Sylvia Herder(57) heeft een bijzondere jeugd gehad. Toen ze geboren werd, was het al duidelijk dat ze geadopteerd zou worden. Ze ging weg bij haar biologische moeder en werd in een nieuw en vreemd gezin geplaatst.
Geboorte
Kort na haar geboorte ging ze dan ook naar een tehuis in Bussum. “Ik lag ongeveer een week in het ziekenhuis, hierna ging ik gelijk naar het tehuis. Mijn ouders bezochten mij toen al erg vaak toen namen ze mijn zusje mee. Maar ik mocht nog niet gelijk mee naar huis. Na 6 maanden in het tehuis te wonen mocht ik eindelijk mee naar huis. Ik kwam ik een heel warm, en liefdevol gezin terecht. Mijn ouders zijn voor mij ook écht mijn ouders. Hierdoor voel ik mij niet geadopteerd.”
Geadopteerd broertje
Het kleine huisje in Leeuwarden was erg gezellig en ze kreeg veel liefde en aandacht. Toen Sylvia zes jaar was, werd er nog een kind geadopteerd: haar broertje Peter. “Mijn ouders zeiden altijd al tegen mij dat ik gebracht was in plaats van geboren. Hierdoor wist ik al een beetje dat mijn broertje ook zo zou komen. Ik herinner mij nog dat we vrij kregen van school, en dat we toen lang voor het raam zaten te wachten. Uiteindelijk reed er een auto en stapte er twee mensen uit. Mijn moeder zei dat mijn zus en ik aan de achterkamertafel moesten wachten. Uiteindelijk kwam mijn moeder binnen met de baby in haar armen, en wij mochten naar hem kijken. Na een tijdje hem te bewonderd hebben legde mijn moeder hem in de wieg. De stoel waar mijn vader in zat en de lamp waren van te voren al aan de kant geschoven om plaats te maken voor de wieg. Mijn broertje kreeg het beste plekje van de kamer.”
Adoptie zoon en dochter
Later in haar leven heeft ze besloten om zelf ook kinderen te adopteren. “Ik had al twee kinderen van mijzelf. Maar ik en mijn man besloten om twee andere kinderen op te vangen en veel liefde te geven. Voor mijn jongste zoon zijn we 7 weken naar Sri Lanka geweest, daarna namen we hem mee naar huis. Mijn dochter haalden wij op van Schiphol, maar het is toch fijner om een tijdje in het geboorte land van het kind te zijn. Zo kunnen ze namelijk aan jouw wennen in een bekende omgeving. Ook kun je een stukje cultuur zien en dit later in de opvoeding weer meegeven. Zo weet je als kind waar je geboren bent en wat je cultuur is.”
Biologische moeder
Veel adoptiekinderen zoeken later in hun leven contact met de biologische ouders, maar Sylvia had er niet zo veel interesse in. “Mijn adoptie is een gesloten adoptie geweest, dat betekend dat je geen contact hebt met je kind. Dit is de meest gebruikte vorm van adoptie. Dat vind ik veel fijner, ik kan mij namelijk niet voorstellen dat mijn biologische moeder ineens voor de deur staat.
Ik weet wel wie ze is, maar ik heb verder niet echt contact met haar. Mijn man en mijn dochter zeiden tegen mij dat ze wel benieuwd waren in mijn biologische moeder, en toen zei ik als grapje dat ze dan maar samen heen moesten gaan.”
Familie
Voor Sylvia’s familie is adoptie de normaalste zaak, ze zien het namelijk overal om hun heen. “mijn kleindochter vroeg een keer aan mij of ik wel uit mijn moeder kwam omdat wij totaal niet op elkaar lijken. Ik zei dat het inderdaad niet zo was, maar dat ik toen ik was geboren bij mijn ouders kwam. Zo heb ik het ook altijd uitgelegd aan mijn kinderen.”