwassenen om te luisteren, wekt nieuwsgierigheid en zet de toon voor een opwindend en provocerend stuk theater. Het is een noodkreet van de jeugd aan de volwassenen die, eerlijk gezegd, hun schouders hebben gebruikt als rustplaats voor een last aan zorgen. De boodschap, verpakt in fragiele woorden, spreekt recht tot het hart van iedereen die de moed heeft om te luisteren.
Lenneke Maas, de regisseuse van deze voorstelling, vertelt: “Dat is ook echt wel een drijfveer geweest. We willen dat de jeugd zich verantwoordelijker gedraagt, maar ja, je zou ook kunnen zeggen: hoe gedragen wij ons? Wij zijn ook helemaal niet zo verantwoordelijk. Toen wij er iets aan konden doen, deden we het niet omdat we te gulzig waren, te veel wilden, ons wilden ontwikkelen en noem maar op. En nu verwachten we dat de jongeren dat wel doen. Dat is best gek.”
“Soms heb ik medelijden met de jongeren die nu opgroeien”
“Beste volwassenen,” zo klinkt de smeekbede van de jongeren, “Jullie moeten massaal komen luisteren naar ons. Dat wordt namelijk eens tijd, vinden jullie niet? We zitten namelijk nogal in de knoop. En trouwens… Wij niet alleen, jullie ook! Iedereen, eigenlijk. Maar wij moeten nog wel even verder. Toen wij er nog niet waren, zijn er door allemaal volwassenen beslissingen genomen waar wij nogal last van hebben. En nu vragen wij ons af of onze schouders sterk genoeg zijn om alles te dragen. Dus: een liefdevol gesprek lijkt ons wel op zijn plaats. Of, nou ja, of het lief wordt, dat weten we nog niet.”
In de schaduw van Podium Zuidhaege in Assen ontvouwde zich deze rebellie, een dans van beelden en geluiden op de aanstekelijke ritmes van Woody Veneman. Regisseur Lenneke Maas had een symfonie van frustraties gecomponeerd, een explosie van jeugdige woede en verlangen naar verandering.
De jeugd, de toekomst, voldoende redenen om te schreeuwen, om op te staan en zich uit te spreken. Het theater, met zijn vurige geest en magische sfeer, bood een veilige toevlucht voor deze jonge rebellen.
Woody Veneman vertelt: “We hebben de productie eigenlijk gemaakt vanuit 4 spelers en zijn in gesprek gegaan met de regisseuse over thema’s die nu spelen. En op basis daarvan hebben we de teksten geschreven. Wij hebben wel heel erg gekeken wat ons geluid is.”
“Een uitnodiging om het gesprek aan te gaan, om samen te werken in plaats van elkaar de schuld
te geven.”
De voorstelling is een ongefilterde uitlaatklep voor deze jongeren, een plek waar ze hun onbehagen en onzekerheden kunnen uiten en delen.
In dit zinderende spektakel, een symfonie van jeugdige woede en vurige passie, worden de grenzen van generaties overschreden. Het is als een betoverend schilderij, waarin vier jongeren hun kwetsbaarheden en dromen op het doek van het podium schilderen.
“We moeten hier mee bezig zijn, maar aan de andere kant: hoe moet ik hier mee bezig? En als ik er mee bezig ben, doe ik het dan goed?”
De jonge cast, bestaande uit Laura Simons, Bibian Smit, Kwint Stukker en Rachelle van Westerop, doet het podium beven met hun onstuitbare expressie en creativiteit.
Bibian, één van deze jongeren, vertelt: “Deze voorstelling laat echt het spanningsveld zien. We zijn dan misschien allemaal individuen en we zijn allemaal ons eigen hoofdpersoon, maar we zijn wel samen nu op dit moment. Wat ik zou willen meegeven is dat het een heel belangrijk onderwerp is, maar dat je ook niet alleen bent. Dat we met z’n allen op zoek moeten naar een oplossing.”
Kwint Stukker vertelt: Wat wij proberen te bereiken bij de toeschouwer, gebeurt ook bij onszelf. Ik herken me heel erg in de voorstelling. Ik wil iets zeggen in de wereld.”
Maas creëert een wereld waarin woorden overbodig lijken; het is de taal van bewegingen, de taal van muziek, de taal van emoties die spreekt. Het is een waagstuk dat de grenzen van het theater oprekt, dat de toeschouwer uitdaagt om niet alleen te kijken maar te voelen, om niet alleen te luisteren maar te begrijpen.
“We kunnen natuurlijk heel veel woorden geven aan hoe we ons voelen. Maar in de voorstelling heb ik enorm veel beelden eigenlijk gemaakt om juist niet alleen maar alles te vertellen maar juist alles te laten voelen. Dus je voelt ook hoe systeempjes werken of hoe je soms in een winkel staat te graaien in bakken en hoe je jezelf soms laat gaan en laat leiden door je verlangen en van ‘Ik wil nu een nieuwe broek of ik wil nu de nieuwste iPhone’. Dat heb ik eigenlijk geprobeerd te vertellen juist in bijna horrorachtige beelden.” Vertelt Maas.
De woorden van de bezoekers echoën door de zaal als een lofzang voor de jeugd, voor hun oprechtheid, voor hun moed om hun stem te laten horen. “Ik vond het een verrassende, actuele voorstelling met de kwesties die nu spelen en de generaties daarvoor. Ik ben het wel eens dat het tijd wordt voor iets liefs. Het is verfrissend, informatief, creatief en beeldend. Ik zou zeker nog een keer naar zo’n soort voorstelling gaan.”
“De voorstelling verbindt deze generatie met vorige generaties”
De jonge acteurs geven vol gas in hun uitgestrooide kledingmagazijn. Heerlijk actueel ‘frustratietheater’.” De klerenzooi op het podium, een symbolisch beeld van onze obsessie met consumptie, versterkte de boodschap. De jeugd wilde niet meer worden verstikt door materialisme; ze wilden ruimte om te ademen, om te dromen, om te creëren.
Laura, één van de andere actrices, vertelt: “Als er manieren zijn om iets te kunnen zeggen, is het wel dit.”
“Kijk zo voelen wij ons: onbegrepen, niet gehoord, weggezet in een hoek”
‘Wij vinden dat het tijd wordt voor iets liefs’ is een uitnodiging tot een gesprek, een uitnodiging tot reflectie en tot actie. Het is een herinnering dat liefde, begrip en verandering mogelijk zijn, zelfs te midden van de meest schrijnende frustraties. Deze voorstelling is niet slechts een theaterstuk; het is een spiegel waarin we onze eigen verlangens en verantwoordelijkheden kunnen zien.
“Ik wil niks moraliserend maken, maar ik vind het wel fijn als je toch misschien net iets bewuster uit die voorstelling komt of dat er in ieder geval een gesprek is over ‘kunnen we iets doen? herken je die worsteling?’ waardoor je toch wel bijdraagt aan een soort bewustzijn.” Vertelt Maas.
In deze zee van frustraties en verlangens, in deze woorden en bewegingen, vinden we misschien wel de sleutel tot iets liefs, iets moois, iets dat onze harten verbindt en onze wereld transformeert. Laat ons samen luisteren naar de oproep van de jeugd, want in hun woorden ligt de belofte van een betere toekomst, een toekomst doordrenkt van begrip, liefde en hoop.
Het is een artistiek manifest, een uitnodiging om de dialoog aan te gaan, een weerspiegeling van de zorgen en frustraties van de jonge generatie. Het is een liefdevolle oproep aan ons allen om samen te werken aan een betere toekomst, want, zoals de jongeren zeggen, “ons leven begint pas.”
Liefs.