Stichting Flappus, opgericht door Carl Withaar, zit voller dan ooit: ruim 500 dieren verblijven momenteel in de opvang, mede door het binnenkomen van grote groepen dieren en toenemende gemakzucht bij fokkers en eigenaren. ‘’Dit aantal is wel twee keer zo hoog als in voorgaande jaren,’’ zegt Withaar. De werk- en financiële druk lopen hierdoor verder op, maar het team blijft vasthouden aan zijn principe geen enkel dier in nood te weigeren. Daardoor werkt de stichting dagelijks op de grens van wat haalbaar is.
Het kleine maar warme schuurtje op deze koude ochtend staat zoals elke dag vol. Zittend of staand wordt er aangehoord wat vandaag de taakverdeling wordt tussen de werknemers en stagiairs. Carl Withaar noemt de taken op voor de dag waar een gemiddeld mens van denkt: ‘’Dit is mijn to do lijst voor een week.’’
‘’De vrijdagochtend is altijd wel druk omdat de dierenarts er dan is, maar zaterdag is het nog drukker,’’ vertelt Withaar terwijl hij gaat zitten aan een rond tafeltje. ‘’Het is hier dan net de Efteling.’’
De stichting, waarvan het bestaan volgens dierenarts Marike Oosterhoff ‘’eigenlijk schrijnend’’ is, wordt geconfronteerd met deze recorddrukte door het binnenkrijgen van meerdere grote groepen, zoals 40 tot 50 konijnen en 33 geiten. De missie van Carl Withaar is om dieren de ‘’hulp te geven die ze nodig hebben.’’ Zijn team vecht tegen de gevolgen van gemakzucht. Withaar ziet dat bij steeds meer dieren, met name bij cavia’s, ratten en konijnen er sprake is van inteelt. ‘’De dieren worden gewoon niet oud, omdat sommige fokkers gemakzuchtig zijn.’’
Daarnaast schaffen mensen te snel een huisdier aan, zonder er goed over na te denken. Medewerker Derk-Jan ziet vaak dat afstand wordt gedaan van een dier om ‘’belachelijke redenen.’’ De diereneigenaren hebben bijvoorbeeld ineens geen tijd meer voor hun huisdier of gaan op vakantie. Bovendien vangt Flappus dieren op die andere asielen vanwege overbezetting moeten weigeren. ‘’Wij hebben ook bijna geen plek, maar zoeken altijd een oplossing en een plekje voor het dier,’’ zegt Withaar.
Begin maart vorig jaar werd het zoeken naar een oplossing bijna onmogelijk, toen maar liefst 184 dieren in kartonnendozen en draadkooien voor de deur stonden. ‘’Dat was wel echt pittig, het stond hier ineens ook bomvol door de pers. We hebben wél met die media-aandacht veel steun en donaties gekregen.’’
De dagelijkse uitdagingen zijn de ‘’financiën en de boel goed schoonhouden.’’ Withaar geeft aan dat hij ‘’van nature liefhebber is van alles heel schoonhouden.’’ Hij heeft 18 mensen in dienst, maar heeft eigenlijk het dubbele nodig. Dit komt mede doordat de stagiairs die hij in dienst heeft, allemaal ‘’half produceren.’’ Zijn stagairs hebben namelijk iets meer begeleiding nodig dan standaard. Toch vindt hij dat geen probleem, zolang ze maar ‘’blij en voldaan naar huis gaan.’’
Dierenarts Marike Oosterhoff, die al 13 jaar werkzaam is bij Flappus, focust op preventieve zorg vanwege de besmettingsdruk die omhoog gaat door de grote populatie hier. Zij werkt bijvoorbeeld met vaccineren aan het voorkomen van rotkreupel bij schapen in de winter. Ze prijst Withaars visie, die ‘’bereid is om alle dieren te helpen, soms ten koste van zichzelf’’, ook al vraagt ze zich best vaak af: ‘’Waarom zeg je hier nou weer ja op?’’
Om de stichting financieel te ondersteunen, runt Withaar ook een bedrijf dat bestaat uit een poezenhotel en geeft hij trainingen aan mensen met dierenvrees. Daarnaast heeft hij een zeer drukke hondenuitlaatservice genaamd Brutus, die ‘’120 honden per dag’’ uitlaat.
Derk-Jan, die bij Flappus begon toen hij niet meer leerplichtig was, vindt de afwisseling het leukst. De werkdruk is ‘’pittig’’, waarbij de werkdag meestal tot 18:00 uur duurt en soms tot later. De beloning is het verschil maken, door dieren die verwaarloosd zijn weer ‘’beter te maken om ze weer uit te zetten of een nieuw huisje te geven. We doen het samen en niemand staat er alleen voor.’’ Dat is voor Derk-Jan een onmisbaar kenmerk van de stichting.
Volgens het team en dierenarts Oosterhoff moet het probleem van het grote aantal dieren in de opvang vooral bij de veroorzaker worden aangepakt. Withaar wil mensen laten beseffen dat het aanschaffen van een huisdier betekent dat je ‘’een verantwoordelijkheid aangaat.’’ Marike Oosterhoff waarschuwt specifiek: ‘’Schaf nooit dieren aan voor kinderen. Konijnen bijvoorbeeld zijn één van de moeilijkste dieren om te houden.’’
Withaar blijft nog even staan bij het ronde tafeltje. Zijn geërgerde blik valt op de vette kring op de koektrommel. ‘’Hier kan ik me dus al aan ergeren en dan begin ik nog niet eens over de vieze koffiepot.’’ Het is slechts een moment van afleiding. Buiten wacht de échte, dagelijkse strijd: de recorddrukte en de zorg bieden aan alle 500 dieren. Hij ruimt de papieren met de taken op. Op de achtergrond klinkt het geluid van kruiwagenbanden die over tegels rollen en het geblaf van honden die over het erf rennen.
Het gezelschap komt in beweging en treedt de ‘Efteling’ tegemoet. Withaar weet dat ze het, ondanks de financiële druk en het personeelstekort, ‘’samen doen en dat niemand er alleen voor staat.’’ En zolang ze die onmisbare teamgeest behouden, is het antwoord op de onmogelijke uitdaging, keer op keer hetzelfde: ‘’Het lukt ons altijd.’’
