Auteur: Hannah de Vries
Harmieke Meijer (49) is longcovid patiënt: Uitrusten na het werk, zomers met de gordijnen dicht spenderen, een hoop doorzettingsvermogen én niet altijd serieus genomen worden. Corona is voor veel mensen naar de achtergrond verdwenen, maar voor Harmieke heeft het twee jaar later nog altijd veel impact.
Wanneer wist u dat u longcovid had?
“We zijn naar Parijs gegaan in 2022. In zo’n grote stad waren er wel mondkapjes mee, want je wilt geen risico lopen. Eenmaal terug bleek ik toch covid te hebben. Ik had het nog nooit gehad en vond het bijna flauw dat ik het tegen het einde van de pandemie nog kreeg! Ik voelde me van het ene op het andere moment overspannen en kon opeens nergens tegen: geluid, licht, prikkels. Ik kon weinig onthouden en mijn lichaam voelde alsof het op slot ging. Ik kon niet eens meer de trap op. Onze kat was ziek en stonk, maar ik rook het niet. Ik ben een beetje doorgehobbeld op werk tot de vakantie, maar dat ging echt niet. Ik kon alleen nog maar in bed liggen met de gordijnen dicht, ik wist niet wat me overkwam. Het bleek longcovid.”
Hoe bent u hier mee omgegaan?
“Uiteindelijk ging ik ’s ochtends uit bed met een koptelefoon op zodat ik niemand hoorde thuis. Een vriend bracht me dan naar school want autorijden lukte niet. Dan gaf ik één les en moest ik daarna een uur slapen op kantoor. Ik had officieel nog een dag vrij voor mijn studie, een master levensbeschouwing helemaal in Tilburg, maar dit wilde helemaal niet meer.
Als ik er op terugkijkt, vraag ik me wel af waarom ik überhaupt naar mijn werk ging. Alleen om vervolgens de hele middag weer te moeten slapen.”
Het is nu twee jaar later maar u kampt nog steeds met de gevolgen van longcovid.
“Ik ben afgelopen twee jaar niet naar feesten geweest. Je moet activiteiten anders inplannen dus dat heeft impact op je sociale leven. Ik werk ook nog steeds maar 3 dagen per week en probeer mijn studie te prioriteren, maar ik moet tussendoor wel nog steeds bijkomen. Ook was ik vroeger mentor, daar was ik trots op. Dat lukt nog steeds niet. Daarnaast heb ik twee jaar studievertraging opgelopen, en was ik lang überhaupt bang niet meer te kunnen studeren vanwege mijn slechtere geheugen. Ik weet überhaupt niet of ik ooit helemaal herstel.”
De gedachte dat u misschien niet helemaal herstelt, speelt u daar vaak mee? Bent u daar bang voor?
Ik vond het moeilijk te accepteren dat zoiets ineens kon gebeuren terwijl het je hele leven op zijn kop zet. Maar ik heb het geluk gehad dat ik altijd langzaam vooruit ben gegaan, op twee terugvallen na. Dat geeft hoop. Ik heb mezelf altijd gepusht en geprobeerd constant tegen mijn eigen grenzen aan te zitten.”
Hoe was dit voor uw gezin?
“Met name mijn jongste dochter vond het soms moeilijk dat haar moeder alle middagen op bed lag als ze uit school kwam. Dan ontstond er wel eens irritatie, boosheid en ruzie. Moeders horen niet op bed te liggen overdag, zeker niet als ze nog niet heel oud zijn.”
De maatschappij laat corona steeds meer achter zich en u zit er nog in vast. Voelt u zich achtergelaten door uw omgeving?
“Ik heb gelukkig veel steun, maar ik heb wel de vraag gehad of het wel écht is. Of ik zeker wist of ik niet overspannen was, of in de overgang zat. ‘Je bent wel bijna 50, daar kan je best last van hebben.’ Ik voelde me niet persoonlijk aangevallen, maar het is wel kleinerend. Een vriend van me die ook postcovid heeft, krijgt die vragen niet. Omdat mensen me op mijn goede momenten zien denken ze dat het wel meevalt, dat is niet zo. Dat je na inspanning de rest van de dag op bed moet, dat zien ze niet.”
Foto: Hannah de Vries
Wat kunnen mensen juist wél doen om longcovid patiënten in hun omgeving te supporten?
“Dat mensen er voor je zijn zonder iets terug te verwachten. Ik kreeg spontaan bloemen, een kaartje of een appje. Zo ook een boek van een vriend: Achterblijvers van Anne Vroegindeweij. Dat boek heeft veel voor me betekend, het is geschreven door iemand die zelf longcovid heeft.”
Niet om te cliché te zijn, maar heeft dit hele proces u iets bijgebracht? Heeft het iets positiefs meegebracht?
“Daar geloof ik niet zo in. Mensen zeiden dat ze bewondering hadden voor hoe ik er mee om ben gegaan, dat ik dingen heb overwonnen. Maar je wint niets en je doet ook maar wat. Of dat het goeie is weet je nooit. Je hebt gewoon pech en het overkomt je.”