Vanaf jonge leeftijd wist de Drentse Nynke Hof hoe het is om met een beperking te leven. Niet alleen omdat ze zelf narcolepsie heeft, maar ook omdat haar broer Lars een lichamelijke beperking heeft. Ondanks dat Lars dagelijks op haar rekent, blijft Nynke zich met onverminderde toewijding inzetten voor mensen met een beperking. Terwijl veel klasgenoten nog niet wisten wat ze later wilden worden, was Nynke al bezig met haar passie: het ondersteunen van kinderen met een beperking in de sport. Die gedrevenheid heeft haar nooit verlaten, ondanks haar eigen uitdagingen. 

Hoe heb jij jouw studie ervaren met narcolepsie? 

“Het was niet altijd gemakkelijk. Vooral in de coronaperiode had ik het zwaar, omdat ik minder praktijkervaring kon opdoen. Mijn studie, psychomotorische therapie, is sterk gericht op praktijkonderwijs, wat mij juist helpt bij mijn narcolepsie. Tijdens lange hoorcolleges had ik moeite om wakker te blijven, wat het studeren extra uitdagend maakte.” 

Voor Nynke lag de grootste uitdaging niet zozeer in de inhoud van haar studie, maar in de manier waarop lessen werden aangeboden. “Het probleem is niet dat colleges saai zijn, maar stilzitten triggert mijn lichaam om in slaapmodus te gaan. Daardoor miste ik vaak belangrijke informatie en moest ik extra moeite doen om alles in te halen.” 

Vanaf haar derde studiejaar werd studeren iets eenvoudiger. “Toen kon ik vooral praktijkervaring opdoen, en dat maakte een wereld van verschil. In een actieve omgeving blijf ik makkelijker wakker, wat mijn leerproces enorm verbeterde.” 

Door vanaf het begin open te zijn over haar narcolepsie en er nuchter mee om te gaan, werd haar situatie snel geaccepteerd door zowel docenten als medestudenten. “Ik maakte er geen groot probleem van als ik een powernap nodig had, en daardoor werd het voor anderen ook iets normaals. Dat heeft enorm geholpen.” 

Toch ervaarde ze niet overal begrip. “Onbegrip is het lastigste. Sommige docenten en stagebegeleiders hadden geen idee wat narcolepsie inhoudt. Ik snap dat niet iedereen het meteen begrijpt, maar als iemand niet eens de moeite neemt om het te willen begrijpen, wordt het lastig. Mijn ervaring met stages hing dus sterk af van de houding van mijn begeleider: een goede begeleider maakte het verschil, terwijl een gebrek aan begrip het erg zwaar kon maken.” 

Vooral in de wintermaanden had Nynke het extra moeilijk. “Mijn lichaam heeft meer slaap nodig als het buiten sneller donker wordt. Om half negen ’s ochtends op een stageplek moeten staan na twee uur reizen, was voor mij gewoon niet haalbaar. Als een stagebegeleider dan vroeg hoe ik dat later in mijn werk zou doen? Tja, dan zoek ik gewoon een aangepaste baan.” 

Wat trok je aan in psychomotorische therapie? 

“Zorgzaamheid zit in mijn natuur. Mijn broer heeft een beperking en ik hielp hem veel. Dat deed ik met liefde. Ik wist niet direct dat ik psychomotorische therapie wilde studeren, maar ik voelde wel dat ik iets wilde betekenen voor mensen die extra ondersteuning nodig hebben.” 

Nynke denkt dat haar eigen beperking haar extra gevoelig heeft gemaakt voor de behoeften van anderen. “Ik zag altijd wie ‘anders’ was, misschien omdat ik zelf ook anders was. Dat besef zorgde ervoor dat ik snel begrip kon opbrengen voor anderen en hen op de juiste manier kon ondersteunen.” 

Door haar levenservaring besefte ze dat niet iedereen op dezelfde manier behandeld moet worden en dat zorg maatwerk is. Uiteindelijk vond ze haar roeping in de zorgsector en binnen haar opleiding. 

Je zet je al jaren in voor mensen met een beperking. Waar komt die motivatie vandaan? 

“Mijn drang om me in te zetten voor anderen had ik al voordat ik zelf ziek werd. In ons gezin was het normaal om naar anderen om te kijken. We gingen bijvoorbeeld jaarlijks op wintersport met de Vereniging Gehandicapten Wintersport, waar ik een meisje ontmoette met een fysieke beperking. We hadden een geweldige klik en zij liet mij inzien hoe waardevol het is om echt iets voor iemand te kunnen betekenen. Ik denk dat daar mijn passie is ontstaan.” 

Door de jaren heen heeft Nynke zich op verschillende manieren ingezet. Ze deed vrijwilligerswerk bij diverse zorgorganisaties, begeleidde kinderen met een verstandelijke beperking, gaf zes jaar training aan kinderen met een beperking bij voetbalvereniging Drenthina en werkte vier jaar als persoonlijk begeleider van jongeren met een ernstige meervoudige beperking. Tegenwoordig is ze ambassadeur van de stichting van haar broer, die zich richt op het verbeteren van de bewegingsvrijheid van mensen met een fysieke beperking. 

Wat geeft jou de meeste voldoening? 

“Mensen helpen geeft niet alleen hen iets, maar ook mijzelf. Het maakt me gelukkig om te zien dat iemand zich beter voelt door mijn inzet. Door mijn broer en mijn werk heb ik een helder beeld gekregen van hoe beperkend een beperking kan zijn. Daardoor waardeer ik kleine dingen in het leven des te meer. Dat is misschien wel mijn mooiste eigenschap: dankbaarheid voor de kleine momenten.”