Je weet dat er oorlog is in Oekraïne en je kan daarbij mensen helpen, zou je het dan doen? Pieter en Alette Boelens deden het wel en namen drie Oekraïners in huis. Oma, moeder en dochter Dana mochten bij hen in huis wonen. Uit dank hielpen ze in het huishouden en verzorgden ze de dieren: ”Het hondje spreekt nu alleen nog maar Russisch.’’ Samen vertellen Pieter en Alette Boelens over hun ervaring om vluchtelingen in huis te nemen en wat er allemaal bij komt kijken.
Hoe zijn jullie erop gekomen om mensen in huis te nemen?
”Een goede kennis van ons Peter is getrouwd met een Oekraïense vrouw. Wij hadden al aangeboden of wij iets voor hen konden doen, dat wij wel bereid waren om mensen in huis te nemen, want ons grote huis bestaat uit twee gedeeltes en in het gedeelte boven komen wij niet eens’’, zegt Alette. ”Peter vertelde ons dat er acht personen in totaal, wel naar Nederland wilde komen’’, verteld Pieter verder.
Hebben jullie de vluchtelingen opgehaald of zijn ze al hierheen gekomen?
”Wij hebben de vluchtelingen opgehaald. We hebben eerst vak garage Polling gebeld om een busje te lenen. Verder hebben we ook nog firma Siesling gebeld of ze een personenbusje hadden. Hierdoor konden we de acht vluchtelingen met twee busjes ophalen. Op vrijdag 11 maart 2022 zijn we vertrokken. We moesten dik 1500 kilometer rijden en we hadden afgesproken om ze op te halen bij de Pools/Oekraïense grens. Zaterdagmiddag zijn we daar aangekomen. Daarna zijn we eigenlijk meteen weer teruggereden en zondag 13 maart kwamen we tegen 7 uur ’s ochtends weer thuis. Alle vluchtelingen kwamen uit Charkov. Wij kunnen ons niet voorstellen hoe het is in dat gebied, maar het is verschrikkelijk”, vertelde Pieter die naar de grens is geweest.
Hoe hebben jullie de vluchtelingen geholpen om in de Nederlandse samenleving te komen?
‘’Ze konden natuurlijk geen Nederlands. Ze spraken alleen Russisch, want het Oekraïens is, net als het Nederlands, ook een taal met veel dialecten en omdat ze dan vlak bij de Russische grens woonden, spraken ze Russisch. We hebben vanaf het begin alleen maar Nederlands tegen ze gepraat. wel met handen en voeten’’, verteld Alette. ”Na een week of 2 á 3 hebben we wel gezegd dat dochter Dana naar school moest om Nederlands te leren. Zij is toen hier naar de taalklas geweest. Ook konden ze niet fietsen en binnen een week hebben wij Dana en haar moeder leren fietsen’’, ging Pieter verder.
Hoe hebben jullie het ervaren om deze mensen in huis te hebben?
”Het was een verrijking van mijn leven. Je hebt gewoon weer een gezin. Toen zaten we gewoon gezellig met z’n allen aan de tafel. Het bracht wel een stuk gezelligheid’’, verteld Alette. ”Aan tafel namen we de dag even door, van hoe was je dag vandaag?’’, vult Pieter aan.
Hoe vonden de vluchtelingen het om hier te wonen?
”Ja fantastisch en ze deden er ook nog eens heel veel voor terug. Het zijn vreselijk lieve mensen, echt. Ze doen alles voor je. Het enige wat wij mochten doen was koken. Zij gingen dan daarna afwassen, wij mochten dat niet doen’’, zegt Alette. ”Ook als wij weer thuis waren was het huis altijd gestofzuigd en schoongemaakt en ook zorgden ze altijd voor alle dieren die we toen hadden. Alles wat ze konden doen deden ze. Oekraïne is een heel trots volk.’’
Raden jullie ook nog ander mensen aan om hetzelfde te doen als wat jullie hebben gedaan?
”Weet wel waar je aan begint. Je kunt ze het wel aanraden, maar moeten mensen wel de ruimte hiervoor hebben’’, zegt Alette. ”We kennen mensen die ook Oekraïense vluchtelingen in huis wilde, maar naar een paar week wilde ze die eigenlijk ook wel weer kwijt. Wij hadden ze niet in huis. Ze woonden hierboven en hadden hun eigen plekje. We hebben ze wegwijs gemaakt. We bemoeiden ook niet met hen behalve als ze ons wat vroegen’’, vult Pieter aan.