Daar gaan we dan. Maandagochtend half zes in de ochtend. De zenuwen gieren door mijn lijf. Ik ben anticiperend, nerveus maar vooral opgewonden. Vandaag vlieg ik samen met mijn gezin naar Londen! Eenmaal aangekleed en verzorgd, zeg ik nog even mijn katten gedag. Daarna is het tijd om dan echt naar het vliegveld te gaan.
Ik doe de opleiding journalistiek. Iedereen kreeg de opdracht om naar het buitenland te gaan voor een aantal dagen. Ik besluit om het leven in Londen voor rolstoelgebruikers te ontdekken. Om mij te helpen met de verzorging, gaan ook mijn ouders en mijn zusje mee. Van tevoren heb ik al mijn interviews gepland. Ik mag met Isaac spreken, een jongen in een rolstoel die al zijn levenlang in Londen woont. Daarnaast heb ik een interview met Transport For London. Zij zijn verantwoordelijk voor het openbaar vervoer in Londen, een belangrijk thema voor rolstoelgebruikers. In de auto naar Schiphol doe ik de laatste voorbereidingen. Ik ben klaar om een journalist in Londen te zijn!
Eenmaal op Schiphol aangekomen, worden we meteen naar security geleid. Ik word ook gecontroleerd. Omdat ik niet kan lopen door de scanner, word ik gecontroleerd door medewerkers die mijn zakken voelen. Ik word goedgekeurd, dus we gaan door naar de paspoortcontrole. Ik mag de enorme rij overslaan! Het is nu echt tijd om naar de gate te gaan. Meestal mogen rolstoelgebruikers als eerst aan boord. Ik moet dan overstappen van mijn eigen rolstoel naar een vliegtuigrolstoel die in het gangpad van een vliegtuig past. Helaas was de reisassistentie wat laat waardoor we als laatste aan boord gaan. Maar met hulp van de reisassistentie en de vliegtuigrolstoel kom ik erin. We gaan vliegen!
Londen is groot. Machtig. Mooi. Dat zijn de eerste woorden die in mij opkomen als we Waterloo station uitlopen en ik de razende, rode bussen zie en de London Eye, een reuzenrad zo groot dat het lijkt alsof het de wolken aanraakt! We gaan meteen op stap. Bij Westminster vindt er een protest plaats. Mijn journalistieke instinct slaat op hol. Mijn vader rolt mij naar de organisatie. Ik spreek haar aan, eerst in gebrekkig Engels. Mijn dysartrie, een spraakstoornis, struikelt over de onwennige woorden. Toch herstel ik en al snel ben ik ook verstaanbaar in het Engels. We houden een gesprekje dat ik opneem voor mijn studie. De kop is er af. Ik voel mij sereen.
Wat mij meteen opvalt is de duidelijkheid over toegankelijkheid in Londen. In elke metro hangt een plattegrond met welke haltes rolstoeltoegankelijk zijn. Je moet daarbij opletten welke tekentjes wat betekenen. Het blauwe rolstoel symbool houdt in dat je zonder problemen uit de metro kan. Bij het witte rolstoel symbool raden ze aan dat je een ‘ramp’, een soort plank, moet aanvragen om in en uit de metro te komen. Verassend genoeg hoeft dat niet minimaal 24 uur van tevoren zoals in Nederland. Je kan het in het metrostation zelf terplekke aanvragen! Dat geldt ook voor treinen. Bussen zijn al toegankelijk. Je hoeft alleen maar een knopje in te drukken naast de deur in de bus en voilà, een plank komt tevoorschijn. Ik moet veel de bus gebruiken, want nog lang niet alle metrostations zijn toegankelijk. Het is leuk om de binnenstad van Londen te bekijken vanuit de bus, maar het kost wel wat extra tijd. Met een goede tijdsplanning weet ik ook op tijd te zijn bij mijn andere interviews.
Omdat alles extra tijd kost, is het extra fijn dat je veel voorrang krijgt bij bezienswaardigheden. Bij King’s Cross station mocht ik een hele rij overslaan om een foto te maken met een Harry Potter monument. Bij het Britse Museum konden we een rij van minimaal een uur overslaan om naar binnen te komen. Ze controleerde onze tassen bij binnenkomst, maar niet of we een gratis tijdsslot ticket hadden. Handig, want die waren we vergeten te boeken… Ik mocht ook de rij bij de kassa overslaan. Je kan je bezwaard voelen. Schuldig, want alle andere mensen moeten wachten maar ik mag eerst. Maar dat gevoel stop ik weg. Zo’n reis bestaat voor mij uit wachten en heel veel plannen. Omreizen en nog meer plannen. Dat kost ook tijd! In Nederland heb je niet zoveel voordeeltjes. Daarom geniet ik er nu wat extra van.
Gaat alles dan zo perfect? Nee, er waren ook incidenten. De bus die de ramp er niet uitlaat waardoor mijn vader en ik vastzitten in de bus bijvoorbeeld. Gelukkig konden we er bij de volgende halte wel uit. Maar het grootste incident? Dan kijken we naar de woensdagavond. Vermoeid zit ik in de trein terug naar ons appartement. We zijn er bijna. Dan horen we ineens door de speaker: ‘’Everyone who wants to get out at Syon Lane must be in the first eight carriages.’’ Huh? Wij zitten in de laatste wagon. En ja hoor, we kunnen er niet uit bij onze halte. Ook niet bij de volgende halte. Mijn rolstoel is te breed om door de gangpaden naar voren te duwen. Nergens is een conducteur te bekennen. Zitten we nu vast? We moeten naar voren. Mijn moeder helpt mij overeind. Met haar hulp kom ik naar voren. Mijn lijf giert van de adrenaline. Achter ons heeft mijn vader samen met mijn zusje de rolstoel uit elkaar gehaald. Mijn vader tilt de rolstoel, mijn zusje de wielen. Vier haltes verder en we zijn eindelijk ver genoeg om de trein uit te komen. Op het perron van een onbekend station zien we dat er nog één trein teruggaat naar Syon Lane. Over vijf minuten moeten we op een ander perron komen. Er is een lift! Yes! Oh nee, de lift is buiten gebruik. En dan tilt mijn vader mij op. Mijn zusje en moeder tillen de rolstoel. We komen op tijd aan. Hijgend nemen we plaats in de middelste wagon van de trein. Wat een avontuur. Uiteindelijk komen we bij Syon Lane aan zonder verdere incidenten. Ik ben kapot maar gelukkig is het appartement dichtbij. Tijd om te slapen.
Ik raad Londen wel aan voor rolstoelgebruikers. Er zijn zeker hier en daar incidenten. Je moet goed plannen. Het kost veel extra tijd om van plek naar plek te komen. Maar door de duidelijkheid is het zeker te doen. Londen is het waard, ook voor rolstoelgebruikers. De Britten zijn erg behulpzaam. De medewerkers doen wat ze kunnen om jou te helpen. Ik vind dat Nederland veel van Londen kan leren. Een leven waarin je niet 24 uur van tevoren reisassistentie moet aanvragen. Een leven waarin je meer spontaan kan zijn. Heerlijk toch? Zorg gewoon dat je niet in de achterste wagon plaatsneemt in de trein. Dan kom je er wel.
Geef een reactie