Hypoplasie houdt Isaac Harvey niet tegen. Als voorzitter van Wheels & Wheelchairs maakt hij van alles mee. Wheels & Wheelchairs is een groep van rolstoelgebruikers en rolschaatsers die elke week samen komen. Op zaterdag maken ze een ronde door Battersea Park in Londen. Op zondag gaan ze de straten op. Isaac vertelt ons meer over Wheels & Wheelchairs en opgroeien in Londen met een beperking.
‘’Wanneer hoorde je voor het eerst over Wheels & Wheelchairs?’’
‘’Ik hoorde voor het eerst over Wheels & Wheelchairs in 2018. In Londen heb je het Hyde Park waar elk jaar het Winter Wonderland gevierd wordt. Ik ging toen met vrienden daarheen. In mijn elektrische rolstoel ben ik toen de ijsbaan opgegaan. Ineens sprak iemand van de ijsbaan mij aan. Of ik geïnteresseerd was in rolstoel rolschaatsen? Daar had ik nog nooit van gehoord! Hij gaf mij zijn contact informatie en later nam ik dus ook contact op. In 2019 begon ik en sindsdien maak ik er deel vanuit.’’
‘’Waarom wilde je je aansluiten bij Wheels & Wheelchairs?’’
‘’Ik ben best wel een avontuurlijk persoon. Ik vind het leuk om dingen te doen waarvan mensen denken dat ik dat niet kan door mijn handicap. Meestal doe ik avontuurlijke dingen in het buitenland, maar dit was de eerste keer dat ik zoiets kon doen in Londen. Het was geweldig toen ik voor het eerst de speciale rolschaats rolstoel in kon. Ik mag het als een filmmaker ook filmen, wat nog leuker is. Maar het is voornamelijk fijn dat ik deel uitmaak van een gemeenschap.’’
‘’Je bent nu de voorzitter van Wheels & Wheelchairs. Hoe is dat zo gekomen?’’
‘’Het verhaal gaat als volgt. Toen ik dus voor het eerst over Wheels & Wheelchairs hoorde, mailde ik de vorige voorzitter. Ik kreeg toen een email terug dat ze mij graag erbij willen hebben. Het was echt een hele aangename email. Ik mailde terug met de vraag wanneer ik kan komen, maar ik kreeg geen antwoord. Een maand later kreeg ik ineens een email van de man die ik eerder bij de ijsbaan had ontmoet. Hij vertelde mij dat de voorzitter onverwacht was overleden. Voor de hele groep was het een enorme shock. Niet veel later kwam ik dus bij de groep. Ik raakte meteen heel betrokken bij de groep. Aan het eind van het jaar 2019 vond er een vergadering plaats. Daarin werd mij gevraagd of ik de nieuwe voorzitter wilde worden sinds ik zo betrokken was. Ik zag dat als een grote verantwoording. Het hele jaar had ik zoveel gehoord over de vorige voorzitter, hoe goed hij voor de groep was, et cetera. Maar ik had een visie voor Wheels & Wheelchairs. Ik zag waar de groep heen kon. Dus ik nam de positie aan.’’
‘’Wat is jouw missie voor Wheels & Wheelchairs?’’
‘’Wereldmacht, natuurlijk. Nee, voornamelijk om meer mensen te betrekken bij wat we doen. Ik zou willen dat meer landen een Wheels & Wheelchairs hebben. Onze gemeenschap is voortgekomen uit een Franse groep. Onze Wheels & Wheelchairs bestaat sinds 2012, maar ik wist pas dat het bestaat sinds eind 2018. Als ik er eerder vanaf wist, dan was ik er al eerder bijgekomen. Ik wil dat er meer mensen vanaf weten.’’
‘’Wat betekent Wheels & Wheelchairs voor jou?’’
‘’Het gaat voor mij om de gemeenschap. Het maakt niet uit wie je bent, je kan er altijd bijkomen. Daarnaast is het ook een excuus om plezier te hebben.”
‘’Er zijn al veel plannen voor Wheels & Wheelchairs. Wat kun je erover vertellen?’’
‘’We willen graag betrokken raken bij de Lord Mayor Show, een grote parade in Londen. Maar we willen ook rolschaatsen in een winkelcentrum. Het allergrootste plan is om vanaf Brighton naar Parijs te rollerschaatsen. We willen dan aankomen op de dag dat de Paralympische Spelen beginnen. Ik denk dat dat heel veel impact zal maken. Het is iets wat je maar eens in je leven doet, rolschaatsen naar Parijs. We gaan niet meedoen aan de spelen zelf, maar we hopen er wel bij te zijn!’’
‘’Je bent opgegroeid in Londen. Hoe was dat voor jou?’’
‘’Mijn ervaringen zijn met de jaren mee steeds veranderd. Vroeger kon ik niet met de bus. Je moest een klein trapje op om de bus in te komen. Treinen waren ook niet toegankelijk. Er waren weinig liften. Ik moest bijna altijd met de taxi. Later werd het openbaar vervoer steeds toegankelijker. Ik was elf toen ik voor het eerst met de bus ging en het was doodeng! Mijn rolstoel had geen grip dus ik werd de hele bus doorgeslingerd. Ik dacht alleen maar: ‘Help! Haal mij hieruit!’ Maar mijn moeder hielp mij enorm. Door haar bleef ik doorzetten. Ik werd steeds onafhankelijker waardoor ik steeds meer durfde.’’
‘’Hoe ervaarde je school?’’
‘’Mijn moeder stuurde mij naar een reguliere school. Er was daar hulp voor mijn beperking. Zo werden mijn boeken uit mijn tas gehaald, schreef er iemand voor mij en werd ik geholpen met eten tijdens de pauze. De gemeente wilde graag dat ik naar een speciale school ging, maar mijn moeder liet dat echt niet toe. Daar ben ik haar dankbaar voor. Naar een reguliere school gaan heeft mij gevormd tot de persoon die ik nu ben. Er waren natuurlijk obstakels, maar ook daar kwam ik overheen.’’
‘’Vond je het lastig dat je toch ‘’anders’’ was dan de rest van je klasgenoten?’’
‘’Toen ik jong was zag ik nog geen verschil. De andere kinderen ook niet. Ze accepteerde het en hielpen mij. Pas toen ik ouder was begon ik mij anders te voelen. Bijvoorbeeld omdat ik met speciaal vervoer naar school ging. Maar ook tijdens de pauzes. Het was voor de school makkelijker om mij samen met de andere gehandicapte kinderen aan een tafel te zetten. Daardoor kon ik niet altijd met vrienden zitten. Ik vond het ook lastig dat ik veel aangestaard werd, maar daar heb ik nu een ander perspectief op. Mensen zijn gewoon nieuwsgierig. Ze hebben geen slechte bedoelingen. In elk geval heb ik geluk dat ik in Londen woon. Andere gebieden in het Verenigd Koninkrijk hebben slechtere toegankelijkheid.
‘’Als er 1 ding was dat je kunt veranderen rondom toegankelijk, wat zou het zijn?’’
‘’Mensen hun houding, denk ik. Sommige mensen hebben een slechte houding tegenover mensen met een beperking. Mensen moeten realiseren dat je elk moment gehandicapt kan raken, bijvoorbeeld door ziekte of door een ongeluk. En wanneer je dingen toegankelijk maakt, dan doe je dat niet alleen voor gehandicapten maar voor iedereen. Voor een oudere of iemand met een kinderwagen. Je maakt het leven voor iedereen makkelijker.
Geef een reactie