Menselijkheid en geloof in kerkasiel Kampen

Door Charlotte Velsen

Bijna een jaar onderdak voor familie Babayants
KAMPEN – Sinds november 2024 biedt het Kerkelijk Centrum Open Hof in Kampen kerkasiel aan de familie Babayants, een christelijk gezin uit Oezbekistan dat al meer dan tien jaar in Nederland woont. Het gezin, bestaande uit ouders Karina en Alexandr en hun vier kinderen, dreigde te worden uitgezet. Inmiddels zit de familie er bijna een jaar, en in die tijd hebben ze een plek van veiligheid en bescherming gevonden, iets wat ze in een AZC niet hadden.

Vrijwilligers en bezoekers van ver
Joshua Prins, theoloog en vrijwilliger, vertelt dat “meer dan de helft van de bezoekers van buiten Kampen komt.” Mensen uit onder andere Winterswijk reizen af om een viering bij te wonen of koffie te schenken. “Het laat zien hoe ver mensen gaan om iets goeds te doen voor een ander,” zegt Prins.

Een thuis in kleine details
Binnen vallen kleine tekenen van leven op: een bord vol prikkers met notities uit heel Nederland, van Hong Kong tot Rusland, een wasrek met kinderkleding, tekeningen aan de muur en een boodschappenkar die naar binnen werd gereden. “Het is hartverwarmend, maar ook hartverscheurend,” zegt Prins.

Veiligheid en kritiek op beleid
Prins benadrukt dat de familie zich veiliger voelt dan in een AZC. “Hier zijn ze beschermd. Ze kunnen even ademhalen.” Tegelijk uit hij kritiek op het asielbeleid: “Het gaat te veel over grenzen dichtgooien en te weinig over de route die iemand aflegt. Mensen wachten jaren, mogen niet werken. Gemeenten doen nauwelijks moeite om vluchtelingen en burgers samen te brengen.”

Menselijkheid als verbindende factor
Voor de vrijwilligers is het werk minstens zo betekenisvol. “We zeggen dat we het gezin helpen, maar ondertussen vinden mensen zelf ritme, sociaal contact en betekenis. Dat is misschien wel het mooiste aan dit werk,” zegt Prins.

Wat begon als noodmaatregel groeide uit tot een plek van ontmoeting en menselijkheid. “Niemand wil dat we hier moeten zijn,” besluit Prins. “We doen dit voor de familie Babayants en misschien ook een beetje voor onszelf.”